Thuiszorg

Vanmorgen terug naar het ziekenhuis geweest. Ik wist uiteraard wel dat er iets stond te gebeuren want de zwelling was nog steeds enorm maar dat het uiteindelijk een rampenscenario zou worden voor mij dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Even schrikken toen ik op het bed lag en een bakje en een spuit tevoorschijn zag komen maar ik dacht kom maar op dan ben ik ervan af. De spuit viel mee ik heb al ergere dingen meegemaakt. De chirurg vroeg gaat het nog? en keek bedenkelijk. Nee dit gaat niet lukken het bloed is te dik (te klonterig) ik ga de wond terug open of beter gezegd groter maken want in het midden van de wond bleef het steeds bloeden de afgelopen twee weken. Hij pakte een schaar, dit zal even vervelend aanvoelen zei de assistente die mijn benen in een houdgreep nam en toen kreeg ik het toch echt even spaans benauwd. Met de schaar heeft hij de wond open gemaakt het zweet gutste uit mijn lijf maar ik gaf geen kick. Inge viel bijna van haar stoel af toen ze zag wat er gebeurde. De assistente vroeg nu ook aan haar of het allemaal wel goed ging. Het was gelukkig vrij snel gebeurd.

Daarna een gesprekje gehad met de chirurg over hoe nu verder?

De wond moet twee weken open blijven en zal dagelijks worden verzorgd door iemand van de thuiszorg. Vanaf morgenvroeg dus dagelijks met de billen bloot en maar hopen dat het bloed zijn weg zal vinden op natuurlijke wijze zodat ik van die zwelling afraak. Over twee weken terug naar het ziekenhuis. Verwachting van de chirurg is dat ik over 6 weken pas weer iets kan gaan doen (dagelijkse dingen) en daar schrok ik op zijn zachts gezegd enorm van. Het huilen stond me deze keer nader dan het lachen. Het woord fietsen heb ik wederom niet in de mond durven nemen. Eerst maar eens zorgen dat ik weer fatsoenlijk kan gaan zitten dat is al heel wat en alleen daarvoor zou ik het spreekwoordelijke gat in de lucht springen. Wordt vervolgd !!!!!