maandag 27 december 2010

Thuiszorg

Vanmorgen terug naar het ziekenhuis geweest. Ik wist uiteraard wel dat er iets stond te gebeuren want de zwelling was nog steeds enorm maar dat het uiteindelijk een rampenscenario zou worden voor mij dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Even schrikken toen ik op het bed lag en een bakje en een spuit tevoorschijn zag komen maar ik dacht kom maar op dan ben ik ervan af. De spuit viel mee ik heb al ergere dingen meegemaakt. De chirurg vroeg gaat het nog? en keek bedenkelijk. Nee dit gaat niet lukken het bloed is te dik (te klonterig) ik ga de wond terug open of beter gezegd groter maken want in het midden van de wond bleef het steeds bloeden de afgelopen twee weken. Hij pakte een schaar, dit zal even vervelend aanvoelen zei de assistente die mijn benen in een houdgreep nam en toen kreeg ik het toch echt even spaans benauwd. Met de schaar heeft hij de wond open gemaakt het zweet gutste uit mijn lijf maar ik gaf geen kick. Inge viel bijna van haar stoel af toen ze zag wat er gebeurde. De assistente vroeg nu ook aan haar of het allemaal wel goed ging. Het was gelukkig vrij snel gebeurd.

Daarna een gesprekje gehad met de chirurg over hoe nu verder?
De wond moet twee weken open blijven en zal dagelijks worden verzorgd door iemand van de thuiszorg. Vanaf morgenvroeg dus dagelijks met de billen bloot en maar hopen dat het bloed zijn weg zal vinden op natuurlijke wijze zodat ik van die zwelling afraak. Over twee weken terug naar het ziekenhuis. Verwachting van de chirurg is dat ik over 6 weken pas weer iets kan gaan doen (dagelijkse dingen) en daar schrok ik op zijn zachts gezegd enorm van. Het huilen stond me deze keer nader dan het lachen. Het woord fietsen heb ik wederom niet in de mond durven nemen. Eerst maar eens zorgen dat ik weer fatsoenlijk kan gaan zitten dat is al heel wat en alleen daarvoor zou ik het spreekwoordelijke gat in de lucht springen. Wordt vervolgd !!!!!

8 opmerkingen:

van den Abeele zei

Het zit je niet mee zeg! Maar ja, wat kun je er aan doen?! Het enige verstandige: advies opvolgen van chirurg en oefenen in geduld...
Veel beterschap er mee. 2011 wordt vast beter dan het einde van '10!

Ik zou bijna schrijven: een goede uiteinde gewenst; maar dat klinkt zo vreemd nu, in jouw geval...!

Anoniem zei

Phoe, wat een verhaal! Ik wens je veel sterkte toe en een gezond 2010 voor jou en de jouwe. Bedenk wel: "de tour wordt in bed gewonnen".

melsje

Eric zei

Sterkte, en een heel voorspoedig herstel toegewenst voor 2011.

Anoniem zei

Hoi Angelo,

Zit je zeker niet mee.
Je kan alleen maar machteloos afwachten en toezien hoe de natuur zijn gang gaat. Hopelijk is die je goed gezind.
Je moet maar denken dat het nu toch pestweer is.
Ikzelf spin maar een aantal keren per week. Op de MTB is het mij te link. Misschien deze week op de fietspaden. In ieder geval een gezond en een (sportief) succesvol 2011 toegewenst.

Groeten,
Danny

Anoniem zei

Dat is zwaar klote om zo iets mee temaken, beterschap en een voorspoedig herstel.
groeten Imre

Angelo Roelandt zei

Iedereen super bedankt voor de reacties op mijn blog, twitter en via de telefoon. Komt zeker weer goed de motivatie om er weer wat van te maken stijgt op deze manier naar ongekende hoogte. De weg is nog lang maar ik kijk wel enorm uit naar mijn eerste fietsritje. Nu rust, rust en nog eens rust. Ik zie het als een mega super compensatie.

Erik Cardon zei

Hallo Angelo,

Ik lees een berg ellende.
Ik kom een dezer dagen even langs om bij te praten.

Groet,

Erik

Angelo Roelandt zei

Hey Erik,

Leuk man ik kijk er naar uit om je weer eens te spreken. Was laatst van plan om eens bij jou langs te komen maar nu is de wond terug open. Ik zie je wel verschijnen.

Groeten Angelo.