Snelheid

Ruim twee jaar geleden begon ik opnieuw met hardlopen een soort van tweede hardloop leven zullen we maar zeggen. Begonnen met knikkende knieën omdat ik in mijn eerste hardloop leven werd geteisterd door allerlei vervelende blessures. Op een gegeven moment was alleen denken aan hardlopen bij wijze van spreken al genoeg om een blessure op te lopen. Iedereen die graag (hard)loopt weet wat het is om niet te kunnen lopen. Je baalt enorm en dat is nog zachtjes uitgedrukt !! Net als je lekker bezig bent sta je weer aan de kant lekker gefrustreerd te wezen om daarna weer met goede moed opnieuw te beginnen. Dit herhaalt zich zo ongeveer als een slechte langspeelplaat op repeat ondanks alle goede bedoelingen en aanpassingen om deze steeds terugkerende ellende te voorkomen. Wedstrijden heb ik bijna niet gelopen in het verleden (op één hand te tellen) Rennen deed ik voor mezelf gewoon voor de fun en de kick die het me gaf. Op school, buiten school, tijdens voetbal, in het leger of waar dan ook merkte ik dat ik best aardig hard kon rennen tov anderen en er is een tijd geweest dat ik echt snoeihard en onvermoeibaar door de polders liep zonder besef van afstand, tijd en snelheid (VROEGER) In die verlaten polders heb ik ongetwijfeld vele officieuze PR's neergezet, het gevoel dat je niet kapot te krijgen bent en de snelheid maar kan blijven opvoeren kan ik me nog goed herinneren. Echt VET kicken al kende we dit woord toen zeker nog niet maar GAAF was het zeker. Ik heb ook een blauwe maandag gevoetbald, uiteraard jarenlang fanatiek geturnd maar atletiek dat vond ik pas een geweldige sport. Als klein ventje zat ik aan de buis gekluisterd zeker tijdens de olympische spelen. Carl Lewis was mijn held wat een geweldig mooie atleet was dat toch en Sebastain Coe maakte toen ook veel indruk op me door record na record te verbreken op de 800 en 1500 meter. Ik herinner me ook nog dat we de Olympische zomerspelen speelden op de Commodore 64 als bezetenen met die joystick heen en weer rammen met het zweet op ons voorhoofd en kramp in de handen #vroegerwasallesbeter :-)

Aan passie voor de loopsport ontbreekt het me dus niet en nu twee jaar later in mijn tweede loopleven voel ik dat ik er klaar voor ben. Snelheid !! twee jaar lang heb ik voornamelijk rustig mijn rondjes gelopen. Het minimalistische lopen bleek de oplossing voor mijn postuur en gestel. Flexibele schoenen zonder ondersteuning, demping of wat dan ook hebben mij in ieder geval van mijn hardnekkige steeds terugkerende blessures afgeholpen (rug,knieën,heupen, schenen) Ook ik voel uiteraard nog wel eens pijntjes voornamelijk overbelasting pijntjes maar over het algemeen voel ik me geweldig en ben ik dolgelukkig dat ik nu zelfs dagelijks in staat ben om een rondje te gaan rennen als ik daar zin in heb en dat met de grootst mogelijke glimlach en zonder problemen. Mijn pezen en spieren zijn het lopen en de belasting daarvan intussen gewend geraakt. De laatste tijd heb ik al wat snellere runs gelopen en ook dan merk ik dat ik helemaal geen klachten heb en de volgende dag gewoon weer lekker probleemloos kan rennen. Nee ik word nu plots geen wedstrijdloper want mij gaat het echt om het gevoel en de beleving van het lopen maar ik wil wel wat aan mijn snelheid gaan werken en zal dan uiteraard ook wat locale wedstrijden meepakken om te zien waar ik sta. Het lange afstand lopen (boven de marathon afstand) staat al een tijdje in de koelkast en dat zal voorlopig zo blijven. De sportarts zegt het al jaren !! Mijn lijf is minder geschikt voor lange afstanden fietsen/hardlopen. Ik heb de spiervezels van een sprinter en eigenlijk is 3 kilometer al veel te ver voor mijn persoontje maar op dat gebied ben ik waarschijnlijk gewoon dwars en doe de dingen graag anders, dan anders, dan anders !! Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan :-) Door het vele langzame rennen heb ik wel gemerkt dat ik het lastig vind om uit die comfortzone te komen. Tot 15 km/u voelt het allemaal goed aan op het moment maar daarboven voelt het uiteraard minder comfortabel aan al weet ik dat ik ook aan 16 per uur kan lopen. Ik zal die motivatie "knop" even moeten vinden om weer door die pijngrens heen te lopen want echt hard lopen doet gewoon flink pijn. Ik ga nu niet gelijk als een dolle en alleen maar op snelheid trainen want niets zo lekker als een rustig duurloopje door het bos of door de polder maar langzaam aan wil ik gewoon wat aan mijn snelheid gaan werken, gewoon omdat het kan en omdat het leuk is om wat harder te rennen. Kortere afstanden lopen bevalt me nu wel. Niets zo veranderlijk als ANGELO ROELANDT :-) de marathon afstand zal de max zijn voorlopig al ben ik niet van plan om er veel te gaan lopen in een jaar tijd. Eerst gewoon lekker wat aan de snelheid werken en dan zien we wel welke afstand me het beste ligt om eens lekker ouderwets hard te lopen.