La Marmotte, 174 km, 8 uur 12 minuten, 21,2 km/u

Woensdag 2 juli heb ik voor de eerste keer de Alp d' Huez beklommen samen met Michael en Frank. Na een minuutje of 10 infietsen begonnen aan de klim. Na 57 minuten was ik boven en achteraf viel de klim me behoorlijk mee, de eerste 6 bochten zijn flink steil daarna gaat het wel. Steeds netjes onder mijn omslagpunt gebleven en geen problemen gehad tijdens de klim. Na het eten met mijn vrouw en kinderen in de auto naar de top van de glandon gereden om de boel even te verkennen zo ook de afdaling van de glandon die door vele toch als een gevaarlijke afdaling wordt gezien. Ook vanuit de auto zag de afdaling er inderdaad best gevaarlijk uit.

Donderdag 3 juli heeft het een hele dag geregent dus de geplande klim van de Ornon kon niet doorgaan en dus lekker rust genomen.

Vrijdag 4 juli een stukje losfietsen en de eerste kilometers van de marmotte gereden tot aan de stuwdam. Even een stuk de stuwdam opgeklommen en daarna rechtsomkeer terug naar de camping aan de voet van Alp d' Huez. Voor de rest rust genomen en mijn vader, moeder en Marc ontvangen bij ons op de camping. Tentjes opgezet in een heerlijk zonnetje en niet veel later naar het restaurant van de camping voor een spaghetti buffet speciaal voor de marmotte. Ik weet niet meer precies om hoe laat we zijn gaan slapen, niet laat in ieder geval maar slapen wilde niet echt goed lukken. Zenuwen voor de grote dag van morgen zorgen voor een korte nachtrust maar ik ben blij dat de wekker zaterdagochtend afgaat om 5:15.

Zaterdag 5 juli We gaan eraan beginnen, hier heb ik zeven maanden naar uitgekeken, veel voor gedaan en veel voor gelaten. Na een ontbijt bestaande uit twee pannekoeken en een banaan begonnen met aankleden en de banden even op 8.5 bar zetten.
Het weer ziet er goed uit en ook de voorspellingen voor vandaag zien er erg goed uit.

La Marmotte ........

Om 6:20 fiets ik richting de start en bij de afslag wacht ik michael, Gino en Frank op. Ik zie ze nog niet en ongeduldig en zenuwachtig als ik ben bel ik michael. De telefoon gaat over en ik zie ze aan komen rijden. Frank is er niet bij, hij heeft op het laatste moment besloten om de marmotte niet te rijden (erg jammer) Gino die een hele week heeft getwijfeld is er gewoon bij en met zijn drieen rijden we naar ons startvak.
Er wordt streng gecontroleerd op de nummers voor ons proberen er direct wat hogere nummers in het eerste startvak te komen maar zij worden er gelijk uitgevist en weggestuurd naar het vak waar ze horen. Ook als we in het startvak zelf staan worden er nog mensen uitgepikt die toch op de een of andere manier in het eerste startvak beland zijn. Het straatje van de start in Bourg D' Oisan met al die renners is een prachtig gezicht. Iedereen kijkt een beetje naar elkaar, praten wat, en sommige zitten starend en stil op hun fiets. Wij praten ook wat maar de spanning loopt bij mij nu toch flink op. Nog even plassen dan maar en daarna de borstband nog even goed nat maken. Nog 5 minuten ...... iedereen is er klaar voor. Ik gooi mijn prorace jasje aan de kant hij heeft zijn werk gedaan tegen de kou op de vroege ochtend. Vele piepjes klinken als de fietscomputers worden aangezet gevolgd door het prachtige geluid van klikkende pedalen. Het orkest begint te spelen en zet "down by the riverside" in. Het peleton komt in beweging, we wensen elkaar succes en rijden om 7:04 over de matten.
Er wordt redelijk door gereden maar het kost me weinig moeite om te volgen. De snelheid loopt even op tot 49 per uur daarna gaat het weer wat rustiger. Zo rond de 40 a 42 per uur rijden we naar de stuwdam. De echte snelle mannen zijn al weg als we de stuwdam bereiken.
Er wordt driftig geschakeld op de stuwdam, bovenop de stuwdam linksaf langs het meer richting de Glandon.

Het klimmen is begonnen ik schakel gelijk lekker licht en rij rustig omhoog met de handjes op het stuur. Sommigen zuchten en hijgen al als een paard mijn ademhaling en hartslag heb ik perfect onder controle. Ik blijf zoals altijd netjes onder mijn omslagpunt dan is er niets aan de hand. De klim is in totaal zo`n 23 kilometer lang dus doseren is wat ik moet doen. Na een aantal kilometers klimmen heb ik een lekker ritme te pakken en doe het gewoon nog steeds rustig aan. Iemand aan de kant roept dat we 10 minuten achter liggen op de koplopers "valt me nog mee" denk ik bij mezelf maar 10 minuten op ongeveer 25 km is natuurlijk best veel. Ik haal redelijk wat mensen in maar wordt zelf ook vrij veel voorbij gereden. Ik zie iemand rijden in het tenue van gaul.nl maar zie niet wie het is, iets later op de glandon passeer ik weer iemand van gaul.nl. Het is noontje (Ilona valkenburg) van het gaul team. De top van de Glandon is in zicht het gaat prima en ik zie mijn aanhang (vrouw, kids, vader, moeder en Marc) al staan op de top. Zij zien mij niet ik draai naar links en een paar meter voor ik hun bereik zien ze me pas aankomen als ik roep en zwaai. Ik stop bij mijn vader voor nieuwe bidons, het gaat goed zeggen ze het is nog geen negen uur. Ik heb er 1:49 over gedaan dus vrij rustig maar wel verstandig gereden. Ik klik snel terug in en duik de afdaling in die me achteraf gezien ook wel meeviel. In de gevaarlijke bochten dus vooral in het begin stonden allemaal mannetjes driftig te zwaaien met vlaggetjes. In de afdaling neem ik niet te veel risico, ik hou wat afstand tov een andere renner en wordt bijna niet ingehaald. Na een redelijk stuk afdaling komt Ilona Valkenburg voorbij die dus wat harder naar beneden gaat. Ik volg en we belanden uiteindelijk in een groep achter wat auto`s waar we maar niet voorbij komen.

Met deze zelfde groep rijden we het vlakke en vals platte stuk naar de Telegraphe, ik ben blij dat ik in een goed groepje zit en zit ongeveer midden in de groep. Af en toe wel even aanpoten als er gaten vallen maar het gaat verder gewoon prima. Op de Telegraphe valt alles direct weer uit elkaar, al vrij snel fiets ik Ilona weer voorbij op mijn eigen tempo wederom op een licht verzetje. De Telegraphe loopt lekker en is niet echt een lastige klim maar wel langer dan ik had verwacht. Op de Telegraphe bij een waterpost stop ik even snel en pak een fles water aan en doe ook snel even een plasje. Snel weer verder om niet heel veel later de top te bereiken. In de afdaling beland ik weer in een groepje wat noodzakelijk is richting valloire. In valloire nog even een hele korte stop om even snel wat weg te pakken bij de bevoorrading en op weg naar de galibier. Het stuk van valloire naar de galibier loopt niet echt lekker ik rij licht en heb het voor het eerst even behoorlijk moeilijk.
Vooruit kijkend zakt de moed zowat in je schoenen "wat een eind" de klim naar de galibier is begonnen. Van de bordjes sommet 20 km wordt je ook niet echt vrolijk maar ik probeer er niet meer aan te denken. De eerste kilometers van de galibier zelf heb ik het gewoon erg zwaar daarna volgt er moment dat het iets beter gaat, daarna weer een dipje. De temperatuur is perfect hoe hoger je komt hoe frisser het wordt dus dat is erg lekker. Ondanks het afzien zie ik wel hoe mooi het hier is en hoe indrukwekkend de galibier wel niet is. Hoe dichter ik bij de top kom hoe meer mensen ik begin in te halen. Af en toe wordt ik zelf nog ingehaald maar dat ik zelf vrij veel mensen passeer is in ieder geval goed voor de moraal. Ook staan er nu geregeld mensen langs de kant die even de voetjes aan de grond zetten om op adem te komen. De laatste 3 km van de galibier zijn loodzwaar maar gaan me toch vrij goed af. Verstand op nul, blik op eneindig blijkt goed te werken. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het half 1 is geweest. Ik weet zeker dat ik nu onder het schema voor goud zit dus dat doet me goed. Om 12:44 kom ik stompend boven op de galibier "wat een klim" de galibier heeft me in ieder geval duidelijk gemaakt wat echt afzien is. Boven op de top bel ik even naar mijn vrouw die opgelucht is om wat van me te horen en verrast is door de snelle tijd tot nu toe. Ik pleeg nog een plasje, eet nog wat op de galibier haal wat water en begin uiteraard met mijn windstopper en mijn armwarmers aan de afdaling van de galibier. Koud heb ik het niet echt maar hierboven is het wel behoorlijk fris.

Er staat echt heel veel wind tegen tijdens de afdaling van de galibier dus ik trap flink mee om de vaart er in te houden. De afdaling is prachtig en hij loopt goed bij mij. Heel af en toe word ik ingehaald maar ik daal verstandig en snel genoeg naar beneden. Het dalen waar ik eerst flink tegenop zag gaat me gelukkig ook goed af. Dan de gevreesde tunnels waar je gewaarschuwd werd om je zonnebril af te doen. Ik weet niet hoeveel het er waren ik denk een stuk of zeven. Het is even schrikken vanuit het volle zonlicht in de toch vrij donkere tunnels met tegemoetkomende auto`s met hun lichten aan maar met de zonnebril op het puntje van de neus ging het prima. Wel wat tranende ogen door de wind maar verder geen problemen. Kwam heel even alleen te zitten, niemand voor me niemand achter me maar na een tijdje werd ik voorbij gereden door een renner die ik daarna op 20 meter steeds ben blijven volgen. Toen het weer iets vlakker werd terug richting Bourg d' oisan zijn de renner en ik in een groepje beland die op ons aan het jagen waren. Eenmaal bij ons aangekomen besloten ze geen trap te doen. Ik had ook niet veel zin om hier onnodig krachten te verspelen en de renner waar ik achter zat besloot maar weer op kop te gaan rijden. Na veel naar elkaar kijken toch maar op kop gaan rijden en even meegedraaid aan de kop. Langzaam werd de groep groter en groter en bij de stukken die nog omhoog gingen richting Bourg d' oisan flink moeten trappen om het bij te benen.

Onder luid gejuich en de speaker in het Frans over de rotonde richting Alp D' Huez, de bevoorrading fiets ik voorbij mijn vader en Marc staan net voor de alp met bidons. We denderen aan een flink tempo richting de Alp, van ver zie ik mijn vader en Marc gelukkig staan die mij tussen al die renners gewoon niet herkennen. Ik steek mijn hand op blijf netjes rechts rijden en knijp in mijn remmen. Wederom hoor ik dat het goed gaat misschien is 8 uur nog mogelijk want de klok staat op 6:59. Ik werk nog een born finale naar binnen geef mijn windstopper af nog een nieuwe verse bidon en snel weer verder voor 14 slopende kilometers. Op het eerste stuk merk ik dat ik mijn armwarmers nog aan heb, met mijn tanden trek ik ze uit want de beide handjes los op dit steile stuk gaat echt niet meer. De beentjes willen niet meer, de hartslag stijgt naar 187 slagen want de 8 uur speelt nog even door mijn hoofd. Na bocht 20 weet ik zeker dat ik de alp niet rond het uur zal oprijden. Het wordt een gevecht om boven te komen, de eerste 6 bochten waren vreselijk en bleven maar duren. Na die 6 bochten dacht ik dat het wel wat beter zou gaan omdat deze gewoon minder steil zijn. Niets is minder waar 10 per uur met soms zelfs dipjes tot 8.8 km/u, mijn vrouw, moeder en kinderen staan in bocht 2 daar hou ik me aan vast. Het duurt en duurt en duurt voor iedereen is het een gevecht dat is duidelijk. Ik word nog wel voorbij gestoken maar ga zelf gelukkig ook nog steeds mensen voorbij al is het bijna kruipend. Bocht 2 is in zicht vanuit de verte zie ik mijn vrouw staan die de alp af staat te turen op zoek naar mij. Mijn hand op steken gaat echt niet meer bijtend op mijn tanden ga ik door ik kijk nog even op mijn stopwatch en weet dat het goud binnen bereik is. Mijn vrouw heeft me opgemerkt en de kinderen mijn moeder en mijn vrouw moedigen me luidkeels aan. Ik kijk naar ze en het doet me goed maar praten kan ik niet, de blik weer naar voren richting de laatste bocht. Dit asfalt loopt lekker "nog even" wordt er geroepen !!!!! het tunneltje door nog een bocht naar rechts en dan ben ik er. De finish is in zicht ik schakel nog even op ga nog even op de pedalen staan en onder luid gejuich van de menigte passeer ik de finish. 8 uur 12 minuten en 21 seconden het brevet d'or is binnen ik kan het bijna niet geloven. Een paar minuten later sta ik zo blij als een kind met mijn diploma in mijn handen. Het is echt waar, het is gelukt "Goud" mijn doelstelling is bereikt. Mijn fietstijd op de polar was 8 uur en 1 minuut dus heb ik 11 minuten verloren bij bevoorradingen. Ik bel naar mijn vrouw die superblij en trots is en hoor dat michael niet ver achter me zit. Ik hou de finish in de gaten er zijn 12 minuten verstreken en zie hem over de streep komen net zo kapot als mij, even niet aanspreekbaar maar al snel weer bij positieven. Een grote glimlach en zijn beste tijd ooit. super goed gedaan !!!!
Tevreden bestellen we een Grand coca op een terrasje op de Alp en dalen daarna op het gemakje naar beneden en zien daar een waar slagveld aan ons voorbij komen. Er zitten renners in het beekje met hun voeten, hangend op hun fietsen al kotsend in de bochten ongelooflijk om te zien. Voor ieder die marmotte uitrijdt "het is een prestatie van formaat" al zeg ik het zelf. Ter plaatse hoorden we dat er zo`n 8ooo deelnemers waren aan deze editie van la marmotte, volgens fiets.nl ruim 7000 waarvan 5300 deelnemers de eindstreep haalden.
Ik ben op plaats 971 geeindigd en op plaats 375 in mijn leefdtijdscategorie. Nu op naar volgend jaar voor een nog betere klassering !!!!!
Ik wil verder iedereen bedanken voor alle support vooral mijn vrouw en de kids maar ook mijn vader, moeder en Marc voor de aanmoedigingen onder weg. Michael ook enorm bedankt het heeft me toch wat rust gegeven met een ervaren marmotter om me heen.