Vandaag stond La berarde op het programma een klim van ruim 21 km met 1000 hoogtemeters. Omstreeks 11:00 vertrokken met Erik, Guido en Alex. Gisteren ging het echt bizar slecht dus had me voorgenomen om een stuk rustiger te beginnen aan het klimwerk. Het stuk naar Plan du Lac was zwaar met 11% stijging gedurende 3 kilometer en intussen was het ook weer al zeer warm geworden. Hartslag vandaag wel goed onder controle kunnen houden en het klimmen ging gelukkig een stuk beter dan gisteren maar ik ben nog niet tevreden over het klimtempo op de steilere stukken. Op deze manier ga ik de marmotte niet onder de 8 uur rijden deze gedachte galmt een tijdje door mijn hoofd.Naar Saint-Christope-en-Oisan was het ook nog een zeer pittig stuk klimmen. De omgeving was werkelijk schitterend echt een fantastische klim om te rijden en ik heb er echt van kunnen genieten dus de negatieve gedachten werden gelukkig snel verdrongen. Op heel de klim alleen maar fietsers voorbij gereden dus dat geeft toch wel wat vertrouwen. De laatste kilometers waren alles behalve lastig, lichte stijging en toch de mond open van verbazing door alles om me heen. Hier doe ik het voor dit is toch echt met stip het mooiste wat er is. Eenmaal boven fiets ik een terras voorbij maar ik zie de weg nog wat doorlopen dus fiets ik gestaag verder. Bewonderende blikken vanaf het terras betreft mijn fiets Wauw Cervélo !! hoor ik als ik voorbij fiets. Na een paar honderd meter houdt de weg echt op en gaat over in een smal kronkelend berg/wandelpad. Dit is zowat het einde van de wereld althans zo lijkt het. Terug gekeerd naar het terras en een cola en een mars genuttigd in een heerlijk zonnetje.
Ik ben benieuwd hoe het de andere mannen zal vergaan vooral Alex. Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij heel deze klim zal oprijden, ik had onderweg zelfs al willen bellen om door te geven dat het wel een behoorlijk heftige klim is. Na een kwartier kwam Erik boven die het ook rustig aan had gedaan en bevestigde dat er flink wat zware stukken overwonnen moesten worden maar dat het werkelijk een prachtige klim was. Er kwamen nog twee wat oudere heren bij ons aan tafel zitten en daar hebben we gezellig wat mee gepraat over fietsen natuurlijk en over de marmotte. Voor één van de mannen was het al zijn zevende marmotte de andere was al 67 en kwam vorig jaar 3 minuten te kort voor goud. Nu ging hij zeker goud halen vertelde hij. Vanaf 67 jaar betekent uitrijden automatisch goud. Meer dan terecht natuurlijk de tijd voor goud voor iemand van 66 is veel te scherp gesteld. Het duurde wel even maar in de verte zag ik Guido en Alex aan komen fietsen. Erik en ik kregen echt letterlijk een kippenvel moment. Ongekend dat Alex zo`n lange zware klim kan oprijden. Chapeau !! de beide wat oudere heren vonden het ook een prestatie van formaat.
Uiteraard nog wat nagepraat en wat gedronken en dan de afdaling ingedoken. Het eerste stuk voorzichtig want er lagen vrij veel losse stenen en grind op de weg. Nog even een stukje achter Alex gereden die ook nog eens perfect op zijn fiets zit en zijn stuurmanskunsten zijn echt ongekend. Ook in de afdaling alleen maar fietsers voorbij gereden dus met afdalen zit het wel goed. Af en toe moest er ook weer wat geklommen worden en dat voelde goed aan, de benen zijn overigens gewoon goed. Ook na gisteren voel ik de benen amper. De laatste paar kilometer vlak vol in de wind en flink doorgereden rond de 40 per uur en even langs de camping van de Obrietjes gereden waar Angelo met een ijszak op zijn knie zat. Gisteren na de Ornon heeft hij helaas last van zijn knie gekregen. Hopelijk gaat het snel over en kan hij morgen weer van de partij zijn als we de Alp d’ Huez gaan beklimmen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten