donderdag 21 oktober 2010

Mijn Historie - Part 4 1991 - 1992

"Uitzending naar de west" we moesten er wel twee maanden voor bijtekenen want de dienstplicht bestond uiteraard maar uit twaalf maanden maar dit deden we uiteraard met alle plezier. De best mogelijke plaatsing die je maar kunt bedenken. Zon, zee en strand, negen maanden lang naar "Curaçao"

Op 19 november 1991 was het zover. Vertrek vanaf schiphol om 11 minuten over 10 op weg naar een onvergetelijk en prachtig avontuur. Stoere mariniers of niet het was wel even slikken op het vliegveld. Negen maanden weg van je familie en je beste vrienden is niet niks natuurlijk maar zodra we met zijn allen in het vliegtuig zaten waren we al heel snel weer die stoere mariniers. Veel afgezien tijdens de opleiding en dit zou de beloning worden na al dat zwoegen en ploeteren. Na een lange vliegreis uiteindelijk met de bus van het vliegveld Hato naar marinebasis Parera vlakbij Punda. Het was lekker warm en de stemming was opperbest. De feeststemming sloeg vrij snel om toen we aankwamen op marinebasis Parera. Het ging er gelijk weer allemaal erg strak aan toe en in no time stonden we buiten aangetreden in ons sport tenue. Gelijk hardlopen in de hitte, niks geen feest maar zweten en afzien en schelden tot en met. Nou lekker is dat uiteraard hoorde dit allemaal bij de ontgroening die alle nieuwe lichtingen moesten ondergaan.

Sportpaaj:
Hoe je het schrijft geen idee maar bij het indelen van de pelotons was er voor mij een ander baantje weggelegd. Voornamelijk vanwege mijn sport verleden als turner die uiteraard bekend was bij de marine werd ik benoemd tot sportpaaj. Ik kwam dus niet in een peloton terecht maar in een sporthal waar ik dagelijks te vinden was tussen 7:00 en 13:00. Wat mij betreft een fantastisch mooi baantje. Mijn kamergenoot Ed had het slechter getroffen. Hij stond dagelijks aan de poort en in het begin baalde hij daar stevig van. Mijn werkdagen bestonden dus uit sporten, sporten en nog eens sporten. Je was een soort van beheerder van de sporthal samen met een Sergeant en een Sergeant-Majoor. Als er pelotons kwamen sporten dan moest ik helpen met van alles en nog wat maar meestal was er geen kip te bekennen in de hal. Ik had het turnen terug op kunnen pakken maar dat deed ik niet. Mijn Sergeant was een geweldige badminton speler, hij kon de shuttle werkelijk tot op de millimeter nauwkeurig over het net droppen. Elke dag speelde we vele potjes tegen elkaar. Hij liet me echt alle hoeken van het veld zien en ondanks dat ik zowat alles terug sloeg won ik geen enkele keer van hem. Mooie vent was het en ik kon het prima met hem vinden. Hij had al erg veel meegemaakt in het korps en als ik het me goed kan herinneren was hij zelfs terug gezet in rang waarom dat weet ik niet meer precies. Wel liet hij altijd doorschemeren dat hij een bloedhekel had aan officieren dus daar zat ongetwijfeld wat oud zeer.


Hij ontmoette zijn vrouw toen hij in Noorwegen was gestationeerd en destijds woonde ze daar samen voor twee jaar op curaçao. Ik heb de Sergeant nog helpen verhuizen en merkte wel aan hem dat er waarschijnlijk wat overmatig drank gebruik in het spel was. Hij was overigens niet de enige met een drank probleem. Ik kwam wel eens vaker op plaatsen op de basis waar je normaal gesproken als marinier niet mocht komen (bij de officiers) die zopen zich ook echt helemaal klem daar. Ik paste wel eens op de kinderen en het huis van de Sergeant-Majoor als ze op stap gingen of iets dergelijks. Absoluut een zeer goede vent en wat serieuzer dan de Sergeant die overal schijt aan had en ook een zeer fanatiek sporter. Ik heb hem wel eens weg moeten halen van zijn vrouw uit de bar van de officieren. Met knikkende knieen kwam ik daar binnen (niet van de drank) maar de Sergeant-Majoor was een stuk losser als anders zullen we maar zeggen. Hey Angelo hoe is het en toen begon hij wat onzin uit te kramen. Met pijn en moeite kreeg ik hem mee uit de bar om hem daarna thuis af te zetten. Hij had overigens zeker geen drank probleem en was verder gewoon een keurige huisvader met een erg leuk gezin.

Naast badminton leerde ik een beetje schermen, wat judogrepen een enkele keer boksen en ik was regelmatig te vinden in het krachthok elders op de basis. Dat boksen dat was snel gedaan. Later kwam er een tweede sportpaaj bij (Glenn) die ook bij mij op de kamer sliep. Hij was sparring partner van één of andere bekende kickbokser. Mijn eerste boks partijtje eindigde gelijk in een knock out na de eerste de beste klap/trap die ik van hem kreeg. Zelf mocht ik zo hard als ik kon op zijn buikspieren of zijn kop slaan die gast vertrok geen spier en was met geen mogelijkheid tegen te grond te krijgen. Daarnaast was er nog het zwembad helemaal aan de andere kant van de basis vlak bij de poort en het CAF. Ook dit viel onder onze werkzaamheden maar normaal gesproken werd er tijdens een werkdag niet gezwommen. Het zwembad diende meer voor buiten de werkuren. Ik moest het zwembad en daarbij het zwembadwater onderhouden (controleren van ph waarde en dergelijke) en indien nodig bijvullen met zakken kalk als ik het goed heb. De enige keren dat ik het kaki uniform aan moest trekken was tijdens het verplichte wachtlopen om de zoveel tijd. Op de basis maar ook op het vliegveld Hato en nog wat andere locaties. Je deed in principe niets anders dan een beetje films kijken en om de beurt snurken natuurlijk. Op het vliegveld Hato werd het nog eens spannend voor mij omdat ik een hoge pief had doorgelaten zonder zijn ID te checken. Hij zette zijn legergroene Jeep in de achteruit en vroeg Wie ben ik? Ik had geen idee, ik wist niet eens wat voor rang de beste man had. Toen kreeg ik er op zijn zachts gezegd flink van langs. De beste man bleek een Generaal te zijn de hoogste officiersrang bij de marine. Na het wisselen van de wacht kon ik er niet eens van slapen zo baalde ik van dit voorval. Verder heb ik er gelukkig niets meer van gehoord.

Buiten werktijd:
Een werkdag eindigde om 13:00 en daarna was het een gewoonte en in principe dagelijkse kost om met een paar man met het busje van de marine naar het strand van seaquarium te gaan. Lekker niets doen flink bruin worden en wat luieren in de zon en rond 17:00 terug naar de basis om te gaan eten. Ook buiten werktijd ging ik nog veel sporten. Voornamelijk veel hardlopen en fitnessen. Hardlopen deden we ook regelmatig met een paar man. Zelf liep ik echt als de brandweer in die tijd. Twee kilometer voor we terug bij de basis waren zette ik al een eindsprint in en ik was niet kapot te krijgen. De Road Runners Club Korsou organiseerde een internationale wedstrijd van 17 km "Kareda di Schottegat" en ik deed uiteraard mee samen met mijn kamergenoot Ed en nog wat andere mariniers. Het startschot viel en ik ging er gelijk als een speer vandoor. Ed riep nog rustig aan man dat hou je nooit vol maar ik wilde aansluiten bij de kop van het veld. Ik had geen idee dat hier serieuze lopers van niveau aan mee deden maar hier kwam ik natuurlijk al snel achter. Na amper twee kilometer zakte ik al terug. Het was werkelijk bloedheet en ik wist niet wat me overkwam. Na een kilometer of tien zat ik er helemaal door, Ed een bikkelharde Fries die me normaal niet kon volgen als we gingen lopen kwam voorbij in een klein groepje in zijn herkenbare, moeizame, wat houterige stijl en riep "volgen, aanpikken man, kom op" Hij verdween snel uit het zicht ik was gewoon niet meer vooruit te branden en had mezelf dus volledig opgeblazen. Onderweg dacht ik zelfs dat ik mijn vader en moeder langs de kant zag staan juichen. Was volledig het padje kwijt en kan me nauwelijks herinneren hoe ik over de finish ben gestrompeld maar ik heb de race uiteraard wel uitgelopen.

Duikbrevet/Zeilen
Curaçao is echt een paradijs wat het duiken betreft. Prachtige koraalriffen en ontelbaar veel verschillende soorten prachtige tropische vissen. Via de marine heb ik met een paar man deelgenomen aan een officiële duikcursus PADI. Over het algemeen een prachtige opleiding maar ook momenten die minder leuk waren. Soms werd je duikbril onverwachts van je gezicht getrokken of werd de luchttoevoer plots dichtgedraaid. Niet prettig maar een onderdeel van de training. Samen met je buddy moest je dan de lucht delen. Ik had regelmatig problemen met het klaren van mijn oren en van mijn duikbril. Op een flinke diepte even paniek en ik schoot naar boven als een speer De instructeur hing aan mijn flippers omdat je rustig terug naar boven moet gaan. Ik dacht even dat het einde verhaal was. We hebben ook nog een nachtduik en een wrakduik uitgevoerd op zo`n 35 meter diepte. Ook voor deze cursus was ik geslaagd het brevet moet ik nog ergens hebben liggen maar veel zal ik er niet meer aan hebben. Ik ben zowat alles vergeten wat het duiken betreft en hoe mooi het ook was mijn favoriete hobby zal het in ieder geval niet worden. Omdat ik niet in een peloton mariniers zat ging ik ook vaak om met mensen van de vloot. Zo ben ik eens een dag gaan zeilen bij Brakkeput met vier man in totaal. Na het optuigen van de boot het water op dat was een geweldige ervaring. Behoorlijk zwaar dat wel en na deze dag flink wat blaren op mijn handen want als marinier moest ik me natuurlijk wel bewijzen. Ook zijn we een paar dagen met een groep marine mensen en een aantal mariniers naar landhuis ascencion geweest met de pater of beter gezegd de aalmoezenier.

Ford Thunderbird en motorrijbewijs:
Samen met Peter en Dirk kocht ik een Ford Thunderbird 5.7 liter V8 een ongelooflijke grote brede en lange Amerikaan. Ik kon er zelf amper mee rijden op de relatief smalle wegen op curaçao. De Ford slurpte benzine maar een liter benzine voor zo`n 70 cent deed de pijn toch enigszins verzachten. In de koffer lagen wat jerrycans water omdat de radiateur zo lek was als een mandje. Heel veel rijplezier hebben we er niet aan gehad want er was altijd wel wat kapot aan deze indrukwekkende Amerikaan. Je had daar ook de mogelijkheid om in korte tijd je rijbewijs te halen. Een auto rijbewijs had ik al en een vrachtwagen rijbewijs daar was ik nog te jong voor. Wel heb ik daar mijn motor rijbewijs gehaald. Hoe dit is zijn werk ging was te hilarisch voor woorden. De instructeur was een rasta man met een leger potje op zijn hoofd. Je sprak af met hem om 14:00 aan de poort en om 16:00 kwam hij zonder pardon aanrijden. De mentaliteit van het eiland "ze hebben echt alle tijd daar" daar was ik intussen wel aan gewend maar af en toe bleef het toch zeer irritant. Ik reed meer op een brommer dan op een motor. Richtingaanwijzers zaten er niet eens op je moest gewoon je hand uitsteken voor een afslag. Tijdens het examen reden we met zo`n 5 a 6 man achter elkaar. Gewoon een rondje in het wilde weg en wat achtjes draaien ergens op de weg. De rasta man heeft de helft van ons niet eens zien rijden en het oordeel was "Allemaal geslaagd" erg lachwekkend allemaal maar toch mooi mijn motor rijbewijs gehaald.

Uitgaan:
Zo braaf was ik natuurlijk ook niet op stap gaan deden we zowat elke dag. Iedere dag om 19:00 happy hour bij van der Valk. Op donderdag gingen we regelmatig naar landhuis Brievengat want daar was het altijd merengue dansen. Naar Rum Rummers in Otrabanda, discotheek The Cube en Club Facade en nog wat andere tenten. Veel drank en ongein dat helaas ook wel eens verkeerd afliep. Er werd wel eens gevochten of iets gemolesteerd maar daar deed ik absoluut niet aan mee. Er zijn zelfs een paar gasten naar huis gestuurd omdat ze het nodig vonden om een stuk van het van der valk hotel te verbouwen op eigen houtje. Er werd gelukkig wel keihard opgetreden vanuit het korps als je iets mispeuterde. Een avondje stappen van een paar mariniers eindigde wel heel dramatisch toen iemand uit de laadbak van een pickup truck viel en vrijwel op slag dood was. De vlag hing de volgende ochtend half stok iedereen was echt totaal van de kaart en diep geschokt na dit ongeval. Carnaval op Curaçao was wel weer één groot feest met praalwagens vol kleur en prachtige dames met mooie ronde billen die alle kanten op gingen op het ritme van de opzwepende merengue muziek.

Gezinshereniging:
Op de helft van deze periode van negen maanden mochten we voor twee weken naar huis. Gezinshereniging noemde ze dat. Ik had uiteraard enorm veel brieven geschreven aan familie en vrienden maar een hereniging was toch een zeer aangename verassing. Leuk om iedereen weer eens te zien en een echte "welcome home party" toen ik thuis kwam met familie en vrienden. Ook weer te gek om met mijn vrienden op stap te gaan en natuurlijk heerlijk om weer thuis te zijn bij mijn ouders en mijn zus. Ik had het zo naar mijn zin dat ik zelfs baalde dat ik terug moest naar Curaçao. Helaas weer een afscheid voor het laatste deel van mijn diensttijd in de west. Mijn ouders zijn ook nog op vakantie geweest in Curaçao samen met Fred en Paula in de periode dat ik daar zat. Was ook een leuke tijd ik heb ze natuurlijk zoveel mogelijk van het eiland laten zien. We hebben toen een geweldig wagentje gehuurd "DE VANCLEE" en hebben daar toen het eiland mee rond gereden. Mijn pa was chauffeur en we hebben toen heel wat afgelachen in dat wagentje. We hebben toen ook nog de halve finale van het EK voetbal Nederland - Denemarken gekeken in het Van der Valk Hotel.

Repatkist/einde diensttijd
Het einde was in zicht van een fantastische mooie tijd een week of zes van tevoren lieten we een zogenaamde repatkist in elkaar spijkeren door de timmerman op de basis om alle spullen huiswaarts te sturen. Nog veel genoten van de zon die laatste weken maar op het laatst had ik het wel gezien als ik eerlijk ben. Het was mooi geweest, onvergetelijk een fantastische levenservaring rijker. Ik heb nog op het punt gestaan om bij te tekenen. De volgende uitzending zou dan naar Cambodja zijn. Ik was het echt van plan maar gelukkig werd ik door mijn vader op andere gedachten gebracht. Cambodja daar wordt niemand vrolijk van aan het thuisfront. Er zou een nieuw bedrijf komen op de axelse vlakte en mijn vader was naar een bijeenkomst geweest waar deze plannen uitgelegd werden. Ik heb toen vanuit Curaçao nog een brief geschreven naar dit bedrijf en na thuiskomst en een eerste gesprek werd ik direct aangenomen. Tot op de dag van vandaag werk ik nog steeds op dit bedrijf. De marine is een geweldige organisatie. In mijn ogen was daar zowat alles perfect geregeld en werd alles zeer professioneel aangepakt. Het is echt een hele andere wereld. Iedereen die ooit bij de marine heeft gewerkt weet dat er een soort eigen taal (marinetaal) gesproken wordt. Een beetje een anti burger maatschappij mentaliteit. Je raakte hierdoor wel wat afgestompt op de één of andere manier maar als je eenmaal thuis kwam merkte je snel genoeg dat dit niet werkte in de gewone burger maatschappij. De stap in de wereld die Marine heet. Ik had het in ieder geval voor geen goud willen missen. Part 5 is van een hele andere orde meer zeker niet minder avontuurlijk dan mijn tijd bij het korps mariniers.

2 opmerkingen:

van den Abeele zei

Leuk om te lezen! Mooie tijd moet dat geweest zijn.

Anoniem zei

Gaaf je site....
Ook ik ben een fanatiek fiets liefhebber. Zat even wat te surfen en kwam bij toeval op je site terecht. Ook ik heb bij Marine gezeten en zat op Parera van sept 89 t/m sept 1992.Ook wij gingen regelmatig zeilen bij Brakkeput (ben nog derde geworden met marinezeilkampioenschappen)(de jongens bij jou is de boot waren directe collega's van me in de radioradarwerktplaats.Ze liepen ook de wacht op RSS net als ik. De wasbakkenaffere bij van der Valk weet ik nog goed..haha.
Misschien zeggen de namen Richard en Marcel je iets (vrienden van me bij het verkennings peleton).
Leuk leuk leuk.
http://mtb-mijnhobby.jouwweb.nl/mtb-vakantie (mijn site).

Groetjes Han