D2-tje, 44.6 km, 1 uur 17 min, 34.7 km/u

Had de wekker vanmorgen gezet om op tijd naar de bakker te gaan maar eenmaal wakker hoorde ik de regen tegen de rolluiken kletteren dus wekker maar uitgedrukt en heerlijk verder geslapen. Later dan gepland naar de bakker gegaan en dus ook later dan gepland op de fiets gestapt. Planning was 100 km met één blok van één uur intensief rijden. Afstand meer dan gehalveerd maar wel het blok van één uur intensief afgewerkt. Bovengrens D2 gereden en dus af en toe ondergrens D3 en na één uur exact 35.2 km afgelegd. Viel niet mee vandaag want er stond een zeer heftig windje dat steeds sterker kwam opzetten. Na het uur intensief rijden wilde ik eigenlijk rustig uitfietsen maar heb het tempo maar iets laten zakken en dus toch nog aardig doorgereden naar huis. Had goede benen maar niet echt een goed gevoel vandaag. Je kan goed merken dat ik totaal niet aan het onderdeel snelheid heb gewerkt tijdens de aanloop naar de marmotte. Nog een hoop werk aan de winkel wat dit onderdeel betreft en nog veel winst te behalen na wat specifieke training. Komende weken dus wat kortere intensieve ritjes om de snelheid wat omhoog te krijgen.

Volgende week zaterdag 7 augustus de Sean Kelly classic als het weer een beetje mee zit. Heb geen doel voor de Sean Kelly en ga deze keer niet voor de langste afstand maar voor de 130 km gewoon lekker fietsen dus en wat genieten van de omgeving. We zitten vanaf volgende week vrijdag tot en met zondag op hotel in Durbuy (ardennen) ook wel het kleinste stadje ter wereld genoemd. Durbuy telt 11.000 inwoners. De stadskern zelf bestaat uit slechts een aantal straten en heeft zo`n 400 inwoners. de overgrote meerderheid van de inwoners van de gemeente woont dan ook in één van de vele dorpjes (bron wikipedia) Zondag 8 augustus zijn Inge en ik 10 jaar getrouwd en dat is tegenwoordig ook al een prestatie van formaat dus daar gaan we uiteraard ook een glaasje op drinken met het gezin.

Afzien op de Alpe d' Huez

Nog een foto boven op de Alpe d' Huez tijdens La Marmotte op de achtergrond mijn vrouw met flimcamera. Was toch flink afzien dat is duidelijk. Morgen weer terug op de racefiets, is intussen een week geleden dus heb er erg veel zin in. Vandaag mijn laatste werkdag en dan VAKANTIE !!

Originele foto`s Galibier Marmotte 2010

Heb vandaag twee originele foto`s ontvangen per email van Photo Breton. Best een dure grap maar nu kan ik er mee doen wat ik zelf wil nu ik de foto`s digitaal ontvangen heb. Van het weekend ga ik het trainen weer wat serieuzer oppakken om te kijken of ik nog wat sportieve doelen kan nastreven. Ik ga werken aan snelheid en explosiviteit al de rest is overigens nog steeds dik in orde op het moment. Trainingen zullen voornamelijk bestaan uit krachtintervallen en sprinttrainingen. In het weekend uiteraard het duurvermogen wat bijhouden. Deze week dus niet op de racefiets enkel woon werk verkeer op de gewone fiets. Inge is intussen geopereerd in Sijsele. Vanavond mag ze gelukkig weer naar huis.

Rondje kust, 101.4 km, 3 uur 7 min, 32.4 km/u

Stond om 8:25 bij de Rabobank maar nog niemand te zien van de club. Gewacht tot 8:35 maar geen fietsvrienden vandaag. Nog even met Mario gesproken die net met de auto kwam aanrijden. Ik had maar besloten om naar Oudenaarde te fietsen. Mario had het nog over de Gentse feesten en onderweg naar de grensovergang besloten om mijn plan te wijzigen en een rondje kust te rijden om daarna met het gezin naar de Gentse feesten te gaan. Best een stevig windje maar ik vond het heerlijk om het lange stuk tegen de wind in te rijden. Via Watervliet naar Sluis gereden op een rustig tempo. Via Sluis en Groede naar Breskens en daar even gestopt voor een plaspauze en een foto. Op de terug weg iets steviger doorgereden maar het koste weer weinig moeite vandaag. Erg lekker gefietst en genoten van het mooie weer.

Clubritje, 52.3 km, 1 uur 35 min, 32.8 km/u

Wederom een prachtige fietsavond en weer lekker gereden met de club. Samen gereden met Peter Jansen die overigens 2x lek reed vandaag. Bleek een scherp steentje in zijn band te zitten. Ondanks de nachtdiensten erg goede benen vandaag. Sprintje gewonnen gevolgd door Wout. De sprint werd overigens aangetrokken door Patrick de B en onze Ronny. Het wordt zo langzaam aan weer eens tijd om wat heuveltjes op te zoeken om te kijken of ik nog wat moraal kan vinden voor wat klimtochten. Tijdje rustig aan gedaan na de marmotte en dat heeft me erg goed gedaan. Ik heb de Sean Kelly voorlopig aangekruist in mijn agenda. Ik heb deze rit twee jaar geleden al eens gereden echt een zeer mooie rit met prachtig klimwerk in de ardennen. 160 km met toch bijna 3250 hoogtemeters. Op de 130 km moeten ook nog zo`n 2400 hoogtemeters overwonnen worden. Misschien eerst nog eens wat heuveltjes opzoeken in Oudenaarde om te kijken hoe ik er voor sta na een wat rustigere periode zonder bergen en hellingen. Zaterdag waarschijnlijk weer met de club mee voor een ritje van 105 km. Wellicht plak ik er nog een lusje aan vast voor een wat langere duurtraining want dat is weer even geleden.

Clubritje, 52.1 km, 1 uur 35 min, 32.8 km/u

Wilde eigenlijk een rondje alleen fietsen vandaag omdat ik in de nachtdienst zit maar op het laatste moment toch maar besloten om met de club mee te rijden. Er werd lekker rustig gereden dus dat kwam goed uit. Eerst samen met Wout en daarna met Ronny wat beurten op kop gereden. Echt een prachtige zwoele zomeravond heerlijk fietsweer dus. Wout trok het treintje aan op de vrijstraat heb toch maar eens mee gesprint voor het eerst dit seizoen. Jan Gowy passeerde het bordje Sas van Gent als eerste gevolgd door mij en Peter Jansen als ik het goed heb. Lusje rond het spookhuis weer rustig gereden. Vlak voor de grensovergang (nog op de vrijstraat) kwam Patrick de B voorbij met Dylan (14 jaar) in de achtervolging. Vanaf de grensovergang trok Dylan die aan het begin van de rit nog zat te stoempen naast Jan volle bak door. Ronny Gras (76 jaar) sprong erachteraan. 14 jaar en 76 toch een aardige generatiekloof maar prachtig om te zien hoe jong en oud strijden met de neus op het stuur achter elkaar aan. De groep sloot weer aan bij de twee en het rondje zat er weer op. Zo weer in de nachtdienst maar eerst een welverdiende douche.

Maldegem - Groede, 104.9 km, 3 uur 35 min, 29.2 km/u

Magere opkomst bij de Rabobank de overige clubleden hadden blijkbaar wel kennis genomen van de buienradar. Om 8:40 vertrokken met Peter Jansen, Barry de Rijcke, Chris en Dylan Soetens. Gelijk vanuit het vertrek begon het wat te druppelen. Over de katte naar de inschrijving gereden bij het café op de hoek en daarna de pijltjes gevolgd richting Groede. Begon steeds harder te regenen dus uiteindelijk toch drijfnat geworden. Heel de rit op kop gereden samen met Peter zowel op de heen als de terugweg. Ik had de mannen al wijs gemaakt dat de zon zou schijnen in Groede en daar had ik niets te veel mee gezegd. Een heerlijk zonnetje op de eerste stop in Groede en alle deelnemers (voornamelijk uit Belgie) kwamen hier doorweekt en onder de blubber aan. Godverdoeme hé de één vloekte nog harder dan de ander maar de zon maakte uiteindelijk veel goed en er kon weer gelachen worden. Wat gedronken en weer op de fiets voor het tweede deel. Veel wind maar ik had er weinig last van trapte vandaag weer door de zogenaamde boter Peter had er overigens ook geen enkele moeite mee dus hebben we ondanks de wind toch lekker ontspannen kunnen rijden. Nog even achter een groep uit Zomergem gereden maar toen de snelheid zelfs onder de 25 zakte zijn we er maar voorbij gereden anders waren we (met alle respect) ongetwijfeld in slaap gesukkeld. Af en toe kreeg ik een tikje op de schouder van Chris om het tempo iets te laten zakken zodat Dylan (14 jaar) ook goed kon blijven volgen. Geen enkel probleem "u vraagt wij draaien" Onderweg was ons al opgevallen dat ze wat zuinig waren geweest met het ophangen van de pijlen maar na de laatste stop raakte we al snel het spoor bijster dus blijkbaar toch ergens een pijl gemist. Niemand had een pijl gezien dus via een weg zonder einde naar Watervliet gereden en via Assenede terug naar Sas van Gent. Leuk om Barry weer eens te spreken en om hem op deze manier weer tegen het lijf te lopen (of te fietsen). Was altijd mijn stapmaatje in onze wilde jaren toen we nog jong en onbezonnen waren, Barry fietste toen al ik had helemaal nog niets met fietsen. Fietsen verbroederd dat is het mooie aan fietsen naast veel andere mooie dingen die het allemaal met zich meebrengt. Mannen bedankt was toch weer een gezellig ritje en Dylan Chapeau jongen !!

Clubritje, 52.3 km, 1 uur 41 min, 31.1 km/u

Dacht even dat er niemand kwam opdagen vandaag bij de Rabobank maar Patrick en onze filmster Ronny Gras kwamen gelukkig op de valreep aanfietsen. Ook nog even met Mario staan praten hij kwam net terug van een rondje van 60 km. Onderweg sloot er nog 3 man aan dus toch nog een groepje van 6 man. Zeer rustig gefietst en het was gewoon weer een prachtige fietsavond. Windje viel op zich nog wel mee maar moet zeggen dat ik wel erg goede benen leek te hebben vandaag. Na thuiskomst kreeg ik slecht nieuws te horen van mijn vrouw. Mijn marmotte fietsmaatje Erik Cardon was afgevoerd naar het ziekenhuis met de ambulance omdat hij onwel was geworden. Ik hoop snel goed nieuws te horen van zijn vrouw die we net nog aan de lijn hadden. Sterkte !!

Clubritje, 52.2 km, 1 uur 31 min, 34.3 km/u

Lekker doorgereden met een man of negen vandaag. Een keer zonder hartslagmeter gereden en dat is me erg goed bevallen. Zag overigens wel een tijdje de hartslag van mijn buurman Wout op mijn polar. Onderweg nog even gestopt wegens een technisch mankement bij één van de clubleden. Patrick en Erik Cardon zette flink aan op de kasseien in Assenede en voor de eerste keer vloog ik bijna over de kasseien dus als eerste de bocht door en tempo weer laten zakken. Daarna met Imre op kop gereden. Begin van de vrijstraat waar altijd gesprint wordt vloog Erik voorbij daarna liet hij zich weer afzakken. Imre en ik hebben de sprint uiteindelijk aangetrokken naast elkaar steeds een tandje zwaarder. Duurde lang voordat er iemand voorbij kwam maar Wout kwam vanuit Jeroen zijn wiel gesprint om als eerste de denkbeeldige meet te passeren. Ik en Imre bolde daarna over de meet. Lusje via het spookhuis rustig terug gereden. Donderdag ben ik er misschien weer bij als ik op tijd thuis ben van mijn werk want moet twee uurtjes langer blijven. Ik mis de bergen wel moet ik zeggen. Vandaag een prachtige tourettape gezien en het begon weer behoorlijk te kriebelen. Bergop is toch meer mijn ding het is en blijft gewoon machtig mooi om tegen een berg op te rijden daar kan wat mij betreft geen polder tegenop.

Rondje kust, 101.6 km, 3 uur 7 min, 32.6 km/u

Vanmorgen om iets over 10 voor het eerst terug op de cervélo na de marmotte. Even niet trainen gewoon lekker freewheelen en nagenieten van de mooie week in de alpen. Trots in mijn nieuwe marmotte shirtje (maatje XS) dat ik heb gekregen van mijn vrouwtje voor het behalen van het goud tijdens de marmotte. Rondje kust gereden, in Sluis een cola gedronken en terug gereden via Breskens. Verrassend goed hersteld ging zo ontzettend makkelijk vandaag echt een heerlijk gevoel in mijn lijf en de benen. 32.6 gemiddeld voornamelijk in D1 over iets meer dan 100 km. Afgelopen woensdag wel even een dipje (plots een enorme vermoeidheid) maar dat was vorig jaar ook. Maandag en dinsdag nog een kick in mijn lijf als de kick uitgewerkt is komt de vermoeidheid er plots in één keer uit. Een nacht goed door geslapen en toen was het ergste achter de rug. Zo`n ritje door de alpen doet toch wel wat met je lichaam dat is duidelijk. Van de week alleen rustig met de gewone fiets naar het werk gereden was ook heerlijk moet ik zeggen.

Ritje van vandaag zet me toch weer aan het denken. Wat nu? uitbollen of toch nog een doel nastreven. Met de benen en de conditie van vandaag zou het bijna zonde zijn om hier niets meer mee te doen. Aan de andere kant moet je wel steeds de motivatie op kunnen brengen betreft het intensief trainen en het afzien tijdens een cyclo. Ik kijk het nog even aan als de conditie zo blijft rij ik wellicht de Criquielion nog echt een schitterende maar zware cyclo. Vorig seizoen voor het eerst gereden maar toen was ik echt helemaal op had totaal geen motivatie meer om mezelf pijn te doen. Toch nog best een goede criq gereden maar wel met een zeer slecht gevoel. We zullen wel zien voorlopig moet er even helemaal niets en wil ik gewoon lekker wat fietsen.

Marmotte wat mijn hoofddoel was is nu een week geleden dus heb het allemaal even kunnen laten bezinken. Ben nog steeds tevreden ondanks dat ik mijn doel net niet heb gehaald. Het was gewoon weer een zeer zware editie en naar mijn idee zelfs nog iets lastiger als vorig jaar op de alpe. Was nu nog wat warmer en totaal geen wind op de alpe. Ik heb er toch weer 6 minuten afgereden tov vorig jaar en heb weer flink wat plaatsen gewonnen in het klassement dus heb geen reden tot klagen. 15 tot 20 minuten moet ik nog kunnen winnen op het rondje marmotte als alles meezit. Zoals ik al eerder zei ga ik in 2012 op mijn veertigste (dan ben je op je best zeggen ze) weer een poging wagen. Een supertalent ben ik niet dat weet ik ook wel want die rijden onder de 7 uur maar mentaal zit ik gewoon zeer goed in elkaar al zeg ik het zelf. Karakter en discipline zijn mijn sterkste punten daar heb ik veel aan te danken. Ik ben echt knijterhard voor mezelf (altijd al geweest) en kan mezelf echt gigantisch pijn doen als het moet. Als ze die eindstreep van de marmotte een paar km verder zouden leggen dan nog krijgen ze mij niet van mijn fiets af, "nie plooien" zeggen ze hier in zeeuws vlaanderen. Zonder dit doorzettingsvermogen zou ik gewoon een prutser zijn op de fiets. Ik wil jullie dit filmpje ook niet onthouden staat ook onder mijn verslag van de marmotte. Geeft in ieder geval een impressie van de indrukwekkende omgeving tijdens het rondje. Morgen een ritje met de club als ik op tijd wakker ben. Lekker freewheelen en genieten van het prachtige weer.

Marmotte 2010, 174 km

Goed geslapen en om 4:45 onder de douche. Met een goed gevoel aan het ontbijt begonnen en daarna alle vaste rituelen om alles klaar te maken en richting de start te rijden. Rond 6:10 richting camping Le Colporteur gereden samen met Erik en mijn schoonvader Johan waar we hadden afgesproken met Guido en Angelo Obrie. Samen naar het startvak gereden waar we nagenoeg op dezelfde plek stonden als het jaar daarvoor.

De start:
Ik voelde me nog aardig relaxed met nog ruim een half uur te gaan voor de start. Om 6:45 nog even plassen en daarna begon de spanning toch flink op te lopen. De temperatuur was op dit vroege tijdstip al meer dan behoorlijk dus de mouwstukken nog afgegeven aan mijn vader om in korte broek en korte mouwen van start te gaan. De sirenes loeide pas rond 7:10 en langzaam kwam de meute op gang. Geen Survivor deze keer uit de luidsprekers maar het orkest zette weer in met "down by the riverside" net als in 2008. Over de startmatten om 7:12 druk ik de polar in "eindelijk onderweg" voor heel wat slopende kilometers. Ik start graag snel dus na 15 sec reed ik al 40.9 km/u. In het begin was het toch even oppassen om positie te kiezen maar ik zag een mooi gaatje en ben aangepikt bij een prachtig mooi treintje van een man of twintig. Het ging weer over de 50 per uur ik voelde me goed en het kostte me weinig moeite om te volgen. De eerste 10 kilometer aan 45 in het uur en we waren de kopgroep genaderd tot zo`n 500 meter. Zoals altijd vanaf de klim naar de stuwdam wat tandjes terug en mijn eigen tempo opgezocht.

Glandon:

De eerste steile stukken van de glandon aardig doorgetrapt hartslag zo`n 6 slagen onder omslagpunt en ademhaling perfect onder controle. Het ging lekker een mooie cadans en de benen voelde goed aan. Onderweg fietste ik een renner voorbij met één arm en één been wat een atleet met respect haalde ik de beste man in. Na de badkuip het steilste stuk van de glandon bewust wat gas terug genomen en de hartslag laten zakken tot bovengrens D2. Het is nog ver nog zo`n 13 km klimmen en aan de stopwatch te zien lag ik perfect op schema. Vorig jaar verliepen sommige stukken erg moeizaam nu nergens problemen en nog steeds een lekkere cadans. Compact is een stuk prettiger om te klimmen dat is duidelijk. Op de steilste stukken zelfs al gebruik gemaakt van de 29 om de benen wat te sparen. Het lastigste deel zat erop en op de beter lopende stukken ging ik vrij veel mensen voorbij. Het einde was in zicht al duurt het nog wel even voor je echt op de top bent. Een blik op de stopwatch gaf me nog wat meer rust, kan niet beter precies zoals gepland. Na 1 uur 44 minuten en 45 seconden boven. Mijn aanhang stond boven voor de nodige aanmoedigingen. Erik Cardon zijn vrouw Mariette zorgt voor mijn bidons en een banaan daarna de afdaling in gedoken. Afdaling zou geneutraliseerd worden volgens de organisatie. Tijd zou dus gestopt worden boven op de glandon en eenmaal beneden zou de tijd weer gaan lopen. Er werd zichtbaar rustiger afgedaald en het was lastig om in te halen zonder risico`s te nemen. Na de tweede bocht lag er alweer een renner op de grond met zijn voorwiel volledig dubbel gevouwen dus echt veel helpen deed deze maatregel niet. Voor mij remde er ook iemand te laat die de bocht nog maar net haalde. Afdalen is een kunst en ook dat hoort bij de marmotte. Zelf beheers ik het afdalen redelijk goed en helaas ben ik achteraf wat benadeeld door deze regel. Ik ben rustig in 28 minuten afgedaald de tijd stond toch stil dacht ik ............

Saint Jean de Maurienne:

Eenmaal beneden weer over een matje en op weg naar de telegraph door het Maurienne dal. Dit stuk verliep echt dramatisch. Niemand die wilde fietsen een paar man probeerde de boel op gang te brengen maar ze zaten ongeveer verdoofd op de fiets waarom dat weet ik ook niet. De klok is echt weer gaan tikken en we zijn hier tenslotte toch om te fietsen. Tempo 28 a 29 per uur dit kan zo niet langer. Naar de kop gereden en tempo opgeschroefd naar 37 per uur een blik achterom en ik zat alleen. Weer af laten zakken en wat internationale gebaren met mijn met handen maar echt helpen deed het niet. Toch maar weer verder op kop gaan rijden en uiteindelijk was er gelukkig een fransman die overnam en bereid was om samen te werken met mij en een andere renner. Sparen zat er dus niet echt in op dit stuk voor mij maar ik was wel zo slim om gedoseerd op kop te rijden. Ga mezelf niet kapot rijden voor al die wieltjes zuigers.

Telegraph:

Na het Maurienne dal begonnen aan de telegraph. Mijn gevoel was nog steeds erg goed en vol goede moed begonnen aan deze mooie klim van zo`n 10 km. Telegraph liep ook gewoon lekker ik werd wel voorbij gereden maar ging zelf ook veel renners voorbij. Op zo`n driekwart van de klim schoof ik helemaal makkelijk op naar voren en na 3 uur 48 min stond ik op de top waar mijn vader en moeder stonden met bidons en wat voedsel. Hoe gaat het? prima voel me erg goed hoe zit het met de anderen? Angelo Obrie en Michael zitten achter je op een behoorlijke achterstand. Weer ingeklikt en verder richting Valloire. Afdaling van telegraph is erg kort voor je het weet fiets je Valloire binnen en dan gaat het feest echt beginnen. Na zo`n 3:55 over de matjes in Valloire op weg naar de Galibier ........

Galibier:
Het stuk naar Plan Lachat is lastig, oneindig lang en steiler dan je doet vermoeden. Toch gaat het me vrij goed af. Tot nu toe verloopt de marmotte gewoon erg naar wens maar ik weet dat er een moment komt dat je gaat sterven. Waar ben ik in godsnaam mee bezig vraag je jezelf dan af. Dit moment liet helaas niet lang meer op zich wachten. Ik ben begonnen aan de steile 8 kilometers van de Galibier. Het is hier indrukwekkend mooi dat zie ik ook wel maar wat heb ik het lastig. Op deze hoogte merk je ook echt dat er minder zuurstof in de lucht zit. Mijn hartslag zakt naar D2 en de benen branden enorm. Een blik naar boven vol ongeloof .... Angelo Obrie omschrijft het goed op zijn weblog net een stel mieren die je tegen een berg op ziet kruipen. Moet ik daar echt naar toe. De laatste 4 kilometer was het weer afzien tot en met vooral de laatste kilometer is absurd steil. Het druppelde lichtjes en de lucht zag donkergrijs als ik naar links keek. Op de foto door photo breton en het einde is in zicht. Boven gekomen na 5:31 iets sneller dan vorig jaar maar voor het eerst wat tegenvallend. Planning was na 5:20 dus veel verloren op de galibier die mij gewoon niet goed ligt. Boven goed verzorgd door moeder Obrie die me vertelde dat Erik was afgestapt op de Telegraph. Je ziet er stukken beter uit dan vorig jaar zei ze en zo voelde ik dat ook. Ik was zeker niet kapot deze keer maar voelde wel kramp opkomen toen ik stil stond op de fiets. Een banaan gegeten, redbull gedronken en de afdaling in gedoken van de galibier. Verstandig en vlot genoeg afgedaald tussen redelijk wat auto`s die behoorlijk in de weg reden.

Lautaret:

Het lange stuk terug richting Bourg d' Oisans een beetje pech gehad. Geen enkel groepje te bekennen in de afdaling van de lautaret. Af en toe fiets ik wat eenlingen voorbij maar volgen doen ze niet. Uiteindelijk sluit er een fransman aan dus dacht kop over kop te kunnen gaan rijden. Een blik achterom "excuse moi" zei hij steeds hij wilde niet over nemen. Nog een paar keer vriendelijk gekeken en toen nam hij over en liet het tempo helemaal inkakken. Rustig aan zei hij wachten op een groep gebaarde hij. Ja daaag maar weer op kop gaan rijden de tijd begint te dringen voor mij. Tunneltjes verliepen erg goed die ken ik intussen wel. Die fransman begon echt op mijn zenuwen te werken hij riep steeds van alles maar ik begreep er geen snars van. Vanaf de stuwdam moest er weer geklommen worden en hier door getrokken op het buitenblad de benen voelde nog erg goed aan en de fransman lag eraf. Laatste stuk naar Bourg d' Oisans weer geprobeerd om in een groepje te rijden maar er was ook hier werkelijk niemand bereid om te fietsen. Gaat lekker vandaag dan maar alleen verder gereden naar de voet van de Alpe d' Huez. Deze keer niet eens met lood in de schoenen ik zat nog op schema voor een tijd dik onder de 8 uur. Kan bijna niet meer fout gaan dacht ik dus extra gemotiveerd aan de alpe begonnen.

Alpe d' Huez:
Mijn vader zou aan het begin van de klim staan met een finale drankje van Born en een bidon water. Hij stond er niet omdat hij niet op tijd terug was geraakt via de galibier. Even lichte paniek maar snel gelletje gepakt. Ik voelde het al..... een bakoven wat was het weer knetterheet zeg op de alpe geen zuchtje wind echt niet normaal meer. tot bocht 17 nog aardig naar boven gereden. Daarna een ware helletocht naar boven. Kippenvel op mijn armen door de hitte oeps oppassen voor een hittestuwing dat heb ik vroeger geleerd in het leger. Gelukkig stonden ze met bekers water in bocht 16 bij la garde. Al fietsend een bekertje in mijn nek gegoten en een slokje gedronken. Ging weer even goed voor een paar meter daarna weer een drama. Snelheid belabberd laag krachten vloeide langzaam uit mijn lijf. Onderweg nog nat gespoten door een toeschouwer met een waterpistool even stokte mijn adem maar wat was dat lekker zeg. Iedereen zag enorm af dat was duidelijk maar hoe lang gaat dit in godsnaam nog duren. De bochten telden tergend langzaam af in bocht 7 ging het weer heel even iets beter maar vanaf bocht 4 werd het echt een enorm gevecht tegen mezelf en tegen de klok. Ik hield de stopwatch scherp in de gaten onder de 8 uur was zeker nog mogelijk. pffff echt geen kracht meer nu. In bocht 2 weer op de foto "ticket" riep de fotograaf maar mijn hand uitsteken om het ticket aan te pakken was echt niet mogelijk en dat interesseerde me op dat moment al helemaal niet. Nog een lang rot stuk zeg na bocht 2. Stuk na bocht 1 is nog flink steil ging ook heel erg moeizaam. Kon mijn ogen niet meer van de stopwatch houden. "Sommet 1 km" dat gaat er om spannen ...... heb mijn uiterste best gedaan door het tunneltje nog een stuk klimmen, stukje naar beneden over de rotonde en er alles uitgeperst wat er nog inzat zelfs nog een jump over de startmatten. Blik op de polar 8 uur 0 minuten en 9 seconden. Te moe om te balen en blij dat ik het weer had gehaald. Na de finish 5 bekers sportdrank leeg gedronken. Opgevangen door mijn familie en een kwartier gestrekt gelegen op een bankje vanwege enorme rugpijn en brandende voeten. Verder vrij snel hersteld diploma goud opgehaald en toch iets verder van de 8 uur verwijderd dan ik dacht. Eindtijd op diploma 8 uur 3 minuten en 24 seconden. Officiele uitslag 7 uur 35 na correctie afdaling glandon ivm neutralisatie. Plaats 682 overall en 264 in mijn categorie. Enige wat telt voor mij is de brutto tijd 8:03 dus. Toch tevreden met dit resultaat gezien de omstandigheden. In 2012 ga ik terug voor een nieuwe poging.

Angelo Obrie reed een knappe 8 uur en 31 minuten en het zo begeerde goud was dus binnen. Ik lag nog ergens op een bankje toen hij binnenkwam maar zag hem staan bij het afhalen van het diploma. Elkaar gefeliciteerd en geconstateerd dat een rondje Marmotte toch echt beestachtig zwaar is. Michael was na Angelo Obrie aan de Alpe begonnen maar volgens eigen zeggen ging het licht volledig uit in bocht 7. Nog wel even geprobeerd maar het ging echt niet meer dus verstandige keuze om ermee te stoppen hoe jammer dit ook is. Guido Obrie was ook aan de Alpe begonnen ik kwam hem tegen op weg naar bocht 12 op mijn weg terug met de auto naar beneden. Uiteindelijk over de finish na 10:43 zilver en een flinke verbetering van zijn tijd van vorig jaar (super goed gedaan) Mijn schoonvader kwam rond kwart over vijf over de matjes gereden aan de voet van de alpe. Ik heb hem geadviseerd om de alpe niet meer op te rijden, hij wilde nog wel, maar het was echt niet te doen op de alpe met die hitte. Ik had weer genoeg ellende gezien op de terugweg naar beneden en gelukkig hield hij het voor gezien. Super prestatie Johan beter gereden dan vorig jaar en door de afmelding bij de organistatie aan de voet van de alpe niet voor niets afgezien want je krijgt dan toch een diploma. Erik Cardon moest afstappen op de telegraph hij had al een paar keer overgegeven onderweg en dan heeft doorrijden absoluut geen zin meer. Erik Cardon reed overigens wel de sterren van de hemel (toch Erik?) Verder een prachtige en gezellige week gehad met iedereen. Bedankt allemaal voor de aanmoedigingen en de goede zorgen onderweg. Er staan al veel filmpjes op youtube van de marmotte 2010. Dit filmpje laat zien hoe mooi het rondje marmotte is.

Update Marmotte 2010

Weer terug thuis na een prachtige week in de alpen.
Korte samenvatting van de marmotte betreft mezelf. Uitgebreid verslag volgt uiteraard later !!

Voorlopige Uitslag plaats 645 in 8 uur en 3 minuten.
Officiele uitslag plaats 682 in 7 uur 35 minuten (Na correctie afdaling glandon) rare fransen !!

Rond 7:12 van start en zeer goed van start gegaan. Al snel 50 per uur in een treintje van een man of twintig eerste 10 kilometer 45 gemiddeld zag ik op de polar en de kopgroep genaderd tot op zo`n 500 meter. Vanaf klim stuwdam tandje terug en eigen tempo gereden. Glandon erg lekker opgereden in 1:45 zoals gepland. Afdaling glandon zou geneutraliseerd worden. Tijd zou worden gestopt boven op de top en onder zou de tijd weer verder lopen. Ik had er al een beetje een vreemd gevoel over maar er werd zeer rustig afgedaald en inhalen zonder onnodig risico was bijna niet mogelijk. Achteraf bleek dat de tijd alleen gestopt werd bij de eerste 400 wedstrijd rijders. Helaas onnodig tijdverlies want afdalen gaat me altijd erg goed af. Maurienne dal was een drama er wilde niemand fietsen dus uiteindelijk lang op kop gereden en uiteindelijk een beetje hulp gekregen van twee man.

Telegraph ook heerlijk opgereden deze col ligt me altijd goed. Vooral in het tweede deel mezelf goed naar voren kunnen rijden. In Valloire na 3:55 ook volgens de planning. Galibier althans tot Plan Lachat wat een erg vervelend stuk is ging best nog aardig. De 8 steile kilometers van de galibier zelf gingen weer erg slecht. Hartslag voor de eerste keer terug naar D2 maar denk zelf dat het met de hoogte te maken heeft. Echt enorm afgezien vooral de laatste 4 km. Na 5:31 boven dus sneller dan vorig jaar maar niet volgens planning. Afdaling Galibier prima verlopen, Lautaret en stuk terug naar Bourg d' Oisans beetje pech. Geen groep en enkel een fransman die steeds zijn excuses aanbood omdat hij niet overnam. Wachten op een groep zei hij steeds, ik was die vent echt zat dus bij de stuwdam flink doorgetrokken. Benen voelde nog prima aan en fransman lag eraf. Vlakke stuk richting Alp weer niemand die wilde fietsen dus alleen naar de voet van de Alp gereden.

Als slot de Alpe d' Huez: zat aan de voet nog steeds op schema voor een tijd dik onder de 8 uur. Maar wat was het heet zeg, gewoon een bakoven waar je in reed. 43 graden in het zonnetje volgens de polar en geen zuchtje wind. De drie zwaarste bochten gingen nog vrij goed daarna voelde ik mij niet zo happy meer. Jesus wat heb ik afgezien op de alp. Vanaf bocht 17 was het een helletocht naar boven. Kippevel op mijn armen door de extreme hitte. Gelukkig af en toe wat gekoeld door de organisatie met tuinslang, waterpistolen van toeschouwers en een sprinkler boven de weg ergens na een bocht. Na bocht 4 bijna geen kracht meer in mijn lijf. Stopwatch zag er nog steeds goed uit het moet te doen zijn. De weg naar bocht 2 ging nog slechter. De tijd tikt door het zal toch niet .... nog 1 km te gaan. Ik pers er nog een sprintje uit naar de finish hartslag zelfs nog in D3 dus conditie was super vandaag. Eindelijk over de finish. Een blik op de polar 8:00:09. Was te moe om te balen en gewoon blij dat ik het had gehaald. Na ophalen diploma toch nog iets verder verwijderd van de 8 uur dan ik dacht. Officiele tijd 8 uur en 3 minuten. Heb er toch weer 6 minuten afgereden ten op zichte van vorig jaar en weer een sprong voorwaarts gemaakt in het klassement. Plaats 682 en 264 in mijn leeftijds klasse. Ondanks dat ik onterecht tijd heb verloren in afdaling van de glandon ben ik toch tevreden met het resultaat. Tijd van de afdaling heeft de organisatie er nu afgehaald daarom staat er 7 uur en 35 minuten in de uitslag. Enige wat telt is natuurlijk de volledige tijd van start tot finish over de volledige 174 km. Wordt vervolgd .......van de week dus een uitgebreid verslag met foto`s.

Alp d' Huez, 40.3 km, 1 uur 47 min, 22.5 km/u

Met 7 man vertrokken om de alp te beklimmen. Michael, Erik, Angelo Obrie, Guido, Alex, Erik Cardon en ik. Mijn schoonvader was al op zichzelf vertrokken om de alp op te rijden. Eerst wat ingereden richting Allemont en daarna terug gekeerd richting de Alp. Tot aan bocht 16 is het altijd steil maar toch netjes onder omslagpunt gereden. Daarna kom je wat beter in je ritme maar het stijgings percentage blijft toch behoorlijk. De ouders van de Obrietjes stonden als eerst langs de kant om iedereen aan te moedigen. Je danst naar boven hoorde ik moeder Obrie roepen, het voelde alleen niet echt aan als dansen moet ik zeggen. Mijn aanhang stond in bocht 7, in de verte zag ik ze staan en toevallig zag ik mijn schoonvader ook rijden die al eerder was begonnen aan de alp. Toen ik mijn aanhang voorbij was fietste ik mijn schoonvader voorbij die op zijn beurt ook weer iemand voorbij ging. Ik heb overal lekker licht gereden nooit gedacht dat ik de alp toch nog een beetje op souplesse naar boven zou kunnen rijden. Compact is wat dat betreft een enorm voordeel. Nadeel is wel dat je de neiging hebt om zo licht mogelijk te gaan schakelen dus heb ik regelmatig wat bijgeschakeld op de wat beter lopende stukken.

Het blijft afzien dat klimmen het was wederom dik 30 graden in de zon maar het was op zich nog goed te doen deze keer. Op de hele klim was ik nog door niemand ingehaald enkel fietsers voorbij gereden maar in bocht 3 hoorde en voelde ik iemand aansluiten. Een blik achterom " Deja Vu" het was Angelo Obrie. Hij rijdt echt zeer sterk op het moment dat had ik maandag op de Ornon ook al ondervonden. Samen op de foto in bocht 2 en samen naar de top gereden. De laatste 300 steile meters nog een versnelling van Angelo ik zette ook even aan maar veel extra power had ik niet dus maar terug in het zadel gaan zitten. Toch een meter of tien aan mijn broek op de finishlijn. Allebei 58 minuten, onder het magische uur is altijd goed op de alp. Daarna op de anderen gewacht die één voor één binnenkwamen. Michael was de volgende en hij was echt verassend snel in 1 uur en 2 minuten echt klasse. Erik Cardon was de volgende die al hoofdschuddend bovenkwam in 1 uur 9. Het eerste wat hij tegen me zei: Ik rij de Marmotte niet !! ik heb hem een schouderklopje gegeven en duidelijk gemaakt dat dit niet het moment is om zulke uitspraken te doen. Eerst tot bezinning komen Erik je moest eens weten wat er onderweg allemaal door mijn hoofd spookt. Klimmen is gewoon sterven elke keer weer en toch als het hoofd en hart weer tot rust keren dan is daar toch de euforie. Al snel was daar gelukkig weer de glimlach bij Erik.

Mijn schoonvader was boven in een knappe 1 uur 18, de andere Erik rond de 1 uur 20. Guido kwam zoals altijd als de vrolijkste van ons allemaal binnen zijn dag kon niet meer kapot want hij was een stuk sneller dan vorig jaar en oogde nog superfris. Guido geniet zichtbaar het meest van iedereen op de fiets dan zijn wij allemaal maar een stel mopperkonten. Het mooiste moment was de aankomst van Alex die een staande ovatie kreeg van ons en de omstanders. Wederom een kippenvel moment 1 uur 32 op de alp echt ongekend knap. Iedereen was binnen. Wat gedronken op het terras en uiteraard een groepsfoto laten maken en daarna de afdaling ingedoken. Blijft een rotafdaling “burning rubber” en veel te druk met auto`s en vrachtverkeer. Het was een zeer mooie en geslaagde dag vandaag !!! Nu rusten tot aan de marmotte en hopen dat ik zaterdag net wat beter aan de start sta dan de afgelopen drie dagen.

La Berarde, 64.6 km, 2 uur 25 min, 26.7 km/u

Vandaag stond La berarde op het programma een klim van ruim 21 km met 1000 hoogtemeters. Omstreeks 11:00 vertrokken met Erik, Guido en Alex. Gisteren ging het echt bizar slecht dus had me voorgenomen om een stuk rustiger te beginnen aan het klimwerk. Het stuk naar Plan du Lac was zwaar met 11% stijging gedurende 3 kilometer en intussen was het ook weer al zeer warm geworden. Hartslag vandaag wel goed onder controle kunnen houden en het klimmen ging gelukkig een stuk beter dan gisteren maar ik ben nog niet tevreden over het klimtempo op de steilere stukken. Op deze manier ga ik de marmotte niet onder de 8 uur rijden deze gedachte galmt een tijdje door mijn hoofd.

Naar Saint-Christope-en-Oisan was het ook nog een zeer pittig stuk klimmen. De omgeving was werkelijk schitterend echt een fantastische klim om te rijden en ik heb er echt van kunnen genieten dus de negatieve gedachten werden gelukkig snel verdrongen. Op heel de klim alleen maar fietsers voorbij gereden dus dat geeft toch wel wat vertrouwen. De laatste kilometers waren alles behalve lastig, lichte stijging en toch de mond open van verbazing door alles om me heen. Hier doe ik het voor dit is toch echt met stip het mooiste wat er is. Eenmaal boven fiets ik een terras voorbij maar ik zie de weg nog wat doorlopen dus fiets ik gestaag verder. Bewonderende blikken vanaf het terras betreft mijn fiets Wauw Cervélo !! hoor ik als ik voorbij fiets. Na een paar honderd meter houdt de weg echt op en gaat over in een smal kronkelend berg/wandelpad. Dit is zowat het einde van de wereld althans zo lijkt het. Terug gekeerd naar het terras en een cola en een mars genuttigd in een heerlijk zonnetje.

Ik ben benieuwd hoe het de andere mannen zal vergaan vooral Alex. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij heel deze klim zal oprijden, ik had onderweg zelfs al willen bellen om door te geven dat het wel een behoorlijk heftige klim is. Na een kwartier kwam Erik boven die het ook rustig aan had gedaan en bevestigde dat er flink wat zware stukken overwonnen moesten worden maar dat het werkelijk een prachtige klim was. Er kwamen nog twee wat oudere heren bij ons aan tafel zitten en daar hebben we gezellig wat mee gepraat over fietsen natuurlijk en over de marmotte. Voor één van de mannen was het al zijn zevende marmotte de andere was al 67 en kwam vorig jaar 3 minuten te kort voor goud. Nu ging hij zeker goud halen vertelde hij. Vanaf 67 jaar betekent uitrijden automatisch goud. Meer dan terecht natuurlijk de tijd voor goud voor iemand van 66 is veel te scherp gesteld. Het duurde wel even maar in de verte zag ik Guido en Alex aan komen fietsen. Erik en ik kregen echt letterlijk een kippenvel moment. Ongekend dat Alex zo`n lange zware klim kan oprijden. Chapeau !! de beide wat oudere heren vonden het ook een prestatie van formaat.

Uiteraard nog wat nagepraat en wat gedronken en dan de afdaling ingedoken. Het eerste stuk voorzichtig want er lagen vrij veel losse stenen en grind op de weg. Nog even een stukje achter Alex gereden die ook nog eens perfect op zijn fiets zit en zijn stuurmanskunsten zijn echt ongekend. Ook in de afdaling alleen maar fietsers voorbij gereden dus met afdalen zit het wel goed. Af en toe moest er ook weer wat geklommen worden en dat voelde goed aan, de benen zijn overigens gewoon goed. Ook na gisteren voel ik de benen amper. De laatste paar kilometer vlak vol in de wind en flink doorgereden rond de 40 per uur en even langs de camping van de Obrietjes gereden waar Angelo met een ijszak op zijn knie zat. Gisteren na de Ornon heeft hij helaas last van zijn knie gekregen. Hopelijk gaat het snel over en kan hij morgen weer van de partij zijn als we de Alp d’ Huez gaan beklimmen.

Col d' Ornon, 47.9 km, 1 uur 51 min, 26 km/u

Vandaag om 13:00 vertrokken voor de eerste klim van de week met zes man in totaal Erik, Johan, Guido, Alex, Angelo en ik. Eerst naar Allemont gefietst en de stuwdam opgeklommen. Erik gaf er gelijk een lap op dus in de achtervolging om de benen wat op spanning te brengen. Daarna richting de Ornon gereden. Dik 30 graden dus bloedheet op de Ornon. Was er vrij vlot aan begonnen dus was direct weggereden bij de rest maar mijn hartslag was echt sky-high. Steeds hartslagwaardes van 190 slagen per minuut dus over omslagpunt. Tempo maar wat temperen dan maar ook dit veranderde niets aan de hartslag. Bleef steeds hangen op 190, stond zowat op ontploffen door de hitte terwijl ik er normaal zeer goed tegen kan. Heeft uiteraard allemaal met gewenning te maken maar een lekker gevoel was het niet. Er stond op sommige stukken ook een stevige wind maar dat was op zich wel lekker. Nog voor het dorpje Ornon zelf kwam Angelo Obrie aansluiten hij reed duidelijk een stuk makkelijker terwijl ik het lastig had met mijn ademhaling. Hij kon gewoon nog praten terwijl ik amper een woord kon uitbrengen. De benen waren overigens prima die heb ik zelfs amper gevoeld. We kwamen Angelo`s vader (Johan Obrie) die al wat eerder aan de klim was begonnen onderweg ook nog tegen. Wij reden verder ik was maar in Angelo`s wiel gaan hangen die het tempo nog wat lichtjes opschroefde en dat was net wat te hard voor mij vandaag. Even verder kon ik weer aansluiten omdat hij het tempo weer wat liet zakken en samen zijn we met een flinke tempo versnelling naar het bordje Col d’ ornon gereden in exact 40 minuten. Pfffff mijn hart bonkte bijna uit mijn shirt en ik moest echt even tot me zelf komen. Moeizame start dus in de alpen maar dat was vorig jaar niet anders. Erik was de volgende die bovenkwam gevolgd door Johan Obrie, Johan (mijn schoonvader) en Guido en Alex. Alex heeft zijn eerste alpen col overwonnen wat echt bijzonder knap is. Samen een cola gedronken en daarna de afdaling ingedoken. Dat ging gelukkig wel lekker, veel vertrouwen en echt kicken aan 75 per uur !! alleen jammer dat we vast kwamen te zitten achter een auto. Alex ging ook als een speer (70 km/u) naar beneden echt een natuurtalent dat is duidelijk. Was erg gezellig vandaag met zijn allen !!