Alp d' Huez, 40.3 km, 1 uur 47 min, 22.5 km/u

Met 7 man vertrokken om de alp te beklimmen. Michael, Erik, Angelo Obrie, Guido, Alex, Erik Cardon en ik. Mijn schoonvader was al op zichzelf vertrokken om de alp op te rijden. Eerst wat ingereden richting Allemont en daarna terug gekeerd richting de Alp. Tot aan bocht 16 is het altijd steil maar toch netjes onder omslagpunt gereden. Daarna kom je wat beter in je ritme maar het stijgings percentage blijft toch behoorlijk. De ouders van de Obrietjes stonden als eerst langs de kant om iedereen aan te moedigen. Je danst naar boven hoorde ik moeder Obrie roepen, het voelde alleen niet echt aan als dansen moet ik zeggen. Mijn aanhang stond in bocht 7, in de verte zag ik ze staan en toevallig zag ik mijn schoonvader ook rijden die al eerder was begonnen aan de alp. Toen ik mijn aanhang voorbij was fietste ik mijn schoonvader voorbij die op zijn beurt ook weer iemand voorbij ging. Ik heb overal lekker licht gereden nooit gedacht dat ik de alp toch nog een beetje op souplesse naar boven zou kunnen rijden. Compact is wat dat betreft een enorm voordeel. Nadeel is wel dat je de neiging hebt om zo licht mogelijk te gaan schakelen dus heb ik regelmatig wat bijgeschakeld op de wat beter lopende stukken.

Het blijft afzien dat klimmen het was wederom dik 30 graden in de zon maar het was op zich nog goed te doen deze keer. Op de hele klim was ik nog door niemand ingehaald enkel fietsers voorbij gereden maar in bocht 3 hoorde en voelde ik iemand aansluiten. Een blik achterom " Deja Vu" het was Angelo Obrie. Hij rijdt echt zeer sterk op het moment dat had ik maandag op de Ornon ook al ondervonden. Samen op de foto in bocht 2 en samen naar de top gereden. De laatste 300 steile meters nog een versnelling van Angelo ik zette ook even aan maar veel extra power had ik niet dus maar terug in het zadel gaan zitten. Toch een meter of tien aan mijn broek op de finishlijn. Allebei 58 minuten, onder het magische uur is altijd goed op de alp. Daarna op de anderen gewacht die één voor één binnenkwamen. Michael was de volgende en hij was echt verassend snel in 1 uur en 2 minuten echt klasse. Erik Cardon was de volgende die al hoofdschuddend bovenkwam in 1 uur 9. Het eerste wat hij tegen me zei: Ik rij de Marmotte niet !! ik heb hem een schouderklopje gegeven en duidelijk gemaakt dat dit niet het moment is om zulke uitspraken te doen. Eerst tot bezinning komen Erik je moest eens weten wat er onderweg allemaal door mijn hoofd spookt. Klimmen is gewoon sterven elke keer weer en toch als het hoofd en hart weer tot rust keren dan is daar toch de euforie. Al snel was daar gelukkig weer de glimlach bij Erik.

Mijn schoonvader was boven in een knappe 1 uur 18, de andere Erik rond de 1 uur 20. Guido kwam zoals altijd als de vrolijkste van ons allemaal binnen zijn dag kon niet meer kapot want hij was een stuk sneller dan vorig jaar en oogde nog superfris. Guido geniet zichtbaar het meest van iedereen op de fiets dan zijn wij allemaal maar een stel mopperkonten. Het mooiste moment was de aankomst van Alex die een staande ovatie kreeg van ons en de omstanders. Wederom een kippenvel moment 1 uur 32 op de alp echt ongekend knap. Iedereen was binnen. Wat gedronken op het terras en uiteraard een groepsfoto laten maken en daarna de afdaling ingedoken. Blijft een rotafdaling “burning rubber” en veel te druk met auto`s en vrachtverkeer. Het was een zeer mooie en geslaagde dag vandaag !!! Nu rusten tot aan de marmotte en hopen dat ik zaterdag net wat beter aan de start sta dan de afgelopen drie dagen.