maandag 28 januari 2013

24 uur Amsterdam

De titel van dit blogje is geen ultraloop evenement in Amsterdam of een andere 24 uurs race tegen de klok maar wel een samenvatting van een onvergetelijk weekendje weg samen met Inge in het kader van ons aanstaande 12.5 jarige huwelijk ofwel een koperen bruiloft. Van te voren had ik alles netjes geregeld en geboekt dus de plannen en het programma moesten alleen nog uitgevoerd worden en dat is altijd maar afwachten zeker met mij erbij :-) Gisteravond kregen we niet voor niets de slappe lach en lagen we met de tranen in onze ogen in bed van het lachen want naast een geweldig mooi, romantisch en onvergetelijk weekend was het achteraf gezien ook zeker een hilarisch weekend !! Met mij kan je alle kanten op behalve de goeie zullen we maar zeggen. Ik heb echt de orientatie van een blinde vink als ik 2x rond draai in een supermarkt dan zou ik de weg nog kwijt kunnen raken zo erg is het met mij gesteld op dat gebied.

De reis met de auto richting de Arena P + R (parkeren en reizen) voorliep zowaar voorspoedig ondanks dat het in het begin vrij slecht weer was. Ruim voor op schema gemeld bij de garagebeheerder voor de OV kaarten om gebruik te kunnen maken van de metro. Ook de reis naar het centraal station met de Metro verliep als een zonnetje en toen stonden we bij het centraal station met ons blauwe koffertje in een flinke sneeuwbui. Toch een beetje met een boerenpummel gevoel op weg naar de grote stad let wel de enige echte hoofdstad van Nederland #Amsterdam Het was echt steenkoud en er stond een gemeen windje. Alles wat ik had geregeld lag op zo'n 10 minuten loopafstand van elkaar (achteraf gezien helemaal waar) dus dat was prima te belopen.  Zo gingen we op zoek naar ons hotel op de Herengracht. We liepen gewoon met de stroom mensen mee geen idee waarom? waarschijnlijk omdat het zo koud was en omdat we door de hevige sneeuwbui geen hand voor ogen zagen en toen ik ergens een bordje Rembrandtplein zag hangen (tussen de sneeuwvlokken door) zijn we links weggedraaid en dat was achteraf gezien niet zo'n geweldig besluit. 10 minuten lopen werden al snel 20 minuten en in de verste verte nog geen herengracht te zien. Mijn tijdschema kwam behoorlijk onder druk te staan om 13:05 zou de film in het Tuschinski theater beginnen en om 12:20 hadden we het hotel nog niet eens gevonden om onze bagage af te geven en in te checken. De klok werd mijn tegenstander het wandel tempo ging omhoog en omhoog menig snelwandelaar zou jaloers zijn op dit moordende tempo. EEN ROMANTISCH WEEKENDJE WEG (dat galmde even door mijn hoofd) ik keek achter me en zag dat mijn lieve vrouwtje had moeten lossen. Al ploeterend met het koffertje (ook dat nog) door de dikke bagger sneeuw haar handen waren bevroren riep ze. Uiteindelijk toch maar iemand aangesproken om de weg te vinden naar de Herengracht. Gewoon rechtdoor lopen beetje meedraaien en dan loop je er recht op af. Goed nieuws !! het einde van onze romantische lijdensweg leek in zicht te komen. YES de herengracht iets van nummer 657. Nummer 137 dat was onze bestemming. behulpzame dame: u moet helemaal aan de andere kant van de herengracht zijn mijnheer (daar was ik al bang voor dacht ik bij mezelf) al een half uur gelopen en mijn handen waren intussen ook zo goed als bevroren. Toch maar even het koffertje (met wieltjes) overgenomen van Inge (echt een ware gentleman) een blik op de klok 12:30 die film gaan we nooit meer redden !! Het looptempo werd weer opgevoerd en al snel moest Inge de rol weer lossen. Ik hoorde haar wel HARD LACHEN ze zag de humor er blijkbaar wel van in en waarschijnlijk had ze niets anders van me verwacht (ze kent me intussen wel al een beetje) Ze dacht zo ongeveer HARDOP hij heeft ook weer eens iets geregeld. Alles lekker dichtbij nog geen 10 minuutjes lopen (en maar lachen) de romantiek spatte er werkelijk vanaf (achteraf was dit toch eigenlijk super romantisch hé schat) Na ruim drie kwartier "JA" 45 minuten lopen (snelwandelen) stonden we voor het hotel. Als twee bevroren ijsberen kwamen we binnen gevallen om in no time in te checken. De hotelmedewerkster achter de balie zal wel gedacht hebben wat een vreemd stelletje. Inge stond nog wat uit te hijgen van de stevige wandeling toen ze hoorde van de hotel medewerkster dat het zo'n 20 minuutjes lopen was naar het Tuschinski theater. Pfff dat redden we echt niet? en daar gingen we weer de kou in. Uiteindelijk liepen we dit stuk in 10 minuten Inge haar liezen begonnen te piepen en te kraken (achteraf gezien heeft ze zelfs een lichte blessure opgelopen van het snelwandelen) opgelucht ploften we neer in de stoelen van het prachtige Tuschinski theater. Cola en een bakkie chips erbij en de film EN de romantiek kon nu echt beginnen en dat was ook zo. Vanaf dat moment hadden we echt rust en dus ook echt WEEKEND. Was genieten in het mooie theater het klonk daar ook als een theater en de sfeer was echt helemaal top. Inge had gekozen voor "Les Miserables" van te voren had ik de stoelen al geboekt (vandaar de haast) en we hadden echt een prachtig plekkie. Het verhaal van de film en de beelden waren op zich prachtig maar ik hou niet zo van musical-achtige films (en Inge ook niet) Russel Crowe die zo'n hele film gaat zingen nee daar werden wij in ieder geval niet warm of koud van. Toch super kunnen genieten ondanks dat de film niet helemaal ons ding was.

Na de film even wat gegeten en daar het erotisch museum (onze volgende bestemming) maar even opgezocht op de I-Phone via Google Maps. Werkte perfect en in no-time stonden we inderdaad in het erotisch museum. Leuk om eens gezien te hebben en in de winkel van het museum nog wat souvenirs ingeslagen oa voor de oppas van onze kids :-) De weg terug naar het hotel voor een warme douche was ook een piece of cake met google maps. Jeetje wat waren wij bizar ver van de route afgeweken op zoek naar ons hotel eerder die dag we konden er weer flink om lachen. Omstreeks 18:15 zijn we op het gemakje vertrokken naar de Prins Hendrikkade voor een Dinner Cruise van de Lovers Company. Vertrek in principe bij het centraal station en het was idd maar 10 minuten lopen vanaf het hotel :-) Bij de kassa onze reservering afgegeven en we konden ons nog even opwarmen in het Van Gogh Café op advies van de dame achter de kassa met zicht op de boot waar we moesten inchecken om 18:50. Een bezoekje aan de wc daar werd me nog bijna fataal althans de notenkraker (zo'n hekje met drie pootjes) werkte niet echt mee toen ik er nietsvermoedend door wilde lopen. Je had blijkbaar een muntje nodig aan de bar te verkrijgen. Muntje gevraagd voor de toilet. één of twee personen vroeg de lieftallige waarschijnlijk (Antilliaanse bar dame) en of we wat wilde drinken. 1 muntje graag en twee chocolademelk. Bruine chocolade vroeg ze? ik stond daar met vragende ogen (bruine chocolade dacht ik bij mezelf) ze bedoelde warme chocolade we konden er beiden hartelijk om lachen. Doe maar warme met slagroom graag. Het plasmuntje was overigens gratis :-) Ik zag Inge van een afstandje al weer denken (wat heeft ie nou weer gedaan?) Precies om 18:50 stapte we op de boot met nog zes andere liefdes koppels. Tafel nummer 3 jawel het mooiste plekje van de boot (veel privacy) en erg vriendelijk ontvangen door de kapitein en de serveerster/gastvrouw van de boot. Over de Dinner Cruise kunnen we kort zijn. BETOVEREND MOOI we zaten daar tegenover elkaar met enorme glinsterende oogjes en de handjes in elkaar de romantiek spatte er echt vanaf. De sfeer was fantastisch, heerlijk achtergrondmuziekje, het varen door de grachten was echt geweldig het ijs in de grachten smolt als sneeuw voor de zon. De pretoogjes van Inge zal ik niet snel vergeten. Het eten was echt ongelooflijk lekker en alles was tot in de puntjes verzorgd. Volmaakt gelukkig wat een bijzonder gave ervaring was dit echt een aanrader en een dikke 10 voor de Lovers Company.

Na de fantastische dinner cruise zijn we het nachtleven ingedoken en liepen we uiteraard over de wallen. De Casa Rosso was onze volgende bestemming (tickets ook van te voren geboekt drankjes inbegrepen) Live erotisch entertainment je moet het eens gezien hebben. Klein theater, echt romantisch kun je het niet noemen :-) maar we hebben ons prima vermaakt. De wetenschap in China heeft blijkbaar ook niet stil gestaan. Ze zijn volgens mij als eerste massaal begonnen met klonen of was het de hallucinerende werking van de wietlucht die ons overal tegemoet kwam op straat. Een paar rijen met precies op elkaar lijkende hang chinezen met exact dezelfde brilletjes en allen zaten ze werkelijk onbewogen naar de shows te kijken. Het meest hilarische was een oudere Chinese dame rechts van ons met sluik lang beetje grijzig haar. Bij binnenkomst kregen de dames allemaal een lollie in de vorm van een lulletje (een lullie dus) de Chinese dame zat ook onbewogen naar de shows te kijken en genoot met volle teugen van haar lullie echt een grappig gezicht was dat. We zagen ook verschillende mutsen (om het netjes te houden) een tovermuts Hans Kazan zou er jaloers op zijn want wat kon die toveren zeg, een gezonde muts (die at bananen) en toch ook een paar droge mutsen (routine klusje) Uiteindelijk begonnen de shows zich te herhalen maar net voor we weg wilde gaan kwam er een grote negroïde man binnen in een politie uniform en ik voelde de bui natuurlijk al hangen dat zou die van mij niet willen missen :-) braaf blijven zitten dus. Een aantal zeer wilde jonge Engelse dames werden het podium opgeroepen om de stripper van zijn kleren te ontdoen. De beste man werd zowat bijna verkracht door een over enthousiaste Engelse dame en zijn broek werd al bijna voor de climax van zijn reet getrokken. De climax was in principe ook best hilarisch (voor mij dan) want je weet wat ze zeggen over negroïde mannen. De teleurstelling op Inge haar gezicht was aandoenlijk tijdens het hoogtepunt van de show. Na anderhalf uur zijn we weg gegaan omdat alles zich begon te herhalen. Nog een wandeling over de wallen (met een wat mankende Inge) door de pijn in haar liezen en terug naar het hotel op de herengracht waar het nog lang onrustig was (haha) Het ontbijt de volgende ochtend was zeer uitgebreid en goed verzorgd en met een big smile op ons gezicht reden we terug naar Sas van Gent om onze kids op te halen. Echt een onvergetelijk en prachtig weekend dat volledig in het teken stond van genieten en dat hebben we echt met volle teugen gedaan. Wat een stel !! op naar de volgende 12.5 jaar.




maandag 14 januari 2013

Weekoverzicht week 2

Omdat ik in ploegendienst werk schuift mijn week wel eens 1 a 2 dagen op zo liep ik in week 2 net geen 59 kilometer inclusief twee rustdagen maar toch liep ik de afgelopen zes dagen ruim 84 kilometer. De helft van deze kilometers liep ik onverhard op de finse piste en dat is me erg goed bevallen. Als de mogelijkheden er zijn probeer ik dit zo veel mogelijk te doen. Het rondje is slechts 1700 meter maar rondjes lopen heb ik altijd al graag gedaan ook op de fiets reed ik regelmatig ontelbaar vaak hetzelfde rondje. De meeste mensen vinden dit saai, ik vind het alles behalve saai. Het is een super goede training vooral mentaal. Tijdens rondjes lopen vind ik juist altijd een manier of motivatie om door te gaan. Het is vertrouwd, je kent de weg door en door en juist die punten van herkenning zijn voor mij een motivatie om door te gaan #positivethinking. Ik loop of fietste voorheen ook vaak rondjes vanuit en dus langs huis. Het is dus erg makkelijk en soms best verleidelijk om linksaf te slaan en die verfrissende douche of dat warme bad te gaan pakken maar ik ben zo iemand die er in de meeste gevallen zelfs een rondje aan vast plakt in plaats van een rondje of een paar rondjes minder. Tijdens rondjes lijkt alles minder ver. één grote ronde van 100 kilometer lopen klinkt heeeel erg ver en dat is ook heel erg ver natuurlijk met de benenwagen maar 10 rondjes van 10 kilometer klinkt al veel minder ver en het is hetzelfde kolere eind lopen. Een heel groot deel van het halen of bereiken van je doel zit dus in het mentale vlak zeker als je lichamelijk gewoon goed getraind bent. Laten we eerlijk zijn op 3/4 of in de laatste kilometers van wat voor afstand dan ook krijg je het zogenaamd altijd lastig. Ik fietste 100 km, 150 km, 200 km en eens ruim 264 km (met heen en weer rijden naar camping bijgerekend) In de laatste kilometers denk je soms echt dat je niet meer kunt, je gaat helemaal kapot en denkt zowat dat je dood gaat en eenmaal in die laatste kilometer krijg je tegelijkertijd een opleving van jewelste omdat de finish in zicht is, je ruikt als het ware de stal en er blijkt zelfs nog een eindsprint in te zitten. Je hebt je op 3/4 van de wedstrijd dus gewoon vet zitten aanstellen want eenmaal over die finish weet je in principe dat die streep ook nog wel wat verder had kunnen liggen. Bij het lopen is het niet anders. Bij een hele snelle 10 km denk je bij km 8 of 9 dat je niet meer kunt of dat je de hoge snelheid niet meer kunt vasthouden bij een marathon krijgen de meeste het zwaar na het 35 kilometer punt en als je dan eens 50 kilometer gaat lopen dan ligt dit punt plots 10 kilometer verder. Het trainen van rondjes kan je mentaal dus sterker maken (in mijn geval dan) dat extra rondje dat je meepakt ondanks dat je het eigenlijk helemaal hebt gehad dat is de BONUS en die neem je mee in je volgende gevecht tegen de kilometers.

Waarom loop je eigenlijk? Waarom loop je eigenlijk zoveel? deze vragen worden me regelmatig gesteld. Het heeft ongetwijfeld te maken met levenslust. Dagelijks bankhangen is niet aan mij besteed ik wil voelen dat ik leef, ik wil leven en beleven. Ik moet doelen stellen, uitdagingen aangaan, grenzen verleggen en van de natuur genieten dat was zo op de fiets en tijdens het lopen is het niet anders. Vandaar dat ik mijn eigen tegeltje heb gemaakt #tegeltjeswijsheid Er zijn genoeg mensen die denken dat je niets anders doet dan lopen maar wat is nu 1 a 2 uur rennen op 24 uur. Daarbij zijn er mensen die denken dat je moe wordt van rennen. Negen van de tien keer kom ik fitter thuis dan ik vertrok en heb dan nog voldoende energie om nog honderdduizend andere dingen te doen in die 24 uur inclusief minimaal 8 uur slapen want ik ben wel iemand die zijn 8 uur slaap nodig heeft. Ieder zijn hobby zeg ik altijd en zo is het ook je moet gewoon doen wat je graag doet en wat anderen daar van denken Duh !!!!!

donderdag 10 januari 2013

Onverhard hard lopen !!

In November en December heb ik voornamelijk onderhoudend gelopen enkel en alleen over de verharde weg hier in de polders. Niets mis mee want het is goed toeven in de polders maar door het lopen over de verharde weg en veel stukken betonbaan heb ik toch een pijntje opgelopen aan de bovenkant van mijn scheenbeen (rechterbeen) kan ook een aanhechting helemaal onderaan de knie zijn geen idee eigenlijk. Vooralsnog nog niet echt verontrustend want tijdens het rennen heb ik er geen last van alleen na het lopen voel ik het regelmatig. Als ik er op druk dan is het wel behoorlijk pijnlijk en voel ik een verdikking dus toch een soort van overbelasting/ontsteking dus even voorzichtig aan. Intussen ben ik weer gestart met onverharde trainingen wat overigens ook zonder pijntjes de bedoeling zou zijn. De Finse Piste loopt heerlijk zacht zeker nu het er zo zompig zwaar bij ligt en zo kan ik toch onverhard hard lopen dmv intervalletjes. Lopen doet nu eenmaal vaak pijn en de meeste lopers hebben wel eens last van pijntjes. Ik heb 2 maanden last gehad van overbelaste buikspieren, piepende en krakende liezen na lange duurlopen maar intussen heb ik er geen last meer van.  En over "HARD" lopen gesproken !! het boek "Altijd Verder" van Dolf Jansen gaat voornamelijk over hard (snel) lopen en Dolfje kan echt behoorlijk hard lopen. Erg leuk en inspirerend om te lezen je zou bijna zin krijgen om zelf ook weer ouderwets te gaan knallen want echt hard lopen is echt wel kicken maar wel heel link betreft blessures en al helemaal niet de bedoeling met het oog op ultralopen. Op de één of andere manier doe ik liever dingen die ik eigenlijk helemaal niet zo heel goed kan want lang en dus heel ver lopen daar heb ik het lichaam eigenlijk helemaal niet voor. Aan karakter ontbreekt het me niet en op je tandvlees (karakter dus) kun je heeeel erg ver komen maar talent voor het lopen van lange afstanden heb ik zeker niet. Life begins at the end of your comfort zone dat schreef ik onlangs nog op facebook en in mijn geval is dat ook echt zo. Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan :-) Vaak bewandel ik een andere weg dan anderen en doe ik dingen op mijn eigen manier. Beetje een vreemde eend in de bijt zeker !! De sportarts heeft me ook al eens wijs proberen maken dat mijn bouw meer geschikt is voor sprinten en korte afstanden hard rennen en toch wil ik verder dan de marathon afstand gaan rennen die eigenlijk al te ver is voor mijn persoontje. 60 kilometer rennen in April en hopelijk eens 100 kilometer !!

Voorheen kon ik best een aardig stukje hardlopen. Ik heb nog een blauwe maandag gevoetbald en liep daar mezelf, anderen en vooral de bal voorbij om daarna met kramp in de pootjes op het dampende gras te belanden. Bij het korps mariniers viel het ook op dat ik best hard kon rennen "Razende Roelandt" noemde de vloot mensen me daar op marine basis Parera in Curaçao. Echt trainen deed ik niet ik liep gewoon omdat ik het leuk vond en heb eigenlijk nooit een serieuze wedstrijd gelopen. Wel ooit 10 km onder de 35 minuten en de 5 km in 17 minuten gelopen maar goed dat was vroeger dat zijn vervlogen tijden. Ik heb ook zeer goede herinneringen aan een onverwachte traningsloop met de legendarische en helaas overleden loper Piet Vonk. Toen overtrof ik mezelf in Groede ondanks dat ik er de laatste kilometer werd afgelopen door Piet Vonk en hem bedankte voor de les. Piet vroeg toen of ik bij de atletiekvereniging in Hulst wilde komen lopen maar in die tijd was ik met andere dingen bezig. Toch heb ik het gevoel dat ik met gericht trainen op snelheid aardig in de buurt zou kunnen komen van deze tijden maar voorlopig ga ik me er zeker niet mee bezighouden want het ultralopen zorgt er nog altijd voor dat mijn hart als een razende gaat kloppen. Langzaam en ver lopen niet echt aan mij besteed maar de kick zal des te groter zijn als ik de finish weet te halen op Texel #60vanTexel. Heel veel jaren moet ik niet meer wachten mocht ik ooit nog eens snel willen lopen maar het kan nog altijd. Eerst mijn ultraloop dromen proberen te verwezenlijken en dan zien we wel verder. Ik heb weinig zin in blessure leed daar is het lopen me te dierbaar voor op het moment want het ergste voor een loper is NIET kunnen lopen dan maar aan een slakkengang met heel veel Fun :-) Net als gisteren liep ik vandaag dus op de Finse Piste in Ertvelde. Vandaag een interval/krachttraining na het inlopen (2km) 8 x 400 meter aan zo'n 15 per uur (steeds 200 m herstel) op de zompige ondergrond met obstakels en trappen behoorlijk pittig en goed voelbaar in de beentjes. De heuvel met het gras (foto links) gaven me het gevoel van een fell runner (Engeland/Schotland) wat zo mooi staat omschreven in de hardloopboeken. Nog iets meer dan twee rondjes uitgelopen, geen last van het pijntje aan mijn scheenbeen en met een goed gevoel terug naar huis gereden. Morgen geen mogelijkheden om onverhard te lopen dus weer de polder in en zien wat dit geeft betreft het pijntje. Voorlopig uit voorzorg maar een beetje koelen met een icepack na de trainingen.

zondag 6 januari 2013

Weekoverzicht week 1

80 kilometer gepland en net geen 82 kilometer gelopen van de week dus een prima begin van het nieuwe loopjaar. Donderdag een langzame 30+ km duurloop gelopen en vandaag een heerlijke rustige duurloop van 21.7 km in het Kloosterbos met Aschwin en Bryan. In de eerste ronde sloot er een wat oudere man aan die vertelde dat dit ZIJN terrein was. Hij liep hier al sinds 1963 want dit was zo ongeveer zijn achtertuin want hij woonde aan de rand van het bos. Hij begon spontaan al zijn pr's op te sommen en de tijden die ik voorbij hoorde komen kwamen in eerste instantie wat ongeloofwaardig over want 14 minuten op 5 km is wel heel erg snel. Toen hij vertelde dat hij de Iron Man in Hawaii ooit had gewonnen viel mijn frank (of kwartje). Ik kende namelijk ook iemand uit het verleden die de Iron Man had gewonnen. Kent u Marnix Cocquyt? da benne kik (dat ben ik) zo trots als een aap met zeven l*llen was de beste man. U kent die naam vroeg hij? Uitgelegd dat mijn ouders vroeger trainde bij Freddy Fitness in Zelzate (body buiding) daar ken ik u van. Marnix liep daar ook altijd fier rond voorbij de spiegels want het was wel iemand die graag gezien wilde worden maar het is wel een atleet van wereld formaat geweest. Zo liep hij de 5 km op de olymische spelen, won inderdaad de ongelooflijk zware Iron Man in Hawai (40 j) in 1985, werd wereld kampioen duatlon en liep de marathon van Rotterdam in 2:31 op 46 jarige leeftijd. Amai !!een heel groot atleet dus. Nu 69 jaar en de 10 km gingen nog in 40 minuten en dat is toch gewoon nog 15 km/u. Een hele eer dus om een rondje mee te hobbelen door de achtertuin van deze geweldige atleet. Wij liepen uiteindelijk vier rondjes de tijd en de kilometers vlogen voorbij en voor we het wisten stonden we terug bij de auto. Zeker voor herhaling vatbaar. De zondag is een mooie dag om lekker door de bossen te rennen !!

donderdag 3 januari 2013

Fietsheld "Ronny"

De trainingen voor mijn doelen in 2013 zijn weer van start gegaan en regelmatig maak ik wel eens wat mee tijdens mijn eenzame uren door polders, bossen, strand en duinen. Gisteren moest ik zonodig weer getuige zijn van een stel dat de liefde aan het bedrijven was in de auto aan de rand van het Kloosterbos een soort van Titanic scène maar dan in een moderne auto (een Volvo) dacht eerst dat er een hond tegen het raam aan het hijgen was maar het was blijkbaar een wilde hitsige dame in plaats van een opgewonden hond #hebikweer.

Vandaag liep ik een LSD training van 31 km (long slow distance) langzaam lopen dus en na elk half uur heb ik blokjes van 5 minuten gewandeld. In principe heb ik een bloedhekel aan wandelen net als gewoon fietsen op een stadfiets daar heb ik ook niets mee maar op deze manier zakt mijn hartslag behoorlijk en wordt die monotone beweging en belasting voor de spieren en de voetjes ook even onderbroken en 5 minuten wandelen is nog wel te overzien. Als je eenmaal in een heerlijke "flow" aan het rennen bent dan zijn die onderbrekingen soms vervelend en het terug gaan rennen en weer in de "flow" terecht komen duurt ook weer even maar mijn hartslag zakt op deze manier na verloop van tijd ook tijdens de blokjes rennen en dat is dan ook het doel. Het was heerlijk in de polder, ongekend zacht weer voor de tijd van het jaar, de zon liet zich ook regelmatig zien en er stond niet al te veel wind. En daar loop je dan in gedachten verzonken, geen muziek daar kan ik echt niet tegen als ik aan het sporten ben. Knap dat er mensen zijn die niet zonder muziek kunnen tijdens het sporten maar ik wil één zijn met de natuur en ik geniet met volle teugen van die rust.

Tijdens mijn laatste rondje werd ik ingehaald door een fietser die naar me riep en een paar meter verder kneep de fietser in de remmen. Ik had het al gehoord en gezien het was Ronny een plaatselijke fietsheld en zeker ook mijn fietsheld want Ronny is een hele bijzondere een soort van supermens (in mijn ogen) die je wel eens voorbij ziet komen op Discovery. Intussen zo'n 80 jaar en wat Ronny nog allemaal presteert op de fiets dat is met geen pen te beschrijven. Ronny is helaas net zijn vrouw verloren en daar stond ik dan midden in een verlaten polder oog in oog met mijn fietsheld de tranen over zijn wangen het koppie naar beneden zo kennen we Ronny niet. Mijn hand op zijn sterke schouders die het verdriet en het verlies van zijn lieve vrouw absoluut nog niet kunnen dragen. Eenzaamheid, die vier muren die op hem af kwamen het greep me bij de keel en het enige wat ik kon doen was mijn hand op zijn schouder leggen en hem met wat bemoedigende woorden toespreken het was een aangrijpend gesprek. Ronny een soort van (oer)mens, sterk, nadrukkelijk aanwezig, zijn altijd herkenbare lach, vrijwel altijd grappig en opgetogen werkelijk een pracht van een mens. Daar stond ik dan met mijn rugzak vol ambities midden in die verlaten polder, een brok in de keel, het water in de ogen want zo kwetsbaar zag ik Ronny nog nooit zeker niet op zijn stalen ros. Het was zo ongeveer zijn eerste fietsritje na het verlies van zijn vrouw. Hij kon het niet meer opbrengen en het was nog steeds verdomde lastig om de moed bij elkaar te rapen om terug op zijn geliefde fiets te stappen. Maar goed het was lekker weer zeker voor de tijd van het jaar. Nog meer tranen en wat snikken na deze woorden nog maar eens mijn hand op zijn schouder nog wat bemoedigende woorden en daar ging hij weer de polder in. Langzaam verdween hij uit mijn zicht met zijn ziel onder zijn arm het leven kan behoorlijk hard en oneerlijk zijn, niet te bevatten dat zei Ronny ook nog. Hier een filmpje van en over Ronny

Dat beeld van de langzaam verdwijnende Ronny aan de horizon kreeg ik niet meer van mijn netvlies gedurende de laatste kilometers van mijn LSD run. Ik dacht terug aan de ritjes die we samen reden. Ronny kan fietsen echt heel hard fietsen en het ziet er ook nog eens moeiteloos uit. Tegen het einde van een clubritje langs het kanaal aan de kant van Westdorpe testte ik mijn marmotte benen. Een lint van fietsers tegen de wind, het brak !! de kilometer teller boven de 50 per uur slechts enkele die konden volgen. Intussen 53 km/u de neus tussen de beugels een blik opzij het was Ronny met een brede glimlach toen 78 jaar hij kwam gewoon naast me rijden de knietjes wat naar buiten, hoe hard rijden we vroeg hij? 53 Ronny 53 per uur. Hij verstond er niets van ik vond het prachtig hoe is dit mogelijk dat iemand op zo'n leeftijd zo moeiteloos hard kan fietsen. Die Ronny is niet normaal in positieve zin iedereen zou er direct voor tekenen om nog tot dergelijke dingen in staat te zijn op die leeftijd. De meeste van zijn leeftijdsgenoten lopen al strompelend en klagend achter hun rollator maar Ronny niet. Ronny fietst met passie, met zijn hart en vol overgave. Dit is slechts één anekdote van een ritje met Ronny je zou er een boek over kunnen schrijven. Ik wens Ronny het allerbeste en ik hoop dat de kilometers in de polder het verlies van zijn vrouw uiteindelijk wat dragelijker maken.