woensdag 29 juli 2009

Interval, 55.1 km, 1 uur 38 min, 33.6 km/u

Vandaag een interval training afgewerkt met een blok van 20 minuten in D3 en een blok van 30 minuten in D2. Eerst een half uur rustig gereden in D1 (hartslagzone 140 - 158) Onderweg kwam ik Fred ook nog tegen in de polder. Na een half uur begonnen aan het D3 blok van 20 minuten. De snelheid wisselt behoorlijk door de wat vreemde fladderwind, van 43 per uur zakt het soms naar 36 a 37 per uur vooral op het stuk tussen de huizen richting Watervliet. De hartslag zit al snel rond de 180 in de D3 zone (177 - 186) Na 20 minuten zit het blok erop en schakel ik weer wat tandjes lichter om de hartslag terug in D1 te krijgen. 20 minuten rustig gefietst in D1 van ijzendijke richting terneuzen en daarna aan het D2 (158 - 177) blok begonnen van 30 minuten. Via Biervliet en Hoek naar Terneuzen gefietst en vanaf de sluizen de wind op kop gehad. Hartslag netjes in D2 gehouden en bij de brug van Sluiskil fietste ik Fred wederom tegemoet. Nog even aanzetten om de hartslag in D2 te houden en na een half uur zit ook dit blok erop. Laatste 10 minuten weer rustig in D1 gefietst. Ging niet echt super vandaag moet ik zeggen, benen waren wel goed maar ik voelde me een beetje moe van de afgelopen vroegediensten. Het goede nieuws is dat ik voorlopig geen last meer heb van mijn rechterknie. Gemiddelde vandaag 33.6 km/u, niet eens zo slecht met dat rotwindje.

maandag 27 juli 2009

Uurtje D1, 32.6 km, 32.5 km/u

De laatste kilometers tegen de wind in van het ritje van gisteren waren toch wat in mijn benen gaan zitten. Vandaag een uurtje rustig in D1 op mijn vaste rondje in de polder. Weer een stevig briesje en wat lichte regen onderweg. Ongekend lekker gefietst en de beentjes voelen weer aan als herboren. 32.5 km/u gemiddeld in D1, mij hoor je niet klagen daar moest ik twee jaar geleden nog volle bak voor koersen met de hartslag in het rood. Toch een flinke stap gezet dit jaar. Dennis onderweg ook nog tegen gekomen op zijn Kuota eerst toen ik terug kwam van mijn werk omstreeks 14:15 en later in de polder rond 17:15. Mooi ritje zo door de weeks, hij heeft de smaak ook flink te pakken zo te zien na het weekje in de alpen.

zondag 26 juli 2009

Clubrit graauw, 150.1 km, 4 uur 47 min, 31.3 km/u


Om 9 uur vertrokken vanaf het verzamelpunt bij de Rabobank voor een ritje naar Graauw met de tourclub. Prachtig fietsweer en heerlijk rustig kunnen rijden in de groep. Hartslag in herstel en D1 en tijdens de twee maal 5 km op kop met Wijnand (ook een Cervélo rijder) voornamelijk in D3 gereden. Ook nog even met Chris Soetens (webmaster, secretaris van TC sas) gefietst en gesproken. Chris vertelde me dat hij volgend jaar de marmotte ook weer wil gaan rijden. Ik ken nog een paar sassenaren die van plan zijn om de marmotte te gaan rijden in 2010. Na een kilometer of 80 waren we terug in Sas en sloeg ik rechtsaf richting Sluiskil om nog zo`n twee uurtjes verder te trainen. Danny en Imre pakten ook nog wat extra kilometers mee en tot Philippine hebben we met zijn drieen gereden. Ik vervolgde mijn weg verder alleen richting Breskens omdat ik een training had gepland van ongeveer 5 uurtjes. Op de terugweg van Breskens naar huis was de wind iets meer op komen zetten en na verloop van tijd begon ik de beentjes toch wel te voelen. Hartslag midden in D2 gehouden en via Philippine terug naar Sas van Gent gereden. Lekker gefietst en het ritje met de club naar Graauw is me erg goed bevallen. Wel veel lekke banden onderweg van een aantal clubleden, zelf gelukkig niet lek gereden. Gemiddelde vandaag lag op 31.3 km/u over 150 km. De knie heeft zich goed gehouden vandaag nu even afwachten hoe de knie morgen aanvoelt.

zondag 19 juli 2009

Rondje kust, 100.5 km, 3 uur 13 min, 31.2 km/u

Vanmorgen een beetje laat wakker geworden dus van de geplande 5 uur fietsen bleven er ongeveer nog 3 uurtjes over. Rondje kust gereden via Assenede, Kaprijke, Watervliet, Aardenburg, Sluis, Breskens, Philippine en uiteindelijk terug naar Sas van Gent. Heel erg veel wind vandaag met flinke windstoten dus voor een rustige duurtraining in D1 moest je vandaag niet aan de kust zijn onder deze omstandigheden. De planning was overigens een training met wat variatie wat bestond uit souplesse, kracht en wat korte versnellingen maar de hartslag wilde ik over het algemeen wel in D2 houden. Gelijk begonnen met tegenwind en net voor Watervliet kwam ik in een flinke regenbui terecht. Even gestopt en mijn regenjack aangetrokken en weer verder. Ik ben op zich een echte regenrijder, op de één of andere manier geniet ik hier altijd van en ik ga dan ook gelijk een stuk beter rijden. Nat tot op het bot is niet ideaal natuurlijk maar zo ver is het gelukkig niet gekomen.

Ik kan de hartslag laag of half in D2 houden met de flinke tegenwind en de snelheid is nog meer dan behoorlijk. Na 47 km komt er dan eindelijk een einde aan het lange stuk tegenwind als ik Sluis binnen fiets. In Sluis een cola besteld bij een snackbar en toen kwam de regen weer met bakken uit de hemel. Ik stond hier gelukkig onder een afdakje en toen ik de laatste slok cola van het halve literflesje met moeite naar binnen kreeg stopte het met regenen. Terug op de fiets en lekker door kunnen rijden met de wind in mijn voordeel tot aan Breskens. In Breskens wat korte versnellingen geplaatst en op de korte stukken die omhoog gingen even flink doorgetrokken. Helaas begon de wind langzaam te draaien dus kon ik helaas geen 47 km profiteren van de wind in de rug. Via de zeedijk terug gefietst richting de braakman waar ik uiteindelijk de wind vol op kop kreeg. De snelheid zakte behoorlijk en de hartslag steeg kortstondig naar de D3 zone. Via Philipinne belande ik weer op mijn vaste rondje in de polder om zo terug naar huis te rijden. Erg goed gevoel, erg goede benen en conditie was wederom dik in orde vandaag. Over het algemeen rustig gereden en na iets meer dan 100 km stond er nog een gemiddelde van 31.2 km/u op de teller onder deze winderige omstandigheden met een gemiddelde hartslag van 163 (laag in D2 zone) Ook nog het vermelden waard: intussen ben ik de 5000 kilometer gepasseerd gerekend vanaf januari.

Na thuiskomst een heerlijke douche gepakt en enorm genoten van de slotklim van de tour etappe van vandaag. Armstrong leek in het begin goed mee te kunnen en er bleef nog maar een select groepje over. De versnelling van Contador was echter wel heel erg indrukwekkend. Wat een prachtige klimmer zo soepel als hij danst op de pedalen. Bijna een sprint bergop vergeleken met de anderen. Armstrong reed duidelijk op de limiet en moest ook nog wat andere laten gaan. Niveau van Armstrong is toch nog erg hoog, ik ben fan van Lance Armstrong en heb echt respect voor hetgeen hij doet maar Contador is toch echt een klasse apart. Armstrong zelf noemde hem in het begin van het seizoen al de beste klimmer ter wereld en dat heeft hij nu overduidelijk bewezen.

woensdag 15 juli 2009

Uitwaaien, 28.6 km, 49 min, 34.8 km/u

Korte training gereden voornamelijk in D2. Veel wind maar wel heerlijk fietsweer vandaag. Wederom superbenen en de snelheid zat er dan ook behoorlijk in ondanks de stevige wind. 34.8 km/u gemiddeld en ook vandaag heeft dit niet te veel moeite gekost. Tegen de 50 per uur gereden (49.3) zonder in het rood te fietsen. Dat geeft de burger moed en straks moet ik toch nog kermis koersen gaan rijden (haha) Na de training uiteraard nog een cooling down gereden. Vandaag ook de film van de afgelopen marmotte afgemaakt en op dvd gebrand. Erg leuk om terug te zien die beelden van ons zwoegers in de prachtige alpen.

maandag 13 juli 2009

Rustige duurtraining, 60 km, 1uur 53 min, 31.8 km/u

De marmotte wat mijn hoofddoel was dit jaar is wel een heel erg goede training geweest. Nog nooit zat ik zo lekker en makkelijk op de fiets als de afgelopen dagen. Terug kijken heeft nu geen zin meer dus geniet ik volop van de vorm die nu aanwezig is. De vorige keer dat ik over vorm sprak was het helaas maar van korte duur dus even afwachten hoelang ik er nu van mag genieten. Als ik goed blijf dan is mijn volgende doel de Criquielion en goud zou met deze vorm geen enkel probleem moeten zijn.

Vandaag via de zeedijk richting Breskens gefietst en via schoondijke en ijzendijke terug naar Philippine om zo terug naar Sas van Gent te fietsen. Erg rustig gefietst vrijwel overal in D1, in het begin zelfs zeer laag in D1. Na thuiskomst verrast door het gemiddelde wat nog op 31.8 km/u lag en dat na zo`n ontspannen ritje wat geen enkele moeite heeft gekost. Voor de Criquielion ga ik nog wat specifiek trainen op explosiviteit om het steile klimwerk wat beter aan te kunnen. De rechterknie nagenoeg niet gevoeld vandaag dus dat gaat ook de goede kant kant op.

zaterdag 11 juli 2009

In vorm na marmotte, 49.1 km, 1 uur 25 min, 34.6 km/u

Ik heb er weinig aan maar vandaag een superdag op de fiets na een week rust. Met groots gemak 34.6 km/u gemiddeld gereden terwijl ik de eerste 25 km rustig heb gefietst. Knie was helemaal over van de week maar na een half uurtje fietsen voelde ik weer een wat zeurende pijn. Echt pijn deed het niet maar ik voel nog wel iets aan de knie. Toch een beetje rustig aandoen wat zware krachtinspanningen betreft. De laatste 10 kilometer van de training in D3 gereden maar nergens in het rood gereden.

De marmotte heeft nog dagen door mijn hoofd gespookt en de teleurstelling is nu intussen wel wat groter dan ik in eerste instantie dacht. Ik weet gewoon dat er veel meer in me zit en dat mijn doelstelling zeker haalbaar had moeten zijn in goede doen. Ben overigens niet op zoek naar excuses maar een analyse van de marmotte week maakt me duidelijk dat de vorm er die week gewoon niet geweest is. Hele week geen goed gevoel gehad, op de dag van de marmotte voelde ik me overigens nog wel het beste van heel die week. De benen waren het probleem zeker niet maar de conditie was tijdens de marmotte week gewoon niet optimaal. Mijn hartslaggrafiek laat dit ook duidelijk zien ik heb zo`n 10 slagen onder mijn omslagpunt geklommen en ik deed toch echt goed mijn best. Normaal gesproken zit ik in no time tegen mijn omslagpunt maar dat is tijdens heel de marmotte niet het geval geweest. De galibier zelfs helemaal in D2 naar boven gereden, normaal gesproken moet ik hier zeker in D3 rijden. Duurvermogen was wel ok tijdens marmotte. Kaarsje ging wel langzaam uit op de alp maar op het einde heb ik nog wel 176 slagen gehaald tijdens een laatste korte versnelling vlak voor de finish. Volgend jaar in de herkansing en dan hoop ik toch eens rond de 7:30 te kunnen rijden. Als alles klopt inclusief de juiste vorm dan zou ik dit moeten kunnen. Verder nog steeds wel tevreden want ik ben weer een ervaring rijker en je leert elke keer weer nieuwe dingen tijdens een marmotte maar als je een gestelde doelstelling niet haalt dan is het vrij normaal dat je ook teleurgesteld bent.

maandag 6 juli 2009

Marmotte, 174 km, 8 uur en 9 minuten (GOUD)

Na een nachtje intervallen (slecht geslapen dus) ging om 4:45 dan eindelijk de wekker. Het ontbijt bestond uit een pannenkoek, rijstepap en een banaan meer kreeg ik er echt niet in op dit vroege tijdstip. Om 6:10 richting de start gereden samen met mijn schoonvader (Johan) en Erik Cardon. Eerst nog even langs camping Le Colporteur om de gebroeders Obrie (Guido en Angelo) op te halen. Rond half zeven stonden we in het startvak en kon het wachten beginnen. Mijn schoonvader merkte al snel dat hij zijn bidon was vergeten vullen met water maar gelukkig kon hij zijn bidon nog opvullen. We stonden redelijk vooraan in het startvak en koud was het dit jaar zeker niet. Windjack uitgetrokken en alleen de mouwstukken was voldoende. Voor ons stak er nog iemand vrolijk een sigaretje op om de longen alvast wat op gang te brengen en zelf ben ik nog even snel gaan plassen. Mijn ouders en de ouders van de gebroeders Obrie stonden intussen aan de zijkant van ons startvak en hebben nog wat foto`s genomen. Het was intussen al zeven uur geweest maar nog steeds geen beweging in het startvak. Om 7:10 was het dan eindelijk zover, we wensen elkaar allemaal succes en zijn op weg voor heel wat slopende kilometers.

De start:

Het orkest was blijkbaar terug in slaap gevallen na het inblazen maar “Eye Of The Tiger” van de toepasselijke band SURVIVOR galmde uit de luidsprekers bij het passeren van de eerste tijdmatten. Ik voelde me goed en reed uiterst links om goed te kunnen passeren. Na een blik op de teller zag ik dat ik de polar was vergeten aanzetten dus snel de rode knop ingedrukt. Het ging al snel boven de 50 per uur op de mooie brede weg zelfs de 58.7 km/u aangetikt. De hartslag steeg naar de 180 maar ik voelde me uitstekend. Na Allemont gelijk flink terug geschakeld en rustig de stuwdam opgeklommen. Zoals altijd vliegen ze hier langs alle kanten voorbij maar ik blijf rustig fietsen op zoek naar wat ritme.

Glandon:

De eerste steile stukken van de glandon verlopen moeizaam er is totaal geen sprake van ritme. Ook hier wordt ik langs alle kanten voorbij gereden door renners (ook vrouwen) met een koffiemolentje. Mijn trapfrequentie zit hier amper boven de 60 omwentelingen dus dat is gelijk al stoempen. Nog een blik naar beneden, ik zit toch echt op mijn lichtste verzet 39x29. Na amper een uur fietsen zakt de hartslag ook nog eens naar de 170 wat D2 betekent voor mij. Slecht gevoel en ik begrijp er niets van. Op deze manier wordt het wel een klimtijd van 2 uur voor ik de top bereik. Ik klim gestaag verder en wordt nog steeds vrij veel ingehaald. Een half uur later gaat het gelukkig weer wat beter en zie ik de hartslag weer naar zo`n 176 slagen stijgen. Een blik op de stopwatch 1:35 hmm helemaal zo slecht nog niet ik ben nog niet op de top maar het einde is wel al in zicht. Na 1:46 kom ik boven aangemoedigd door mijn familie en die van Erik. Ik gooi mijn bidons er uit en wordt snel voorzien van nieuwe door Dennis en prop snel een stuk banaan in mijn mond. Ik zit nog goed op het schema voor 7:30 dus dat is goed voor de moraal. Na luttele seconden zit ik weer op de fiets en krijg nog een zetje in de rug van Dennis. Na enkele bochten afdaling van de glandon liggen er al twee renners op het asfalt en enkele bochten later glipt mijn achterwiel weg door een blokkerend achterwiel en kan ik maar net op de fiets blijven zitten. Met de schrik flink in de benen doe ik het een stuk rustiger aan dan maar iets trager naar beneden.

Saint Jean de Maurienne:

Op het stuk naar de Telegraph is het zoals het zo vaak gaat een beetje kijken naar elkaar. Samen met een andere renner probeer ik het treintje op gang te helpen maar niemand wil meewerken. Ze hebben er weer eens geen zin zeg ik tegen de andere renner. Na een paar minuten twijfelen komen er twee man voorbij geraasd en ga ik er achteraan. Het treintje is gevormd en respect voor deze gasten want die blijven maar op kop sleuren tegen de wind in. Rond de 38 a 40 per uur denderen we richting de Telegraph. Op de vals platte stukken zakt de snelheid uiteraard maar er wordt toch nog flink doorgereden. Ik draai ook een beurt op kop en trek ook even door tot over de 40 achter de motor begeleiding van de organisatie met een heel lint renners achter me (lekker gevoel) De hartslag stijgt hierdoor weer naar de 175 maar ik draai geen lange beurt en laat me daarna wat afzakken naar achteren. De Telegraph is in zicht en we gaan eraan beginnen.

Telegraph:

Het is gelijk flink warm als we aan de Telegraph beginnen maar het gevoel is gelijk goed. Voor het eerst kom ik lekker in mijn ritme en begin ik eindelijk ook eens renners in te halen. De hartslag stijgt weer richting de 178 dus dat ziet er weer redelijk uit. Het goede gevoel blijft voortduren en het verloopt erg soepel tot de top van de klim die ik na 3:57 bereik. Net iets boven mijn schema van 7:30 dus lig ik nog steeds vrij goed op schema voor een snelle tijd. Bij de bevoorrading in valloire vul ik mijn bidon snel met water bij een kraantje en fiets snel door om mijn weg te vervolgen. Ook hier is het erg warm en voor de zekerheid neem ik een flinke slok water om een magnesium pilletje weg te slikken. Het stuk van valloire naar plan lachat blijft een vreselijk lang en vervelend stuk maar het gaat me beter af dan vorig jaar. Echt soepel loopt het zeker niet en als je ziet waar je naar toe moet dan zakt de moed je echt in de wielerschoenen.

Galibier:

Vlak voor de klim van de galibier echt begint zakt de hartslag weer langzaam naar de D2 zone. Het kaarsje zal nu toch nog niet uit gaan. Ook schieten er flinke pijnscheuten door mijn rechterknie, lichter schakelen gaat al niet meer en dan te bedenken dat de galibier nog moet beginnen. Vanaf de eerste meters van de galibier gaat het gelijk al fout. Hartslag zakt nog verder en ik krijg mijn verzet nog amper rond gedraaid waardoor de kniepijn steeds heviger wordt. Ik zie een trapfrequentie van 48 omwentelingen voorbij komen op de polar en snelheden van amper 8 a 9 per uur. Het worden loodzware kilometers, ik zie een bordje sommet “6km” en zak bijna door de grond. Ik kruip werkelijk naar boven en wordt weer door net zoveel renners gepasseerd als op de glandon. Het is echt doorbijten nu maar de enorme kniepijn dwingt me bijna tot afstappen. Ik geef er niet aan toe en probeer mezelf nog wat op te peppen. Komaan iedereen heeft het hier lastig, doorfietsen gvd. De laatste 2 kilometer van de galibier zijn abnormaal steil en ook hier heb ik mezelf gedwongen om niet af te stappen. Helemaal naar de klote en met een knie die steekt alsof er een mes in zit kom ik boven. Mijn ouders en de ouders van de gebroeders Obrie staan op de top. Ze roepen “hier staan we” maar ik reageer amper. Ik zag ze wel maar was gewoon helemaal kapot. Mijn vader wisselt mijn bidons en ik drink een paar slokken cola en werk een stukje banaan naar binnen. Ik leg uit dat ik een zware knieblessure heb en dat ik twijfel of ik met zo`n knie de alp nog op kom maar dat ik het in ieder geval nog wel ga proberen. Ik ben nog steeds sneller als vorig jaar maar zit nu ver onder het schema van 7:30. Windstopper aan en terug op de fiets voor de afdaling. De eerste kilometers van de afdaling amper mee kunnen trappen door mijn knie die helemaal verstijfde. Door de flinke tegenwind dus niet echt snelheid kunnen maken in de afdaling.

Lautaret:

Ook de afdaling van de lautaret rustig aangedaan en veel gedronken en gegeten om te herstellen. Langzaam aan weer begonnen met trappen en de kniepijn zakte langzaam wat weg. Alleen gereden en af en toe kwamen er wat kleine groepjes voorbij. Aanpikken heb ik niet gedaan want echt kracht zetten ging nog niet met mijn knie. De tunneltjes vielen me wel mee dit jaar, ik zat intussen in een soort roes en zat in mijn gedachten steeds tegen de alp aan te hikken. Hoe moet ik dat ding in godsnaam overkomen vandaag. Ik trapte ongemerkt lekker door en had mijn windstopper intussen weer uit gedaan want het was weer bloed en bloedheet geworden. Toen ik achter me keek merkte ik pas dat er een heel lint renners achter me aan fietste. Dat kan niet de bedoeling zijn dat ik hier nu aan de kop moet gaan sleuren. Terug laten zakken en uiteindelijk de groep zelfs laten rijden. Op dit stuk ben ik gewoon enorm veel tijd verloren in vergelijking tot vorig jaar. Toen vlamde ik de stukken die omhoog gingen nog op het buitenblad op terwijl ik nu bijna mijn kleinste verzet opzocht.
De laatste 2 kilometer richting de alp in een groepje van een man of tien gereden die ook allemaal met lood in de wielerschoenen richting de alp fietste. Op de rotonde voor de alp stopte de groep bij de bevoorrading en fietste ik als enige door richting de alp. Gek gevoel ging er door me heen daar maar ik was vastbesloten om de alp op te rijden en boven te komen. Opgeven komt echt niet in mijn boekje voor dus alles uit de kast al moet ik op mijn knieën naar boven . De armwarmers uit de bril af en bandje van de helm los en gaan met die banaan.

Alp d’ Huez

Tot mijn grote verbazing liepen de eerste meters eigenlijk gewoon goed en de pijnscheuten van de knie werden nu gereduceerd tot een licht zeurende pijn. Bocht 21 door gekomen hé!! dit was toch het steilste en lastigste stuk van de alp. Bocht 20, 19 , 18 het gaat gewoon lekker en zelfs de hartslag zit weer rond 180. Ik haal ook behoorlijk wat fietsers in en zie het weer helemaal zitten. Ik knijp mezelf even maar ik ben het toch echt zelf fietsend op de alp. Tussen bocht 16 en 17 kom ik mijn schoonmoeder en schoonbroer tegen afdalend in de auto en ze kijken enigszins verrast. Ze waren onderweg naar de galibier waar mijn schoonvader helaas had moeten opgeven wegens flinke krampen. Het gaat nog steeds goed zelfs veel beter als vorig jaar maar de hitte is echt onmenselijk. Vanaf bocht 13 gaat het weer wat minder en ben ik blij dat ik af en toe wat water over mijn hoofd gegoten krijg van de toeschouwers langs de kant. Op weg naar boven is het al een ware veldslag, veel renners met kramp gezien en velen die even van de fiets moesten om bij te komen. Vanaf bocht 8 loerde de bekende man met de hamer al even om de bocht en in bocht 7 ramde hij me volop op mijn kop. Daar ging mijn goede gevoel, plots helemaal leeg en moeten vechten om in bocht 6 te komen. Mijn bidons waren helemaal leeg dus bij de bevoorrading gestopt en zeker 5 bekers water leeg gedronken en nog een bidon gevuld. De details en lijdensweg vanaf bocht 6 zal ik jullie besparen maar het afzien was echt ongekend. Toch ging ik nog steeds renners voorbij en daardoor kon ik steeds door blijven gaan. Bocht 4, bocht 3 nog één bocht en daar staat mijn aanhang. Op het stuk naar bocht 2 toe wist ik dat ik het ging halen. Een tijd onder de 8 uur zat er nog een hele lange tijd in maar een blik op de stopwatch was genoeg om te zien dat dit niet meer ging lukken. Aangemoedigd door iedereen in bocht 2, ik zag en hoorde ze wel maar ook hier kon ik niet meer reageren. Toch deed het me weer erg goed en het gaf net dat beetje energie om er wat extra uit te persen en om de tijd van vorig jaar toch nog te verbeteren. Nog even op de pedalen het zag er niet uit maar de snelheid ging weer kortstondig omhoog. De weg naar bocht 1 voelde goed het einde is in zicht. Nog even door een soort douche gereden voor een heerlijke verfrissing en het laatste stukje klimmen door het tunneltje. Nog een klein stukje naar boven na de bocht naar rechts en weer op de pedalen om de snelheid omhoog te krijgen. Ik heb er op het einde nog 36.9 km/u uit kunnen persen om zo toch voldaan over de finish te rijden na 8 uur 9 minuten en 40 seconden toch nog iets sneller als vorig jaar al is het maar 3 minuten.

Na de start opgevangen door de vrouw van Erik Cardon die me nog wat bekertjes drinken heeft aangereikt, bedankt daarvoor. Door het stilstaan in bocht 6 de alp uiteindelijk in 1 uur en 22 minuten opgekropen. Achteraf gezien geen schande want ook de toppers hebben hier veel tijd laten liggen en er zijn er maar een paar die de alp binnen het uur zijn opgereden. Kortom een ware slijtageslag door de enorme hitte. De polar gaf 42 graden aan op de alp weliswaar in de zon maar neem maar van mij aan dat dit geen prettig gevoel is als je al bijna 8 uur op je fiets zit. Enorm veel rugpijn na de finish dus na het ophalen van mijn Brevet d’Or (diploma goud) even een bankje opgezocht om bij te komen. Daarna medeblogger Ton Cabaret even gesproken die ik toevallig zag staan tussen de vele wielrenners na de finish, erg leuk om je eens gesproken te hebben Ton. Mijn vrouw, kinderen, Dennis en Mieke kwamen uiteindelijk ook naar boven omdat ze niet precies wisten waar de andere zaten en om hoe laat ze voorbij zouden komen. Een bakje pasta gegeten, cola gedronken en ik voelde me weer prima. Rond 15:45 op het gemakje de alp d’huez afgedaald op zoek naar een glimp van Angelo, Erik en Guido. De slijtageslag was door de hitte nog vele malen groter dan vorig jaar. In zowat alle bochten lagen er renners op de grond om weer op krachten te komen. Velen zochten verkoeling onder een watervalletje en in het gootje met stromend water langs de alp. Veel renners zijn blijkbaar door de hitte bevangen geraakt en probeerden met het laatste restje energie toch nog boven te komen. Ik weet niet meer precies waar maar uiteindelijk zag ik Angelo Obrie fietsen. Ik heb hem uiteraard nog even aangemoedigd en ben daarna op zoek gegaan naar Erik en Guido. Na bocht 16 had ik genoeg ellende gezien en helaas nog geen Erik of Guido tegen gekomen. Daarna wat harder afgedaald en terug naar de camping gereden. Angelo Obrie kwam uiteindelijk na 9 uur en 21 minuten over de finish en was naar eigen zeggen helemaal kapot gegaan op de Alp. Erik die veel last van kramp heeft gehad kwam na 10 uur en 11 minuten over de finish. Guido Obrie die volgens mijn vader als meest frisse van ons allen zwaaiend en lachend boven kwam op de galibier en het allemaal prachtig vond heeft een zeer mooie en constante race gereden en rolde na 11 uur en 21 minuten over de streep, echt een zeer knappe prestatie Guido. Ik weet dat niet iedereen even tevreden is met zijn tijd maar iedereen proficiat met zijn puike prestatie. De marmotte uitrijden is een prestatie op zich want het is gewoon een lood en loodzware cyclo. Ook mijn schoonvader die deze marmotte helaas niet uit heeft kunnen rijden wegens kramp, knap gedaan toch 3 enorme bergen over gereden in deze warme omstandigheden. Zelf uiteindelijk op plaats 768 geeindigd in de uitslag en plaats 315 in mijn leeftijdscategorie. Toch niet slecht van de 7400 deelnemers.

Mijn doelstelling van 7:30 niet gehaald maar toch erg tevreden dat ik de marmotte wederom heb uitgereden en weer ruimschoots goud heb gehaald. De benen waren erg goed (behalve de rechterknie) geen kramp gehad of wat dan ook. De conditie was niet top wat goed te zien is aan de hartslaggrafiek. Nergens tegen omslagpunt kunnen rijden terwijl de hartslag dagen voor de marmotte torenhoog was en soms niet uit de rode zones te krijgen was. De les die ik geleerd heb voor volgend jaar is “een compact steken” 39 – 29 is nog steeds een veel te zwaar verzet voor mij op de galibier. Ik heb dan ook geen voordeel kunnen halen uit de vele souplesse trainingen omdat ik niet op souplesse heb kunnen klimmen. Als ik over de streep rol denk ik altijd “dit nooit meer” wat bezielt een mens om zoiets te willen doen, hier is niets leuks aan. maar de kick daarna is niet te beschrijven. Op naar de marmotte 2010 en de doelstelling van 2009 (7:30) blijft gewoon staan. Zoals altijd wil ik alle vrienden en familie bedanken voor alle aanmoedigingen onderweg en de goede bevoorrading. In het bijzonder mijn vrouw en kinderen. Bedankt dat jullie er altijd voor me zijn, dat doet me erg veel en alleen daarom zou ik keihard kunnen janken. Iedereen bedankt voor de prachtige week !!!!!!!








De uitslag: http://www.sportcommunication.info/GT/classementscratch.php?annee=2009&epreuve=1&langue=1

Marmotte week 2009

Maandag 29 juni

Beklimming Col d’ Ornon.

Samen met Erik en Johan naar Allemont gefietst om wat in te rijden en daarna de Ornon Beklommen.
Was zelf nog niet topfit maar goed genoeg om aan de klim te beginnen. Johan begint er ook aan maar is al snel om moeten keren omdat hij ook erg veel last heeft van een verkoudheid. Samen met Erik aan de klim begonnen en al snel zat de hartslag boven mijn omslagpunt. Echt bloedheet vandaag en tijdens de klim was het boven de 30 graden. Na een paar kilometer moest Erik me laten rijden en daarna wilde ik mijn hartslag wat laten zakken door het tempo wat te laten zakken maar ik kreeg de hartslag gewoon niet onder mijn omslagpunt. Slecht gevoel maar de snelheid was op zich niet zo slecht. Ik merkte dit eigenlijk pas toen ik wat andere fietsers voorbij ging, dacht eigenlijk dat ik zelf niet vooruit kwam. Er stond ook flink wat tegenwind op de klim dus dat hielp ook niet echt mee. Na zo`n 38 minuten was ik boven. Pffff even schrikken weer dat klimmen. Na een minuut of 2 a 3 kwam Erik boven. Zelfde verhaal als mij, ook een erg hoge hartslag en geen goed gevoel. Voor mij niet onbekend de eerste klim is gewoon altijd lastig. Welkom in de Alpen !! Boven kwamen we nog een vrouwtje uit Terneuzen tegen die vroeg hoe lang we erover gedaan hadden omdat we zo snel voorbij kwamen. Zo`n 38 minuten (maar zo snel gingen we niet hoor voor ons gevoel) pfff dan weet ik wat me nog te doen staat zei ze wat het trainen betreft. Boven nog een cola gedronken en daarna begonnen aan de afdaling om zo terug te rijden naar de camping. Nog niet top maar dat zal wel goed komen in de loop van de week.

Dinsdag 30 juni

Beklimming Les 2 Alpes.

Vanmorgen om iets voor 10 vertrokken richting Les 2 Alpes met Erik en Johan. Vanaf het punt dat er geklommen moest worden was het ieder voor zich op zijn eigen klimtempo. Erik bleef heel de klim richting Les 2 Alpes netjes in mijn wiel en ook het begin van Les 2 Alpes kon hij goed volgen. Daarna ben ik al vrij snel weggereden om op mijn eigen tempo verder te rijden. Vandaag kon ik gelukkig onder mijn omslagpunt blijven dus dat is al een hele opluchting buiten gisteren. Iedereen had gisteren last van een hoge hartslag dus het zal ongetwijfeld te maken hebben met het wennen aan de enorme warmte. Klimtempo op Les 2 Alpes was redelijk goed maar een supergevoel had ik zeker nog niet. Tegen het einde werd het ook weer flink warm maar toch onder omslagpunt kunnen blijven. Na 36 minuten stond ik boven, blijft toch altijd afzien dat klimmen. Drie minuten later kwam Erik boven en een tijdje later kwam mijn schoonvader die nog kampt met een verkoudheid boven verwachting ook aanfietsen. Goed voor de moraal want gisteren moest hij nog omdraaien op de Ornon. Conclusie is dat het bij ons alle drie al een stuk beter ging dan gisteren. Zal toch wel acclimatiseren zijn ben ik bang. Morgen de Alp d’ Huez, altijd een lastig ding. Ik hoop dat het op de Alp ook weer wat beter gaat en dat het goede gevoel snel terug komt.

Woensdag 1 juli

Beklimming Alp d’ Huez.
Vandaag de Alp beklommen met zes andere sassenaren. Mijn schoonvader, mijn vader, Erik, Dennis en de gebroeders Obrie (Angelo en Guido) eerst een stukje ingereden richting Allemont en daarna terug gekeerd richting de Alp. Tot bocht 16 liep het voor geen meter bij mij ik kon niet in een lekker ritme komen. Angelo Obrie zat nog in mijn wiel en gaf ook aan dat zijn hartslag sky high was in het begin. Ik zei hem dat ik niet goed zat maar je moet nu eenmaal door dus verstand maar weer op nul gezet en doorfietsen. Hartslag zat wel overal onder en tegen omslagpunt dus dat was op zich niet verkeerd. Rond bocht 15 ben ik langzaam weg gereden bij Angelo en omdat dit stuk wat lekkerder liep kwam ik toch een beetje in mijn ritme. Op de steilere stukken daarna liep het wederom niet soepel maar op zich was de snelheid wel ok. Verder nergens ingehaald en alleen maar fietsers voorbij gereden dus dat is altijd een lekker gevoel. De telling van de bochten was ik even kwijt toen ik bocht 4 verwachte zag ik bocht 6 staan op het bordje. Dat viel even tegen maar gelukkig komen de bochten op dit stuk vrij snel achter elkaar. In bocht 2 stond onze aanhang en ik zag ze al van ver staan. Even op de pedalen dansen voor de fotograaf en daarna weer terug in het zadel voor het laatste stuk. Een blik op de stopwatch (55 min) en het is nog een stuk. Laatste stuk niet meer geforceerd en na 58 minuten was ik boven. Niet super tevreden met mijn tijd maar echt vol heb ik hem niet gereden al had ik niet heel veel over. Zo`n 4 a 5 minuten later kwam Angelo Obrie over de streep, niet lang daarna Erik, daarna mijn Schoonvader, Dennis en Guido. Tijden: Angelo Obrie 1:03, Erik 1:06, Johan 1:16, Dennis 1:26 en Guido zo`n 1:35 als ik het goed heb. Mijn vader moest terug keren na twee bochten omdat zijn hartslag 200 tikken per minuut aan gaf (erg verstandig in mijn ogen) Onze aanhang kwam ook naar de finish en hebben toen nog wat mooie plaatjes geschoten van ons op het podium. Daarna gezamenlijk een cola gedronken op een terrasje en begonnen aan de afdaling. Gelukkig niet echt veel verkeer dus lekker door gekacheld naar beneden. Even de 80.8 aangetikt zag ik op de polar. Ik was vrij rap beneden en niet veel later kwam Dennis tot mijn verbazing naar beneden geraasd. Erg enthousiast over de afdaling en met een grote smile op zijn gezicht. Daarna kwam de rest naar beneden. Nu wat rusten en hopen op een wat beter gevoel.


























Donderdag 2 juli

Rust gehouden en zelf niet gefietst. Wel achter mijn schoonmoeder, mijn vader en Dennis aangereden met de auto die de klim hebben gereden naar de voet van Les 2 Alpes. Erg leuk om te volgen en erg verassende doorkomsten. Mijn vader kwam na zijn mislukte pogingen op de alp als eerste om de bocht na het eerste stuk daarna Dennis en mijn schoonmoeder was in de achtervolging. Terug in de auto gesprongen en weer een stuk verder gewacht. Nu kwam Dennis als eerste voorbij en een tijdje later kwam mijn schoonmoeder eraan met mijn vader in haar wiel. Na een stukje afdaling moest er weer geklommen worden en op dit stuk kwam mijn vader weer als eerste door in een lekker pedaalritme. Goed zo Ruudje schreeuwden de kinderen.Daarna kwamen mijn schoonmoeder en Dennis eraan. Dennis had even staan wachten na de afdaling en dat had hij beter niet gedaan (haha) Wat hebben die twee gegeten riep hij toen hij langs me fietste. Opa en Oma waren ontketend (haha) Aan de voet van Les 2 Alpes was het einde van de klim en mijn vader kwam als eerste boven. Goed gedaan Pa. Daarna volgden mijn schoonmoeder en Dennis. Leuk om eens te volgen als je zelf niet op de fiets zit.

Vrijdag 3 juli

Stress dag !! proberen rusten maar een erg onrustig gevoel zoals altijd een dag van te voren. Spanning opbouwen zullen we maar zeggen. Als ik dit niet heb dan zit het niet goed dus op zich alleen maar goed dat nerveus zijn. Verder uiteraard enorm veel koolhydraten naar binnen gewerkt en erg veel gedronken.