Operatie zitvlak

Afgelopen vrijdag geopereerd aan mijn zitvlak in het ziekenhuis in Oostburg. Achteraf gezien is de operatie me flink tegengevallen. Ik vertrok in een lekkere strakke spijkerbroek. Inge had me al ingefluisterd dat dit geen goed plan was maar goed ik was maar weer eens eigenwijs en dacht vrolijk in diezelfde spijkerbroek naar huis te kunnen gaan na de operatie. Uiteindelijk heeft Inge nog een lekker losse trainingsbroek voor me gekocht. Om 10 uur in oostburg en uiteindelijk rond half twaalf werd ik opgehaald om eerst naar de recovery kamer te gaan voor de ruggenprik, infuus en aansluiting op de monitor. Ik heb daar vrij lang gelegen omdat de chirurg me eerst nog wilde spreken voor de operatie en omdat hij de plek op mijn zitvlak zelf wilde aftekenen. Ik werd zowat gek van het piepen van de hartslag monitor. Ik was aan het intervallen van de spanning dat was duidelijk te horen. Eindelijk kwam de chirurg binnen met een bezweet voorhoofd en de mededeling tegen de verpleegster dat hij maar liefst vier diamant boren had versleten bij de vorige patient. Mijn hartslag ging even richting omslagpunt zal toch geen ordinaire beul zijn hé deze beste man dacht ik even bij mezelf. Ik werd toch enigszins gerust gesteld door de rustige manier waarop hij me aansprak en vakbekwaam tekende hij exact de juiste plek af op mijn zitvlak en weg was ie weer. De narcotiseur kwam binnen voor de ruggenprik. Ik moest op de rand van het bed gaan zitten met een bolle rug en voor ik wist voelde ik de naald binnendringen om de huid te verdoven. Auw !!! ontspannen je bent veel te gespannen mijnheer. De uiteindelijke ruggenprik was minder gevoelig maar je voelde als het ware de vloeistof naar binnen dringen ,erg apart gevoel. Door middel van het infuus kreeg ik een kalmeringsmiddel en werd ik de operatie kamer binnen gereden. Ik werd van mijn bed getild alles was al lam geslagen en werd op een ander bed gelegd onder een paar enorme lampen. Mijn benen werden in van die beugels gelegd die ze gebruiken voor bevallingen. Verder werd ik helemaal bedekt met dekens en een soort van papier. Naast me stond een zeer vriendelijke en opvallend knappe jongedame om me gerust te stellen tijdens de operatie. Boven me in de lamp zag ik wat er gebeurde en met vlagen heb ik af en toe durven kijken. Ik zag vingervlugge handen, verschillende instrumenten en veel bloed. De assistente naast me zei "gaat het nog" je kunt beter maar niet kijken (waarschijnlijk trok ik wat wittjes weg) Zal ik mijn handen voor je ogen houden. Nee hoor dank je ik doe ze wel dicht. Toen ik mijn ogen weer opende zag ik weer die vingervlugge handen en een schaar en draad heen en weer gaan. Hij was al aan het hechten, het is zo gebeurd hoor fluisterde de assistente bemoedigend in mijn oor. Voor ik het wist lag ik terug op de recovery kamer dus door het kalmeringsmiddel ben ik wel wat stukjes kwijt.

Terug op mijn kamer met Inge weer aan mijn zijde. Ik voelde me prima en kreeg wat te eten. De tijd verstreek en alles bleef maar gevoelloos. Rond 15:00 is Inge naar huis gegaan ik wilde ze eerst nog vragen of ze even voor flufmeisje wilde spelen om de boel wat op te fluffen maar zelfs het beste flufmeisje had hier geen resultaat kunnen boeken. het werd vier uur, vijf uur en nog steeds geen gevoel. De andere patiënten waren intussen al lang naar huis dus ik lag uiteindelijk alleen op de kamer. Om zes uur kwam alles langzaam tot leven. Weer wat gegeten en daarna even geprobeerd om naast mijn bed te gaan staan maar dat was nog geen goed plan. Ik voelde wel dat mijn blaas intussen flink gevuld was en durfde ook niets meer te drinken. Rond zeven uur kwam mijn schoonvader binnen om me op te halen maar je mag pas weg als je geplast hebt. Zelf weer uit bed gekropen en deze keer kon ik wel blijven staan. Verpleegster geroepen en gevraagd of ik naar de wc mocht. Samen met de verpleegster naar de wc 'je roept maar als het gelukt is' oke. Twee andere mannelijke patiënten konden niet plassen en één daarvan werd zelfs geholpen met een catheter. No way dat dit mij gaat overkomen. Zonder enige moeite heb ik minuten achter elkaar staan plassen de verpleegster was zelfs al vertrokken zo lang duurde het. Het is gelukt hoor 'dat had ik al begrepen antwoorde ze' dus dan mag ik nu naar huis? ja hoor geen probleem. Nog wat uitleg gekregen over pijnstillers en verband en daarna naar huis gebracht in de stabiele zijligging in de auto van mijn schoonvader. Blij dat ik thuis was en kapot na een toch zeer slopende dag.

In het ziekenhuis kon ik niet wachten tot de verdoving uitgewerkt was maar eenmaal thuis en volledig ontdooid dacht ik hier toch anders over. Snel aan de pijnstillers die maar niet wilde helpen. Mijn vrouw had nog pijnstillers liggen van haar operatie in België en na een half uur werkte deze gelukkig wel dus toch nog in slaap gevallen. Volgende ochtend wakker geworden met enorm veel pijn en dit zou zo blijven. Inge heeft mijn verband vervangen en dat was echt even gillen geblazen, Jezus lekker is anders. Nogmaals een Jezus wat ziet dat eruit zei Inge. Zelf kon ik het niet zien dus heeft ze even snel een foto genomen. Schrok zelf ook behoorlijk toch nog een flinke snede zeg. Ik was al bekend met het fenomeen "blauwe ballen" maar zwarte ballen had ik in ieder geval nog nooit gezien bij een blanke man. Fris was het allemaal niet om het verband te vervangen de details daar zal ik niet over uit wijden. Ik bof maar met zo`n zorgzaam vrouwtje in voor en tegenspoed in ziekte en gezondheid dat heeft ze ooit beloofd (haha) en ook dit heeft ze weer met glans doorstaan. Vandaag mijn grootste angst "de grote boodschap" op het toilet. Gelukkig is dit erg meegevallen maar ik weet nu wel waar de uitdrukking grote boodschap vandaan komt want dit moet mijn grootste hoop ooit geweest zijn (bah, bah) sorry voor het vieze praatje maar wat een enorme opluchting na bijna drie dagen. Daarna weer even moeten gillen omdat het verband er af moest. Inge had douche pleisters gehaald, eigenlijk mocht ik niet douchen tot en met 14 december maar dat wilde ik mezelf en mijn gezin niet aandoen. Ook deze douche was een enorme opluchting echt heerlijk. Nu mijn draai proberen te vinden om de dagen door te komen. Niet kunnen zitten is echt een ramp. Dit blogje heeft me bijvoorbleed wel heel veel moeite gekost al liggend op de bank.