maandag 27 december 2010

Thuiszorg

Vanmorgen terug naar het ziekenhuis geweest. Ik wist uiteraard wel dat er iets stond te gebeuren want de zwelling was nog steeds enorm maar dat het uiteindelijk een rampenscenario zou worden voor mij dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Even schrikken toen ik op het bed lag en een bakje en een spuit tevoorschijn zag komen maar ik dacht kom maar op dan ben ik ervan af. De spuit viel mee ik heb al ergere dingen meegemaakt. De chirurg vroeg gaat het nog? en keek bedenkelijk. Nee dit gaat niet lukken het bloed is te dik (te klonterig) ik ga de wond terug open of beter gezegd groter maken want in het midden van de wond bleef het steeds bloeden de afgelopen twee weken. Hij pakte een schaar, dit zal even vervelend aanvoelen zei de assistente die mijn benen in een houdgreep nam en toen kreeg ik het toch echt even spaans benauwd. Met de schaar heeft hij de wond open gemaakt het zweet gutste uit mijn lijf maar ik gaf geen kick. Inge viel bijna van haar stoel af toen ze zag wat er gebeurde. De assistente vroeg nu ook aan haar of het allemaal wel goed ging. Het was gelukkig vrij snel gebeurd.

Daarna een gesprekje gehad met de chirurg over hoe nu verder?
De wond moet twee weken open blijven en zal dagelijks worden verzorgd door iemand van de thuiszorg. Vanaf morgenvroeg dus dagelijks met de billen bloot en maar hopen dat het bloed zijn weg zal vinden op natuurlijke wijze zodat ik van die zwelling afraak. Over twee weken terug naar het ziekenhuis. Verwachting van de chirurg is dat ik over 6 weken pas weer iets kan gaan doen (dagelijkse dingen) en daar schrok ik op zijn zachts gezegd enorm van. Het huilen stond me deze keer nader dan het lachen. Het woord fietsen heb ik wederom niet in de mond durven nemen. Eerst maar eens zorgen dat ik weer fatsoenlijk kan gaan zitten dat is al heel wat en alleen daarvoor zou ik het spreekwoordelijke gat in de lucht springen. Wordt vervolgd !!!!!

dinsdag 21 december 2010

Prettige feestdagen

Via deze weg wil ik iedereen alvast fijne feestdagen toewensen en vooral een gezond, sportief en liefdevol 2011.
Zitvlak schiet voorlopig niet op nog steeds last van een enorme zwelling en regelmatig bloedingen. 27 december terug naar ziekenhuis. Ik ben benieuwd wat me dan te wachten staat.


dinsdag 14 december 2010

Update zitvlak

Vanmorgen terug naar het ziekenhuis geweest en zowel goed als slecht nieuws te horen gekregen. Ik had me wel enigszins voorbereid op slecht nieuws want ik voel en zie zelf ook wel dat het nog niet goed gaat met mijn zitvlak maar toch was ik enorm teleurgesteld na de uitspraken van de chirurg. Maar eerst het goede nieuws: Geen ontsteking en het bloeden is zo goed als over nu en de hechtingen zijn gelukkig verwijderd. Het slechte nieuws: Zitvlak is enorm opgezwollen en volgens de chirurg is de zwelling op het moment zeker zo groot als een halve tennisbal. Ik zal veel moeten gaan koelen met ijs en het voornaamste is dus om de zwelling weg te nemen. Over twee weken moet ik terug voor controle is de zwelling niet weg dan gaan ze een echo maken om daarna via een gaatje het bloed te verwijderen. Wanneer kan ik weer fatsoenlijk lopen, zitten , werken kortom wanneer kan ik mijn dagelijkse leven weer oppakken? De chirurg keek bedenkelijk maar zei dit gaat zeker nog drie weken duren. Ik mag (en kan) tot die tijd zeker nog niet zitten mag alleen liggen, veel rusten, koelen en ik moet vooral geduld hebben volgens de chirurg. Nog 3 weken helemaal niets doen dat valt me natuurlijk enorm veel tegen en dat is nog zachtjes uitgedrukt maar ik zal dit proces moeten ondergaan om mijn zitvlak goed te laten herstellen.

Het is echt een vervelende periode en als ik van te voren had geweten wat voor een pijnlijke bedoeling dit ging worden dan was ik er waarschijnlijk niet eens aan begonnen. Maar goed dat was ook geen oplossing geweest want ik had gewoon erg veel last van de bobbel op mijn zitvlak ook in het gewone dagelijkse leven. Het woord fietsen heb ik maar niet in de mond durven nemen en dat is nu zeker niet mijn grootste zorg. Wat de pijn betreft er is altijd een overtreffende trap dat bleek wel bij het verwijderen van de hechtingen. Toen de chirurg zei de hechtingen mogen eruit zei Inge nog doe maar niet hoor maar voor ik het wist kwam de schaar en het pincet tevoorschijn. De assistente had zelfs medelijden met me ik schoot zowat volledig in de kramp op het bed tijdens het verwijderen van de hechtingen maar heb me verder wel kranig gedragen. Eenmaal buiten stond ik te trillen op mijn benen van genot, wat een miserie. 27 december dus terug ik ga er nu alles aan doen om de zwelling weg te nemen want een gaatje prikken in mijn zitvlak zie ik niet echt zitten. Heb ik toch nog een doel al zal 3 weken op de bank een hele opgave worden.

vrijdag 10 december 2010

Eerste week herstel

Het is vandaag exact een week geleden dat ik ben geopereerd aan mijn zitvlak en het valt allemaal niet mee moet ik zeggen. De hechtingen springen zowat van ongeduld uit mijn kont maar vandaag werd duidelijk dat ik me er bij neer moet leggen en dat ook ik dit proces gewoon moet ondergaan. Ik had eerst nog de illusie dat ik wel wat sneller op de been zou zijn want ik ben tenslotte toch een fanatieke sportman die wel wat pijn kan verdragen maar na mijn eerste korte wandeling samen met Inge was ik een illusie armer en vele fantasieën rijker. Het wandelen werd meer strompelen als een oud ventje ze keken me zelfs na op straat alsof ik één of andere enge ziekte had. De buitenlucht heeft me wel erg goed gedaan maar het was verder maar een pijnlijke bedoeling maar het is in ieder geval een begin.

Dinsdag 14 december moet ik terug naar het ziekenhuis en dan krijg ik te horen hoe het traject betreft mijn herstel verder zal verlopen. Wellicht worden de hechtingen er dan ook uit gehaald maar daar moet ik nu nog even niet aan denken. Het dagelijkse ritueel van het vervangen van de pleister is echt nog steeds een "giller" het is maar goed dat Inge dit voor haar rekening neemt ieder ander zou ik direct tegen te grond werken met een genadeloze "uppercut" eigenlijk gewoon pure mishandeling, schandalig dat dit nog kan anno 2010 om je partner gewoon legaal te martelen. Geintje natuurlijk Inge zorgt echt erg goed voor me vandaag zei ze nog na de wandeling "zo het hondje is weer uitgelaten" ze zei nog net niet kruip maar weer terug in je mandje maar met wat humor kom ik de dagen wel door. Ik ben benieuwd wat de chirurg me dinsdag te melden heeft.

Ik kreeg van de week ook nog een email van mijn werk dat de vakantie twee weken naar voren is geschoven dus de planning voor de zomervakantie moet op de schop. Eigenlijk komt het perfect uit en hebben we de vakantie plannen al zo goed als gewijzigd. Uiteraard moet er nog van alles besproken worden maar hoogstwaarschijnlijk gaan we naar Treviso in Italië. Ik ben op dit idee gekomen omdat mijn schoonvader een lijstje had doorgestuurd met wat tourtochten die hij zou willen gaan rijden in 2011 en daar stond ook de LaPinarello (voorheen granfondo Pinarello) op die 17 juli wordt verreden. Zeer mooie cyclo en in de langste versie van 205 km zit wel een heel erg mooi klimmetje namelijk de "Monte Grappa" een klim van 23.6 km, gemiddeld 6.3 % maar wel met een stukje 18.6 en 22.4 % (goed voor de kracht) Of ik deze lange versie zal gaan rijden dat weet ik nog niet zal allemaal afhangen van hoe ik me voel en of mijn zitvlak dit aankan tegen die tijd. De Monte Grappa zullen we zeker gaan bedwingen als we daar zijn. De bedoeling is zeker om er eens lekker van te genieten dus ik ga me vooraf niet bezig houden met tijden en dergelijke. We hebben ook gezamenlijk besloten om de Amstel Gold Race in 2011 eens niet te rijden. Het zou de vierde of vijfde keer op rij zijn en ik was er zelf al voorstander van om eens wat anders te gaan doen dan steeds diezelfde tochten. Als vervanger gaan we de Peter van Petegem classic rijden hier vlak bij ons in de buurt. Is er nog nooit van gekomen omdat deze tocht altijd in hetzelfde weekend valt als de AGR. Kansen voor anderen dus om eens deel te nemen aan de AGR want het inschrijven is de laatste jaren een ramp. Genoeg om over te dromen dus de komende tijd maar eerst maar eens goed herstellen en zorgen dat ik de dagelijkse dingen weer kan oppakken dan zou ik voorlopig al meer dan tevreden zijn.

zondag 5 december 2010

Operatie zitvlak

Afgelopen vrijdag geopereerd aan mijn zitvlak in het ziekenhuis in Oostburg. Achteraf gezien is de operatie me flink tegengevallen. Ik vertrok in een lekkere strakke spijkerbroek. Inge had me al ingefluisterd dat dit geen goed plan was maar goed ik was maar weer eens eigenwijs en dacht vrolijk in diezelfde spijkerbroek naar huis te kunnen gaan na de operatie. Uiteindelijk heeft Inge nog een lekker losse trainingsbroek voor me gekocht. Om 10 uur in oostburg en uiteindelijk rond half twaalf werd ik opgehaald om eerst naar de recovery kamer te gaan voor de ruggenprik, infuus en aansluiting op de monitor. Ik heb daar vrij lang gelegen omdat de chirurg me eerst nog wilde spreken voor de operatie en omdat hij de plek op mijn zitvlak zelf wilde aftekenen. Ik werd zowat gek van het piepen van de hartslag monitor. Ik was aan het intervallen van de spanning dat was duidelijk te horen. Eindelijk kwam de chirurg binnen met een bezweet voorhoofd en de mededeling tegen de verpleegster dat hij maar liefst vier diamant boren had versleten bij de vorige patient. Mijn hartslag ging even richting omslagpunt zal toch geen ordinaire beul zijn hé deze beste man dacht ik even bij mezelf. Ik werd toch enigszins gerust gesteld door de rustige manier waarop hij me aansprak en vakbekwaam tekende hij exact de juiste plek af op mijn zitvlak en weg was ie weer. De narcotiseur kwam binnen voor de ruggenprik. Ik moest op de rand van het bed gaan zitten met een bolle rug en voor ik wist voelde ik de naald binnendringen om de huid te verdoven. Auw !!! ontspannen je bent veel te gespannen mijnheer. De uiteindelijke ruggenprik was minder gevoelig maar je voelde als het ware de vloeistof naar binnen dringen ,erg apart gevoel. Door middel van het infuus kreeg ik een kalmeringsmiddel en werd ik de operatie kamer binnen gereden. Ik werd van mijn bed getild alles was al lam geslagen en werd op een ander bed gelegd onder een paar enorme lampen. Mijn benen werden in van die beugels gelegd die ze gebruiken voor bevallingen. Verder werd ik helemaal bedekt met dekens en een soort van papier. Naast me stond een zeer vriendelijke en opvallend knappe jongedame om me gerust te stellen tijdens de operatie. Boven me in de lamp zag ik wat er gebeurde en met vlagen heb ik af en toe durven kijken. Ik zag vingervlugge handen, verschillende instrumenten en veel bloed. De assistente naast me zei "gaat het nog" je kunt beter maar niet kijken (waarschijnlijk trok ik wat wittjes weg) Zal ik mijn handen voor je ogen houden. Nee hoor dank je ik doe ze wel dicht. Toen ik mijn ogen weer opende zag ik weer die vingervlugge handen en een schaar en draad heen en weer gaan. Hij was al aan het hechten, het is zo gebeurd hoor fluisterde de assistente bemoedigend in mijn oor. Voor ik het wist lag ik terug op de recovery kamer dus door het kalmeringsmiddel ben ik wel wat stukjes kwijt.

Terug op mijn kamer met Inge weer aan mijn zijde. Ik voelde me prima en kreeg wat te eten. De tijd verstreek en alles bleef maar gevoelloos. Rond 15:00 is Inge naar huis gegaan ik wilde ze eerst nog vragen of ze even voor flufmeisje wilde spelen om de boel wat op te fluffen maar zelfs het beste flufmeisje had hier geen resultaat kunnen boeken. het werd vier uur, vijf uur en nog steeds geen gevoel. De andere patiënten waren intussen al lang naar huis dus ik lag uiteindelijk alleen op de kamer. Om zes uur kwam alles langzaam tot leven. Weer wat gegeten en daarna even geprobeerd om naast mijn bed te gaan staan maar dat was nog geen goed plan. Ik voelde wel dat mijn blaas intussen flink gevuld was en durfde ook niets meer te drinken. Rond zeven uur kwam mijn schoonvader binnen om me op te halen maar je mag pas weg als je geplast hebt. Zelf weer uit bed gekropen en deze keer kon ik wel blijven staan. Verpleegster geroepen en gevraagd of ik naar de wc mocht. Samen met de verpleegster naar de wc 'je roept maar als het gelukt is' oke. Twee andere mannelijke patiënten konden niet plassen en één daarvan werd zelfs geholpen met een catheter. No way dat dit mij gaat overkomen. Zonder enige moeite heb ik minuten achter elkaar staan plassen de verpleegster was zelfs al vertrokken zo lang duurde het. Het is gelukt hoor 'dat had ik al begrepen antwoorde ze' dus dan mag ik nu naar huis? ja hoor geen probleem. Nog wat uitleg gekregen over pijnstillers en verband en daarna naar huis gebracht in de stabiele zijligging in de auto van mijn schoonvader. Blij dat ik thuis was en kapot na een toch zeer slopende dag.

In het ziekenhuis kon ik niet wachten tot de verdoving uitgewerkt was maar eenmaal thuis en volledig ontdooid dacht ik hier toch anders over. Snel aan de pijnstillers die maar niet wilde helpen. Mijn vrouw had nog pijnstillers liggen van haar operatie in België en na een half uur werkte deze gelukkig wel dus toch nog in slaap gevallen. Volgende ochtend wakker geworden met enorm veel pijn en dit zou zo blijven. Inge heeft mijn verband vervangen en dat was echt even gillen geblazen, Jezus lekker is anders. Nogmaals een Jezus wat ziet dat eruit zei Inge. Zelf kon ik het niet zien dus heeft ze even snel een foto genomen. Schrok zelf ook behoorlijk toch nog een flinke snede zeg. Ik was al bekend met het fenomeen "blauwe ballen" maar zwarte ballen had ik in ieder geval nog nooit gezien bij een blanke man. Fris was het allemaal niet om het verband te vervangen de details daar zal ik niet over uit wijden. Ik bof maar met zo`n zorgzaam vrouwtje in voor en tegenspoed in ziekte en gezondheid dat heeft ze ooit beloofd (haha) en ook dit heeft ze weer met glans doorstaan. Vandaag mijn grootste angst "de grote boodschap" op het toilet. Gelukkig is dit erg meegevallen maar ik weet nu wel waar de uitdrukking grote boodschap vandaan komt want dit moet mijn grootste hoop ooit geweest zijn (bah, bah) sorry voor het vieze praatje maar wat een enorme opluchting na bijna drie dagen. Daarna weer even moeten gillen omdat het verband er af moest. Inge had douche pleisters gehaald, eigenlijk mocht ik niet douchen tot en met 14 december maar dat wilde ik mezelf en mijn gezin niet aandoen. Ook deze douche was een enorme opluchting echt heerlijk. Nu mijn draai proberen te vinden om de dagen door te komen. Niet kunnen zitten is echt een ramp. Dit blogje heeft me bijvoorbleed wel heel veel moeite gekost al liggend op de bank.