zondag 14 september 2008

Boogie`s Extreme




Tsja, hoe zal ik beginnen ..... een beetje gemengde gevoelens overgehouden aan mijn eerste Boogie`s Extreme.
De wekker ging om half zes en om half zeven zijn we in de auto gestapt richting Valkenburg. De reis ging vlot en ook in Valkenburg geen files. Terwijl wij de fietsen uitladen en in orde maken gaan de dames de stuurbordjes en de bikechip ophalen voor ons (wat een luxe) Na het monteren van de stuurbordjes en de bikechip gaan we snel van start. Om 8:53 precies gaan we (ik en mijn schoonvader) van start, het is behoorlijk fris dus de armwarmers en het windstoppertje zijn zeker niet overbodig. De eerste paar kilometers fiets ik nog samen met mijn schoonvader. Na een eerste afdaling wordt iedereen net na een bocht verrast door een weg met een dikke laag grind. Een waarschuwingsbordje was hier volgens velen niet overbodig geweest maar iedereen blijft gelukkig op zijn fiets zitten. Na het korte klimmetje dat volgt wacht ik boven op mijn schoonvader wat overigens niet lang duurt. We fietsen verder en ik ben op zoek naar een goed groepje wat helaas niet blijkt te lukken. Na een paar kilometer ben ik mijn schoonvader kwijtgeraakt, ik twijfel even om te wachten want normaal zeg ik altijd even dat ik ervandoor ga maar ik besluit toch maar verder te fietsen. Uiteindelijk beland ik in een groepje die redelijk doorrijden. Dat gaat lekker zo, voor limburgse begrippen staat er in het begin best een stevig fris windje tegen. Op de glooiende stukken gaat het iets minder met de groep, als het omhoog gaat schuif ik helemaal naar voren maar op het vlakke wordt er goed doorgereden. Het gaat weer omhoog en er loopt een ketting af bij iemand waardoor heel de groep die van hetzelfde team zijn in de remmen knijpen. Dan maar alleen verder, het parcour in het Belgische gedeelte loopt mooi glooiend, ik hou het tempo er goed in en passeer veel fietsers maar een groepje kom ik helaas niet meer tegen. Net voor de eerste bevoorrading klim ik samen met twee kleine pezige mannetjes (niet dat ik nu zo groot ben) volledig in een zwart tenue met lange broek. Een lekker tempo en 1 van de twee moet lossen, de andere men in black is echt een veneinig klimmertje en samen komen we boven. Hij laat zich afzakken om op zijn maat te wachten, ik fiets door en kom al snel de eerste bevoorrading tegen. Ik heb geen zin om lang stil te staan, ik vul mijn bidon en pak een banaan die ik nog even ter plekke naar binnen werk. Michael Boogerd staat plots naast me en werpt een blik op mijn fiets. Ik vraag hem hoe de Bontrager Aeolus bevallen waar hij mee rijdt en hij zegt me dat het echt super wielen zijn. Ik klik weer in en vervolg mijn weg nog steeds op zoek naar een goed groepje. Als ik een paar kilometer onderweg ben komt er een goed groepje voorbij, een heel erg goed groepje. Michael Boogerd en zijn broer Rini met daarvoor twee renners in een tenue van "van vliet" die duidelijk bij boogerd horen en al het kopwerk doen. Daarachter weer diezelfde twee pezige mannetjes, ik besluit maar aan te pikken we zullen wel zien waar het schip strand. Op de glooiende stukken is het flink aanpoten om bij te blijven en dezelfde fietser die eerder loste moet er ook nu snel af. Het veneinige mannetje kan goed volgen en bij mij gaat het ook erg lekker. Ik heb erg goede benen vandaag en ik voel me prima. Op de wolfsberg schakelen de mannen terug en gaan op de pedalen staan. Auw dat doet pijn, flink in het rood maar ik kan er nog net aan blijven hangen. Richting de Loorberg praat ik even met de in zwart gehulde jongen en we hebben het over het gemak waar onze voorgangers mee fietsen. Voor hun lijkt het wel een rondje rond de kerk terwijl wij alles uit de kast moeten halen om bij te blijven. Boogerd is constant aan het woord en heeft het steeds over de Amstel Gold Race. Hier rijden ze altijd rustig in het peleton, hier op het smalle stuk reden we altijd met zijn vieren naast elkaar, hier ging het altijd erg hard. Zijn beleving en zijn verhalen zijn fantastisch om aan te horen. Hij geeft nog fietsles ook zegt de men in black. Fietsles zullen we zeker krijgen, via slenaken richting de Loorberg. Ik kijk de men in black nog even aan en zeg dit zal een lastige worden. Zal wel zwaai, zwaai met het handje worden. We schakelen terug en de mannen gaan weer op de pedalen staan. Boogerd klimt ook nu zoals hij altijd doet staand op de pedalen. Oeps dat doet weer flink pijn maar ik kan het wiel van Rini Boogerd nog houden. Halverwege moet ik er toch echt af, de mannen van "van vliet" sleuren er toch echt te hard aan. Ook Rini Boogerd gaat er gelijk met mij af, en roept nog even naar Michael "je wacht wel even he boven" ja roept Boogerd. De men in black heeft het iets langer kunnen volhouden maar niet veel later moest hij volgens mij ook lossen. Ook op Rini verlies ik op het laatste stuk een paar meter maar eenmaal boven gekomen vecht ik me terug naar de groep. Boogerd kijkt om en lacht, ik moet even bijkomen. Op het vlakke kan ik goed volgen, hier doen ze het eigenlijk ook redelijk rustig aan. Als er geklommen moet worden dan gaat het gewoon erg hard bij die mannen en dan rijden ze voor hun doen zeer waarschijnlijk nog op het gemakje naar boven. We zijn dus weer met zes man en we gaan op weg naar de Gulperberg. Op de Gulperberg moet ik er eigenlijk gelijk al af, dit gaat echt te hard en zo wordt het wel een hele zware 150 kilometer. Ook Rini is weer gelost en rijdt een meter of twintig voor me. De men in black rijdt erg goed op de Gulperberg en ik zie hem volgens mij zelfs even naast Boogerd omhoog fietsen. Als ik boven kom zie ik ze nog rijden in de verte en ik probeer weer bij de groep te komen. Wonder boven wonder lukt dit ook nog en ik zit weer bij de groep. Het gemiddelde ligt nog iets boven de 30 zie ik op de polar. De men in black bedankt Boogerd en houdt het voor gezien, niet omdat hij niet meer kan maar om op zijn maat te wachten. Nu de Kruisberg een steil gemeen klimmetje, we passeren een groep andere fietsers die naar Boogerd roepen omdat ze hem herkennen. Weer hetzelfde verhaal, daar gaan ze weer op de pedalen, ik hou het deze keer twintig meter vol maar daarna sta ik bijna geparkeerd. Op het lichtste verzetje zwoeg ik mezelf naar boven en moet de groep nu definitief laten gaan. Hier begint ook de twijfel te ontstaan over de route, als het goed is volgt nu de eyserbosweg. Vreemd dat is veel te vroeg ik heb nog maar zo`n 80 kilometer op de teller staan. Toch heb ik volgens mij geen enkel bordje gemist. Ik begin aan de Eyserbosweg mijn favoriete klim (maar niet heus) in de verte op driekwart van de klim zie ik Rini rijden, de groep Boogerd is al bezig aan het laatste stukje in het bos. Dit was de laatste keer dat ik ze in beeld heb gehad. De eyserbosweg fiets ik rustig op en op zich loopt hij best lekker. Ook op het steile stuk in het bos gaat het beter dan verwacht. De beentjes voel ik intussen wel al behoorlijk. Na de eyserbosweg volgt de Fromberg, ik weet nu eigenlijk wel zeker dat ik ergens een bordje heb gemist maar terugkeren is ook geen optie. Ik zou niet weten hoever ik terug moet dus fiets ik maar verder richting de Fromberg. Er volgt een smalle afdaling die ik al vaak heb afgedaald. Even oppassen hier, op het einde linksaf de weg terug op. Ik werk nog maar een gelletje naar binnen en niet veel later moet ik rechtsaf de Fromberg op. De Fromberg begint direct als je van de weg af komt dat weet ik maar toch schakel ik te laat. Stom stom ketting eraf, ketting er terug opgelegd en weer verder. De Fromberg stelt niet zo veel voor en die loopt dan ook lekker. Nu richting de Keutenberg, ik sla de weg in richting de Keut en vraag even aan een verkeersregelaar hoe het nu zit met de route. Het blijkt inderdaad dat ik ergens een bordje heb gemist. Balen, balen en nog eens balen. Zulke goede benen en dan dit, weer echt iets voor mij mijn orientatie heeft me dus voor de zoveelste keer in de steek gelaten. Ik probeer mijn vrouw te bellen maar krijg haar niet te pakken. Dan maar verder de "door velen" gevreesde Keutenberg op. Ik ken de Keut intussen als mijn broekzak, ik ga hem deze keer op 39/29 rijden. Ik rij hem gewoon normaal op, niet in het rood en het gaat zoals altijd eigenlijk gewoon prima. De benen voel ik wel goed op de Keut, boven gekomen passeer ik twee fietsers en voor de zekerheid vraag ik hun nog even naar de route. Wij rijden de 100 km inderdaad, dat dacht ik al dan ben ik vandaag wat vroeger thuis. Ik fiets door en baal nu eigenlijk gewoon verschrikkelijk. Ik rij nog wel even flink door af en toe dik boven de 40 per uur maar daarna doe ik wat rustiger. Heeft weinig zin meer, ik had mijn zinnen gezet op de 150 km aan een gemiddelde van rond de 29. Ik daal de sibbe grubbe af en draai links de Cauberg op. Ik fiets eindelijk weer eens over een matje van de tijdswaarneming dat is even geleden omdat ik een matje gemist heb. Als ik aan de klim begin hoor ik dat Michael Boogerd net is binnen gekomen en hij wordt geinterviewd. Ik heb de 100 kilometer gereden vandaag hoor ik hem zeggen. Ik ook denk ik bij mezelf en nu begrijp ik waarom. Bijna blindelings achter die gasten aangereden want ik was er vanuit gegaan dat het groepje Boogerd ook 150 kilometer zou rijden. Gedesillusioneerd fiets ik vrij rustig naar boven, ik ben veel te vroeg dus mijn aanhang is nog nergens te zien. De laatste meters sta ik nog even op de pedalen en rij over de matten op de finishlijn. Ik lever mijn stuurbordje en mijn bikechip in en kom Rini tegen die ook met een t-shirt van Boogie`s Extreme naar buiten loopt (grappig) Ik praat nog wat met andere fietsers en ik merk gelukkig dat ik niet de enige was die blijkbaar een bordje heeft gemist. Deze twee fietsers zouden ook de 150 kilometer doen en hebben ook net geen 100 kilometer op de teller staan. er zijn nog veel meer mensen mis gereden vandaag zeggen ze. Toch vond ik dat het goed stond uitgepijld, ik had gewoon beter moeten opletten. De meeste fietsers zijn wel goed gereden dus het ligt gewoon aan mezelf. Ik bel mijn vrouw en we spreken af dat ik naar Camping schoonbron kom om te douchen. De cauberg afdalen gaat niet in deze drukte dus wordt het weer de sibbe grubbe. Beneden aangekomen wordt ik bijna weer de Cauberg op gestuurd door een verkeersregelaar. Nee die heb ik al gehad zeg ik hem en sla rechtsaf richting schoonbron. Een lekkere douche, even mijn verhaal doen aan mijn vrouw en dan terug richting de Cauberg om mijn schoonvader op te wachten die wel de juiste route heeft gereden. Mijn schoonmoeder en mijn andere dochter hangen al in de hekken, rond half vier komt hij voorbij. Knap gedaan, 150 kilometer gereden en flink sneller dan tijdens de afgelopen Amstel Gold Race. Achteraf gezien toch een erg leuke dag gehad, die plus minus 25 kilometer met het groepje Boogerd waren toch gewoon erg gaaf. Wel behoorlijk fietsles gekregen vandaag maar dat is niet meer dan normaal, ik blijf tenslotte maar een gewone wielertoerist.

4 opmerkingen:

Henk zei

Mooi verslag weliswaar geen 150km maar al met al toch een nette tijd over de bijna 100km...en een ''fietsles'' van Micheal Boogerd erbij gekregen!!

Anoniem zei

Hoi Angelo, mooi verslag..
heb zelf ook de Boogie gereden, wilde 235 doen maar merkte aan het laatste bevoorradingspunt dat iedereen zo'n 45 km gemist heeft (oa vaalserberg) zodoende dus 185 gereden. eerste 122 km boven de 30 km/h gemiddeld en al die tijd ver onder mijn omslagpols. Maar na La Redoute viel mijn gemiddelde terug naar 27km/hr, elke keer iets te snel last van volle benen. Heb Michael Boogerd ook nog even gesproken.

Angelo Roelandt zei

27 km/u over 185 kilometer is een mooi gemiddelde. Goed gereden Jan !! zeker als je onder je omslagpunt hebt geklommen.

Anoniem zei

Kijk daar daarvoor rijd je Boogeies Extreme, om met Boogerd te fietsen! Super toch?!