Fietsheld "Ronny"

De trainingen voor mijn doelen in 2013 zijn weer van start gegaan en regelmatig maak ik wel eens wat mee tijdens mijn eenzame uren door polders, bossen, strand en duinen. Gisteren moest ik zonodig weer getuige zijn van een stel dat de liefde aan het bedrijven was in de auto aan de rand van het Kloosterbos een soort van Titanic scène maar dan in een moderne auto (een Volvo) dacht eerst dat er een hond tegen het raam aan het hijgen was maar het was blijkbaar een wilde hitsige dame in plaats van een opgewonden hond #hebikweer.

Vandaag liep ik een LSD training van 31 km (long slow distance) langzaam lopen dus en na elk half uur heb ik blokjes van 5 minuten gewandeld. In principe heb ik een bloedhekel aan wandelen net als gewoon fietsen op een stadfiets daar heb ik ook niets mee maar op deze manier zakt mijn hartslag behoorlijk en wordt die monotone beweging en belasting voor de spieren en de voetjes ook even onderbroken en 5 minuten wandelen is nog wel te overzien. Als je eenmaal in een heerlijke "flow" aan het rennen bent dan zijn die onderbrekingen soms vervelend en het terug gaan rennen en weer in de "flow" terecht komen duurt ook weer even maar mijn hartslag zakt op deze manier na verloop van tijd ook tijdens de blokjes rennen en dat is dan ook het doel. Het was heerlijk in de polder, ongekend zacht weer voor de tijd van het jaar, de zon liet zich ook regelmatig zien en er stond niet al te veel wind. En daar loop je dan in gedachten verzonken, geen muziek daar kan ik echt niet tegen als ik aan het sporten ben. Knap dat er mensen zijn die niet zonder muziek kunnen tijdens het sporten maar ik wil één zijn met de natuur en ik geniet met volle teugen van die rust.

Tijdens mijn laatste rondje werd ik ingehaald door een fietser die naar me riep en een paar meter verder kneep de fietser in de remmen. Ik had het al gehoord en gezien het was Ronny een plaatselijke fietsheld en zeker ook mijn fietsheld want Ronny is een hele bijzondere een soort van supermens (in mijn ogen) die je wel eens voorbij ziet komen op Discovery. Intussen zo'n 80 jaar en wat Ronny nog allemaal presteert op de fiets dat is met geen pen te beschrijven. Ronny is helaas net zijn vrouw verloren en daar stond ik dan midden in een verlaten polder oog in oog met mijn fietsheld de tranen over zijn wangen het koppie naar beneden zo kennen we Ronny niet. Mijn hand op zijn sterke schouders die het verdriet en het verlies van zijn lieve vrouw absoluut nog niet kunnen dragen. Eenzaamheid, die vier muren die op hem af kwamen het greep me bij de keel en het enige wat ik kon doen was mijn hand op zijn schouder leggen en hem met wat bemoedigende woorden toespreken het was een aangrijpend gesprek. Ronny een soort van (oer)mens, sterk, nadrukkelijk aanwezig, zijn altijd herkenbare lach, vrijwel altijd grappig en opgetogen werkelijk een pracht van een mens. Daar stond ik dan met mijn rugzak vol ambities midden in die verlaten polder, een brok in de keel, het water in de ogen want zo kwetsbaar zag ik Ronny nog nooit zeker niet op zijn stalen ros. Het was zo ongeveer zijn eerste fietsritje na het verlies van zijn vrouw. Hij kon het niet meer opbrengen en het was nog steeds verdomde lastig om de moed bij elkaar te rapen om terug op zijn geliefde fiets te stappen. Maar goed het was lekker weer zeker voor de tijd van het jaar. Nog meer tranen en wat snikken na deze woorden nog maar eens mijn hand op zijn schouder nog wat bemoedigende woorden en daar ging hij weer de polder in. Langzaam verdween hij uit mijn zicht met zijn ziel onder zijn arm het leven kan behoorlijk hard en oneerlijk zijn, niet te bevatten dat zei Ronny ook nog. Hier een filmpje van en over Ronny

Dat beeld van de langzaam verdwijnende Ronny aan de horizon kreeg ik niet meer van mijn netvlies gedurende de laatste kilometers van mijn LSD run. Ik dacht terug aan de ritjes die we samen reden. Ronny kan fietsen echt heel hard fietsen en het ziet er ook nog eens moeiteloos uit. Tegen het einde van een clubritje langs het kanaal aan de kant van Westdorpe testte ik mijn marmotte benen. Een lint van fietsers tegen de wind, het brak !! de kilometer teller boven de 50 per uur slechts enkele die konden volgen. Intussen 53 km/u de neus tussen de beugels een blik opzij het was Ronny met een brede glimlach toen 78 jaar hij kwam gewoon naast me rijden de knietjes wat naar buiten, hoe hard rijden we vroeg hij? 53 Ronny 53 per uur. Hij verstond er niets van ik vond het prachtig hoe is dit mogelijk dat iemand op zo'n leeftijd zo moeiteloos hard kan fietsen. Die Ronny is niet normaal in positieve zin iedereen zou er direct voor tekenen om nog tot dergelijke dingen in staat te zijn op die leeftijd. De meeste van zijn leeftijdsgenoten lopen al strompelend en klagend achter hun rollator maar Ronny niet. Ronny fietst met passie, met zijn hart en vol overgave. Dit is slechts één anekdote van een ritje met Ronny je zou er een boek over kunnen schrijven. Ik wens Ronny het allerbeste en ik hoop dat de kilometers in de polder het verlies van zijn vrouw uiteindelijk wat dragelijker maken.