maandag 6 juli 2009

Marmotte, 174 km, 8 uur en 9 minuten (GOUD)

Na een nachtje intervallen (slecht geslapen dus) ging om 4:45 dan eindelijk de wekker. Het ontbijt bestond uit een pannenkoek, rijstepap en een banaan meer kreeg ik er echt niet in op dit vroege tijdstip. Om 6:10 richting de start gereden samen met mijn schoonvader (Johan) en Erik Cardon. Eerst nog even langs camping Le Colporteur om de gebroeders Obrie (Guido en Angelo) op te halen. Rond half zeven stonden we in het startvak en kon het wachten beginnen. Mijn schoonvader merkte al snel dat hij zijn bidon was vergeten vullen met water maar gelukkig kon hij zijn bidon nog opvullen. We stonden redelijk vooraan in het startvak en koud was het dit jaar zeker niet. Windjack uitgetrokken en alleen de mouwstukken was voldoende. Voor ons stak er nog iemand vrolijk een sigaretje op om de longen alvast wat op gang te brengen en zelf ben ik nog even snel gaan plassen. Mijn ouders en de ouders van de gebroeders Obrie stonden intussen aan de zijkant van ons startvak en hebben nog wat foto`s genomen. Het was intussen al zeven uur geweest maar nog steeds geen beweging in het startvak. Om 7:10 was het dan eindelijk zover, we wensen elkaar allemaal succes en zijn op weg voor heel wat slopende kilometers.

De start:

Het orkest was blijkbaar terug in slaap gevallen na het inblazen maar “Eye Of The Tiger” van de toepasselijke band SURVIVOR galmde uit de luidsprekers bij het passeren van de eerste tijdmatten. Ik voelde me goed en reed uiterst links om goed te kunnen passeren. Na een blik op de teller zag ik dat ik de polar was vergeten aanzetten dus snel de rode knop ingedrukt. Het ging al snel boven de 50 per uur op de mooie brede weg zelfs de 58.7 km/u aangetikt. De hartslag steeg naar de 180 maar ik voelde me uitstekend. Na Allemont gelijk flink terug geschakeld en rustig de stuwdam opgeklommen. Zoals altijd vliegen ze hier langs alle kanten voorbij maar ik blijf rustig fietsen op zoek naar wat ritme.

Glandon:

De eerste steile stukken van de glandon verlopen moeizaam er is totaal geen sprake van ritme. Ook hier wordt ik langs alle kanten voorbij gereden door renners (ook vrouwen) met een koffiemolentje. Mijn trapfrequentie zit hier amper boven de 60 omwentelingen dus dat is gelijk al stoempen. Nog een blik naar beneden, ik zit toch echt op mijn lichtste verzet 39x29. Na amper een uur fietsen zakt de hartslag ook nog eens naar de 170 wat D2 betekent voor mij. Slecht gevoel en ik begrijp er niets van. Op deze manier wordt het wel een klimtijd van 2 uur voor ik de top bereik. Ik klim gestaag verder en wordt nog steeds vrij veel ingehaald. Een half uur later gaat het gelukkig weer wat beter en zie ik de hartslag weer naar zo`n 176 slagen stijgen. Een blik op de stopwatch 1:35 hmm helemaal zo slecht nog niet ik ben nog niet op de top maar het einde is wel al in zicht. Na 1:46 kom ik boven aangemoedigd door mijn familie en die van Erik. Ik gooi mijn bidons er uit en wordt snel voorzien van nieuwe door Dennis en prop snel een stuk banaan in mijn mond. Ik zit nog goed op het schema voor 7:30 dus dat is goed voor de moraal. Na luttele seconden zit ik weer op de fiets en krijg nog een zetje in de rug van Dennis. Na enkele bochten afdaling van de glandon liggen er al twee renners op het asfalt en enkele bochten later glipt mijn achterwiel weg door een blokkerend achterwiel en kan ik maar net op de fiets blijven zitten. Met de schrik flink in de benen doe ik het een stuk rustiger aan dan maar iets trager naar beneden.

Saint Jean de Maurienne:

Op het stuk naar de Telegraph is het zoals het zo vaak gaat een beetje kijken naar elkaar. Samen met een andere renner probeer ik het treintje op gang te helpen maar niemand wil meewerken. Ze hebben er weer eens geen zin zeg ik tegen de andere renner. Na een paar minuten twijfelen komen er twee man voorbij geraasd en ga ik er achteraan. Het treintje is gevormd en respect voor deze gasten want die blijven maar op kop sleuren tegen de wind in. Rond de 38 a 40 per uur denderen we richting de Telegraph. Op de vals platte stukken zakt de snelheid uiteraard maar er wordt toch nog flink doorgereden. Ik draai ook een beurt op kop en trek ook even door tot over de 40 achter de motor begeleiding van de organisatie met een heel lint renners achter me (lekker gevoel) De hartslag stijgt hierdoor weer naar de 175 maar ik draai geen lange beurt en laat me daarna wat afzakken naar achteren. De Telegraph is in zicht en we gaan eraan beginnen.

Telegraph:

Het is gelijk flink warm als we aan de Telegraph beginnen maar het gevoel is gelijk goed. Voor het eerst kom ik lekker in mijn ritme en begin ik eindelijk ook eens renners in te halen. De hartslag stijgt weer richting de 178 dus dat ziet er weer redelijk uit. Het goede gevoel blijft voortduren en het verloopt erg soepel tot de top van de klim die ik na 3:57 bereik. Net iets boven mijn schema van 7:30 dus lig ik nog steeds vrij goed op schema voor een snelle tijd. Bij de bevoorrading in valloire vul ik mijn bidon snel met water bij een kraantje en fiets snel door om mijn weg te vervolgen. Ook hier is het erg warm en voor de zekerheid neem ik een flinke slok water om een magnesium pilletje weg te slikken. Het stuk van valloire naar plan lachat blijft een vreselijk lang en vervelend stuk maar het gaat me beter af dan vorig jaar. Echt soepel loopt het zeker niet en als je ziet waar je naar toe moet dan zakt de moed je echt in de wielerschoenen.

Galibier:

Vlak voor de klim van de galibier echt begint zakt de hartslag weer langzaam naar de D2 zone. Het kaarsje zal nu toch nog niet uit gaan. Ook schieten er flinke pijnscheuten door mijn rechterknie, lichter schakelen gaat al niet meer en dan te bedenken dat de galibier nog moet beginnen. Vanaf de eerste meters van de galibier gaat het gelijk al fout. Hartslag zakt nog verder en ik krijg mijn verzet nog amper rond gedraaid waardoor de kniepijn steeds heviger wordt. Ik zie een trapfrequentie van 48 omwentelingen voorbij komen op de polar en snelheden van amper 8 a 9 per uur. Het worden loodzware kilometers, ik zie een bordje sommet “6km” en zak bijna door de grond. Ik kruip werkelijk naar boven en wordt weer door net zoveel renners gepasseerd als op de glandon. Het is echt doorbijten nu maar de enorme kniepijn dwingt me bijna tot afstappen. Ik geef er niet aan toe en probeer mezelf nog wat op te peppen. Komaan iedereen heeft het hier lastig, doorfietsen gvd. De laatste 2 kilometer van de galibier zijn abnormaal steil en ook hier heb ik mezelf gedwongen om niet af te stappen. Helemaal naar de klote en met een knie die steekt alsof er een mes in zit kom ik boven. Mijn ouders en de ouders van de gebroeders Obrie staan op de top. Ze roepen “hier staan we” maar ik reageer amper. Ik zag ze wel maar was gewoon helemaal kapot. Mijn vader wisselt mijn bidons en ik drink een paar slokken cola en werk een stukje banaan naar binnen. Ik leg uit dat ik een zware knieblessure heb en dat ik twijfel of ik met zo`n knie de alp nog op kom maar dat ik het in ieder geval nog wel ga proberen. Ik ben nog steeds sneller als vorig jaar maar zit nu ver onder het schema van 7:30. Windstopper aan en terug op de fiets voor de afdaling. De eerste kilometers van de afdaling amper mee kunnen trappen door mijn knie die helemaal verstijfde. Door de flinke tegenwind dus niet echt snelheid kunnen maken in de afdaling.

Lautaret:

Ook de afdaling van de lautaret rustig aangedaan en veel gedronken en gegeten om te herstellen. Langzaam aan weer begonnen met trappen en de kniepijn zakte langzaam wat weg. Alleen gereden en af en toe kwamen er wat kleine groepjes voorbij. Aanpikken heb ik niet gedaan want echt kracht zetten ging nog niet met mijn knie. De tunneltjes vielen me wel mee dit jaar, ik zat intussen in een soort roes en zat in mijn gedachten steeds tegen de alp aan te hikken. Hoe moet ik dat ding in godsnaam overkomen vandaag. Ik trapte ongemerkt lekker door en had mijn windstopper intussen weer uit gedaan want het was weer bloed en bloedheet geworden. Toen ik achter me keek merkte ik pas dat er een heel lint renners achter me aan fietste. Dat kan niet de bedoeling zijn dat ik hier nu aan de kop moet gaan sleuren. Terug laten zakken en uiteindelijk de groep zelfs laten rijden. Op dit stuk ben ik gewoon enorm veel tijd verloren in vergelijking tot vorig jaar. Toen vlamde ik de stukken die omhoog gingen nog op het buitenblad op terwijl ik nu bijna mijn kleinste verzet opzocht.
De laatste 2 kilometer richting de alp in een groepje van een man of tien gereden die ook allemaal met lood in de wielerschoenen richting de alp fietste. Op de rotonde voor de alp stopte de groep bij de bevoorrading en fietste ik als enige door richting de alp. Gek gevoel ging er door me heen daar maar ik was vastbesloten om de alp op te rijden en boven te komen. Opgeven komt echt niet in mijn boekje voor dus alles uit de kast al moet ik op mijn knieën naar boven . De armwarmers uit de bril af en bandje van de helm los en gaan met die banaan.

Alp d’ Huez

Tot mijn grote verbazing liepen de eerste meters eigenlijk gewoon goed en de pijnscheuten van de knie werden nu gereduceerd tot een licht zeurende pijn. Bocht 21 door gekomen hé!! dit was toch het steilste en lastigste stuk van de alp. Bocht 20, 19 , 18 het gaat gewoon lekker en zelfs de hartslag zit weer rond 180. Ik haal ook behoorlijk wat fietsers in en zie het weer helemaal zitten. Ik knijp mezelf even maar ik ben het toch echt zelf fietsend op de alp. Tussen bocht 16 en 17 kom ik mijn schoonmoeder en schoonbroer tegen afdalend in de auto en ze kijken enigszins verrast. Ze waren onderweg naar de galibier waar mijn schoonvader helaas had moeten opgeven wegens flinke krampen. Het gaat nog steeds goed zelfs veel beter als vorig jaar maar de hitte is echt onmenselijk. Vanaf bocht 13 gaat het weer wat minder en ben ik blij dat ik af en toe wat water over mijn hoofd gegoten krijg van de toeschouwers langs de kant. Op weg naar boven is het al een ware veldslag, veel renners met kramp gezien en velen die even van de fiets moesten om bij te komen. Vanaf bocht 8 loerde de bekende man met de hamer al even om de bocht en in bocht 7 ramde hij me volop op mijn kop. Daar ging mijn goede gevoel, plots helemaal leeg en moeten vechten om in bocht 6 te komen. Mijn bidons waren helemaal leeg dus bij de bevoorrading gestopt en zeker 5 bekers water leeg gedronken en nog een bidon gevuld. De details en lijdensweg vanaf bocht 6 zal ik jullie besparen maar het afzien was echt ongekend. Toch ging ik nog steeds renners voorbij en daardoor kon ik steeds door blijven gaan. Bocht 4, bocht 3 nog één bocht en daar staat mijn aanhang. Op het stuk naar bocht 2 toe wist ik dat ik het ging halen. Een tijd onder de 8 uur zat er nog een hele lange tijd in maar een blik op de stopwatch was genoeg om te zien dat dit niet meer ging lukken. Aangemoedigd door iedereen in bocht 2, ik zag en hoorde ze wel maar ook hier kon ik niet meer reageren. Toch deed het me weer erg goed en het gaf net dat beetje energie om er wat extra uit te persen en om de tijd van vorig jaar toch nog te verbeteren. Nog even op de pedalen het zag er niet uit maar de snelheid ging weer kortstondig omhoog. De weg naar bocht 1 voelde goed het einde is in zicht. Nog even door een soort douche gereden voor een heerlijke verfrissing en het laatste stukje klimmen door het tunneltje. Nog een klein stukje naar boven na de bocht naar rechts en weer op de pedalen om de snelheid omhoog te krijgen. Ik heb er op het einde nog 36.9 km/u uit kunnen persen om zo toch voldaan over de finish te rijden na 8 uur 9 minuten en 40 seconden toch nog iets sneller als vorig jaar al is het maar 3 minuten.

Na de start opgevangen door de vrouw van Erik Cardon die me nog wat bekertjes drinken heeft aangereikt, bedankt daarvoor. Door het stilstaan in bocht 6 de alp uiteindelijk in 1 uur en 22 minuten opgekropen. Achteraf gezien geen schande want ook de toppers hebben hier veel tijd laten liggen en er zijn er maar een paar die de alp binnen het uur zijn opgereden. Kortom een ware slijtageslag door de enorme hitte. De polar gaf 42 graden aan op de alp weliswaar in de zon maar neem maar van mij aan dat dit geen prettig gevoel is als je al bijna 8 uur op je fiets zit. Enorm veel rugpijn na de finish dus na het ophalen van mijn Brevet d’Or (diploma goud) even een bankje opgezocht om bij te komen. Daarna medeblogger Ton Cabaret even gesproken die ik toevallig zag staan tussen de vele wielrenners na de finish, erg leuk om je eens gesproken te hebben Ton. Mijn vrouw, kinderen, Dennis en Mieke kwamen uiteindelijk ook naar boven omdat ze niet precies wisten waar de andere zaten en om hoe laat ze voorbij zouden komen. Een bakje pasta gegeten, cola gedronken en ik voelde me weer prima. Rond 15:45 op het gemakje de alp d’huez afgedaald op zoek naar een glimp van Angelo, Erik en Guido. De slijtageslag was door de hitte nog vele malen groter dan vorig jaar. In zowat alle bochten lagen er renners op de grond om weer op krachten te komen. Velen zochten verkoeling onder een watervalletje en in het gootje met stromend water langs de alp. Veel renners zijn blijkbaar door de hitte bevangen geraakt en probeerden met het laatste restje energie toch nog boven te komen. Ik weet niet meer precies waar maar uiteindelijk zag ik Angelo Obrie fietsen. Ik heb hem uiteraard nog even aangemoedigd en ben daarna op zoek gegaan naar Erik en Guido. Na bocht 16 had ik genoeg ellende gezien en helaas nog geen Erik of Guido tegen gekomen. Daarna wat harder afgedaald en terug naar de camping gereden. Angelo Obrie kwam uiteindelijk na 9 uur en 21 minuten over de finish en was naar eigen zeggen helemaal kapot gegaan op de Alp. Erik die veel last van kramp heeft gehad kwam na 10 uur en 11 minuten over de finish. Guido Obrie die volgens mijn vader als meest frisse van ons allen zwaaiend en lachend boven kwam op de galibier en het allemaal prachtig vond heeft een zeer mooie en constante race gereden en rolde na 11 uur en 21 minuten over de streep, echt een zeer knappe prestatie Guido. Ik weet dat niet iedereen even tevreden is met zijn tijd maar iedereen proficiat met zijn puike prestatie. De marmotte uitrijden is een prestatie op zich want het is gewoon een lood en loodzware cyclo. Ook mijn schoonvader die deze marmotte helaas niet uit heeft kunnen rijden wegens kramp, knap gedaan toch 3 enorme bergen over gereden in deze warme omstandigheden. Zelf uiteindelijk op plaats 768 geeindigd in de uitslag en plaats 315 in mijn leeftijdscategorie. Toch niet slecht van de 7400 deelnemers.

Mijn doelstelling van 7:30 niet gehaald maar toch erg tevreden dat ik de marmotte wederom heb uitgereden en weer ruimschoots goud heb gehaald. De benen waren erg goed (behalve de rechterknie) geen kramp gehad of wat dan ook. De conditie was niet top wat goed te zien is aan de hartslaggrafiek. Nergens tegen omslagpunt kunnen rijden terwijl de hartslag dagen voor de marmotte torenhoog was en soms niet uit de rode zones te krijgen was. De les die ik geleerd heb voor volgend jaar is “een compact steken” 39 – 29 is nog steeds een veel te zwaar verzet voor mij op de galibier. Ik heb dan ook geen voordeel kunnen halen uit de vele souplesse trainingen omdat ik niet op souplesse heb kunnen klimmen. Als ik over de streep rol denk ik altijd “dit nooit meer” wat bezielt een mens om zoiets te willen doen, hier is niets leuks aan. maar de kick daarna is niet te beschrijven. Op naar de marmotte 2010 en de doelstelling van 2009 (7:30) blijft gewoon staan. Zoals altijd wil ik alle vrienden en familie bedanken voor alle aanmoedigingen onderweg en de goede bevoorrading. In het bijzonder mijn vrouw en kinderen. Bedankt dat jullie er altijd voor me zijn, dat doet me erg veel en alleen daarom zou ik keihard kunnen janken. Iedereen bedankt voor de prachtige week !!!!!!!








De uitslag: http://www.sportcommunication.info/GT/classementscratch.php?annee=2009&epreuve=1&langue=1

11 opmerkingen:

Henk zei

Mooi verslag en petje af voor deze superprestatie Angelo!

Groeten
Henk

Carbonfire zei

Wat een helletocht. En dan toch nog goud. Chapeau!

Erik Cardon zei

Hi Angelo,

Prachtig verslag.
Nogmaals gefeliciteerd met je prestatie.
Probeer mijn verslag ook vandaag of morgen te publiceren.

Groet van je ploegmaat,

Erik

Guido Obrie zei

Hoi Angelo leuk verslag heb je er van gemaakt.Uiteraard ben ik heel blij dat ik deze kruisweg heb volbracht,want na ons ritje van woensdag op de Alp was bij mij het vertrouwen op een goede afloop tot ver onder het maaiveld gezakt.Affijn ik heb eigenlijk een hele dag niets anders gedaan dan sparen en kalm blijven om,zoals jouw vrouw tegen mij zei op de Glandon,uit te rijden.Tot aan de voet van de Alp ging het eigenlijk goed maar eenmaal op de Alp ging het licht snel uit wat volgens mij meer te wijten was aan de enorme hitte daar.Ik ben dan ook diverse malen gestopt om te drinken en om mijn bidons weer te vullen met koel water.(ik schat dat ik alleen al op de Alp 2 liter water heb gedronken).Het laatste stuk van de klim zat ik in een onweersbui en toen liep het ook gelijk weer een stuk beter agv de verkoeling.Eenmaal boven had ik een toch wel emotioneel weerzien met mijn broer Angelo die hardstikke trots was dat ik het toch gehaald had.Volgens de Polar 10.54 hr fietstijd en 8665 kcal verstookt.Als laatste wil ik jullie allemaal bedanken voor de leuke onthalen en verzorging op de toppen en voor de prachtige week.
Groetjes Guido

P.S. mijn E-mail is :gobrie@orange.nl

Marieke zei

Goed gedaan!!
Weliswaar niet je streeftijd, maar dat doe je volgend jaar dan maar. Op naar 2010, dan spreken we elkaar boven op de Alpe wel.
(Als je ff 2 uurtjes wacht althans, 7:30 ga ik niet redden hoor! ;-)

Ton zei

Mooi verslag Angelo en leuk dat we bij de finish even met elkaar gesproken hebben.
Dubbel gefeliciteerd met je prestatie onder deze omstandigheden (knieproblemen, warmte) en misschien zit volgend jaar alles mee en komt er een echte toptijd uit!
Groeten,
Ton

Gert zei

Prachtige verslag en gefeliciteerd met GOUD!!

Een trapfrequentie van 48? Pff... Denk dat ik hem niet meer rond gekregen had.

Anoniem zei

Hallo Angelo,
Wat heb je mooie verslagen op je weblog staan:klasse.Wij willen je nog feliciteren met je behaalde resultaat;zelf wilde je een nog kortere tijd rijden,wat ik begrijp na aL die trainingen, maar de situatie was nou ook niet bepaald goed om een betere eindtijd te zetten, door die hitte en dan nog zoveel pijn in je knie gehad,het getuigd toch wel van een doorzettingsvermogen dat je deze helletocht nog uit rijdt in zo.n tijd.
Ik wist voorheen niet wat de "Marmotte"was, maar nu weet ik het en als toeschouwer en moeder van 2 deelnemers die ook die tocht zonodig moesten fietsen vond ik het die dag heel spannend en zenuwslopend ook voor mij een lijden. Maar het is goedgekomen en ik ben erg blij dsat ook onze jongens het gehaald hebben.Bovendien wil ik ook nog even zeggen dat ik het een hele herkennismaking vond met de hele groep uit Sas van Gent.Angelo ik wens je nog veel succes in de toekomst.
Groetjes
Cecile(Moeder Guido en Angelo)

Zarco zei

Ik ken je helemaal niet, maar een bijzondere prestatie. Je zet me aan om volgend jaar weer een Marmotte te rijden. Dat is knap met zo'n verslag, want ik voel het afzien, en toch raak ik geïnsprireerd,

Groeten,
Swinda

DriverX zei

Tijger!
Echt heel knap, hopenlijk ooit eens met je overbuurman in je wielsporen te treden. Alleen niet qua tijd denk ik, thans voor mij.

CIAO!
Mario

Ton zei

Hallo Angelo,
Misschien al bekend maar ik vond nog een link met foto's van de Marmotte. Gemaakt in een van de laatste bochten van de Galibier.
www.liaisonphoto.fr
Je staat op bladzijde 45!

Groeten,
Ton