Jaaroverzicht 2010

Thuiszorg

Vanmorgen terug naar het ziekenhuis geweest. Ik wist uiteraard wel dat er iets stond te gebeuren want de zwelling was nog steeds enorm maar dat het uiteindelijk een rampenscenario zou worden voor mij dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht. Even schrikken toen ik op het bed lag en een bakje en een spuit tevoorschijn zag komen maar ik dacht kom maar op dan ben ik ervan af. De spuit viel mee ik heb al ergere dingen meegemaakt. De chirurg vroeg gaat het nog? en keek bedenkelijk. Nee dit gaat niet lukken het bloed is te dik (te klonterig) ik ga de wond terug open of beter gezegd groter maken want in het midden van de wond bleef het steeds bloeden de afgelopen twee weken. Hij pakte een schaar, dit zal even vervelend aanvoelen zei de assistente die mijn benen in een houdgreep nam en toen kreeg ik het toch echt even spaans benauwd. Met de schaar heeft hij de wond open gemaakt het zweet gutste uit mijn lijf maar ik gaf geen kick. Inge viel bijna van haar stoel af toen ze zag wat er gebeurde. De assistente vroeg nu ook aan haar of het allemaal wel goed ging. Het was gelukkig vrij snel gebeurd.

Daarna een gesprekje gehad met de chirurg over hoe nu verder?

De wond moet twee weken open blijven en zal dagelijks worden verzorgd door iemand van de thuiszorg. Vanaf morgenvroeg dus dagelijks met de billen bloot en maar hopen dat het bloed zijn weg zal vinden op natuurlijke wijze zodat ik van die zwelling afraak. Over twee weken terug naar het ziekenhuis. Verwachting van de chirurg is dat ik over 6 weken pas weer iets kan gaan doen (dagelijkse dingen) en daar schrok ik op zijn zachts gezegd enorm van. Het huilen stond me deze keer nader dan het lachen. Het woord fietsen heb ik wederom niet in de mond durven nemen. Eerst maar eens zorgen dat ik weer fatsoenlijk kan gaan zitten dat is al heel wat en alleen daarvoor zou ik het spreekwoordelijke gat in de lucht springen. Wordt vervolgd !!!!!

Prettige feestdagen

Via deze weg wil ik iedereen alvast fijne feestdagen toewensen en vooral een gezond, sportief en liefdevol 2011.

Zitvlak schiet voorlopig niet op nog steeds last van een enorme zwelling en regelmatig bloedingen. 27 december terug naar ziekenhuis. Ik ben benieuwd wat me dan te wachten staat.

Update zitvlak

Vanmorgen terug naar het ziekenhuis geweest en zowel goed als slecht nieuws te horen gekregen. Ik had me wel enigszins voorbereid op slecht nieuws want ik voel en zie zelf ook wel dat het nog niet goed gaat met mijn zitvlak maar toch was ik enorm teleurgesteld na de uitspraken van de chirurg. Maar eerst het goede nieuws: Geen ontsteking en het bloeden is zo goed als over nu en de hechtingen zijn gelukkig verwijderd. Het slechte nieuws: Zitvlak is enorm opgezwollen en volgens de chirurg is de zwelling op het moment zeker zo groot als een halve tennisbal. Ik zal veel moeten gaan koelen met ijs en het voornaamste is dus om de zwelling weg te nemen. Over twee weken moet ik terug voor controle is de zwelling niet weg dan gaan ze een echo maken om daarna via een gaatje het bloed te verwijderen. Wanneer kan ik weer fatsoenlijk lopen, zitten , werken kortom wanneer kan ik mijn dagelijkse leven weer oppakken? De chirurg keek bedenkelijk maar zei dit gaat zeker nog drie weken duren. Ik mag (en kan) tot die tijd zeker nog niet zitten mag alleen liggen, veel rusten, koelen en ik moet vooral geduld hebben volgens de chirurg. Nog 3 weken helemaal niets doen dat valt me natuurlijk enorm veel tegen en dat is nog zachtjes uitgedrukt maar ik zal dit proces moeten ondergaan om mijn zitvlak goed te laten herstellen.

Het is echt een vervelende periode en als ik van te voren had geweten wat voor een pijnlijke bedoeling dit ging worden dan was ik er waarschijnlijk niet eens aan begonnen. Maar goed dat was ook geen oplossing geweest want ik had gewoon erg veel last van de bobbel op mijn zitvlak ook in het gewone dagelijkse leven. Het woord fietsen heb ik maar niet in de mond durven nemen en dat is nu zeker niet mijn grootste zorg. Wat de pijn betreft er is altijd een overtreffende trap dat bleek wel bij het verwijderen van de hechtingen. Toen de chirurg zei de hechtingen mogen eruit zei Inge nog doe maar niet hoor maar voor ik het wist kwam de schaar en het pincet tevoorschijn. De assistente had zelfs medelijden met me ik schoot zowat volledig in de kramp op het bed tijdens het verwijderen van de hechtingen maar heb me verder wel kranig gedragen. Eenmaal buiten stond ik te trillen op mijn benen van genot, wat een miserie. 27 december dus terug ik ga er nu alles aan doen om de zwelling weg te nemen want een gaatje prikken in mijn zitvlak zie ik niet echt zitten. Heb ik toch nog een doel al zal 3 weken op de bank een hele opgave worden.

Eerste week herstel

Het is vandaag exact een week geleden dat ik ben geopereerd aan mijn zitvlak en het valt allemaal niet mee moet ik zeggen. De hechtingen springen zowat van ongeduld uit mijn kont maar vandaag werd duidelijk dat ik me er bij neer moet leggen en dat ook ik dit proces gewoon moet ondergaan. Ik had eerst nog de illusie dat ik wel wat sneller op de been zou zijn want ik ben tenslotte toch een fanatieke sportman die wel wat pijn kan verdragen maar na mijn eerste korte wandeling samen met Inge was ik een illusie armer en vele fantasieën rijker. Het wandelen werd meer strompelen als een oud ventje ze keken me zelfs na op straat alsof ik één of andere enge ziekte had. De buitenlucht heeft me wel erg goed gedaan maar het was verder maar een pijnlijke bedoeling maar het is in ieder geval een begin.

Dinsdag 14 december moet ik terug naar het ziekenhuis en dan krijg ik te horen hoe het traject betreft mijn herstel verder zal verlopen. Wellicht worden de hechtingen er dan ook uit gehaald maar daar moet ik nu nog even niet aan denken. Het dagelijkse ritueel van het vervangen van de pleister is echt nog steeds een "giller" het is maar goed dat Inge dit voor haar rekening neemt ieder ander zou ik direct tegen te grond werken met een genadeloze "uppercut" eigenlijk gewoon pure mishandeling, schandalig dat dit nog kan anno 2010 om je partner gewoon legaal te martelen. Geintje natuurlijk Inge zorgt echt erg goed voor me vandaag zei ze nog na de wandeling "zo het hondje is weer uitgelaten" ze zei nog net niet kruip maar weer terug in je mandje maar met wat humor kom ik de dagen wel door. Ik ben benieuwd wat de chirurg me dinsdag te melden heeft.

Ik kreeg van de week ook nog een email van mijn werk dat de vakantie twee weken naar voren is geschoven dus de planning voor de zomervakantie moet op de schop. Eigenlijk komt het perfect uit en hebben we de vakantie plannen al zo goed als gewijzigd. Uiteraard moet er nog van alles besproken worden maar hoogstwaarschijnlijk gaan we naar Treviso in Italië. Ik ben op dit idee gekomen omdat mijn schoonvader een lijstje had doorgestuurd met wat tourtochten die hij zou willen gaan rijden in 2011 en daar stond ook de LaPinarello (voorheen granfondo Pinarello) op die 17 juli wordt verreden. Zeer mooie cyclo en in de langste versie van 205 km zit wel een heel erg mooi klimmetje namelijk de "Monte Grappa" een klim van 23.6 km, gemiddeld 6.3 % maar wel met een stukje 18.6 en 22.4 % (goed voor de kracht) Of ik deze lange versie zal gaan rijden dat weet ik nog niet zal allemaal afhangen van hoe ik me voel en of mijn zitvlak dit aankan tegen die tijd. De Monte Grappa zullen we zeker gaan bedwingen als we daar zijn. De bedoeling is zeker om er eens lekker van te genieten dus ik ga me vooraf niet bezig houden met tijden en dergelijke. We hebben ook gezamenlijk besloten om de Amstel Gold Race in 2011 eens niet te rijden. Het zou de vierde of vijfde keer op rij zijn en ik was er zelf al voorstander van om eens wat anders te gaan doen dan steeds diezelfde tochten. Als vervanger gaan we de Peter van Petegem classic rijden hier vlak bij ons in de buurt. Is er nog nooit van gekomen omdat deze tocht altijd in hetzelfde weekend valt als de AGR. Kansen voor anderen dus om eens deel te nemen aan de AGR want het inschrijven is de laatste jaren een ramp. Genoeg om over te dromen dus de komende tijd maar eerst maar eens goed herstellen en zorgen dat ik de dagelijkse dingen weer kan oppakken dan zou ik voorlopig al meer dan tevreden zijn.

Operatie zitvlak

Afgelopen vrijdag geopereerd aan mijn zitvlak in het ziekenhuis in Oostburg. Achteraf gezien is de operatie me flink tegengevallen. Ik vertrok in een lekkere strakke spijkerbroek. Inge had me al ingefluisterd dat dit geen goed plan was maar goed ik was maar weer eens eigenwijs en dacht vrolijk in diezelfde spijkerbroek naar huis te kunnen gaan na de operatie. Uiteindelijk heeft Inge nog een lekker losse trainingsbroek voor me gekocht. Om 10 uur in oostburg en uiteindelijk rond half twaalf werd ik opgehaald om eerst naar de recovery kamer te gaan voor de ruggenprik, infuus en aansluiting op de monitor. Ik heb daar vrij lang gelegen omdat de chirurg me eerst nog wilde spreken voor de operatie en omdat hij de plek op mijn zitvlak zelf wilde aftekenen. Ik werd zowat gek van het piepen van de hartslag monitor. Ik was aan het intervallen van de spanning dat was duidelijk te horen. Eindelijk kwam de chirurg binnen met een bezweet voorhoofd en de mededeling tegen de verpleegster dat hij maar liefst vier diamant boren had versleten bij de vorige patient. Mijn hartslag ging even richting omslagpunt zal toch geen ordinaire beul zijn hé deze beste man dacht ik even bij mezelf. Ik werd toch enigszins gerust gesteld door de rustige manier waarop hij me aansprak en vakbekwaam tekende hij exact de juiste plek af op mijn zitvlak en weg was ie weer. De narcotiseur kwam binnen voor de ruggenprik. Ik moest op de rand van het bed gaan zitten met een bolle rug en voor ik wist voelde ik de naald binnendringen om de huid te verdoven. Auw !!! ontspannen je bent veel te gespannen mijnheer. De uiteindelijke ruggenprik was minder gevoelig maar je voelde als het ware de vloeistof naar binnen dringen ,erg apart gevoel. Door middel van het infuus kreeg ik een kalmeringsmiddel en werd ik de operatie kamer binnen gereden. Ik werd van mijn bed getild alles was al lam geslagen en werd op een ander bed gelegd onder een paar enorme lampen. Mijn benen werden in van die beugels gelegd die ze gebruiken voor bevallingen. Verder werd ik helemaal bedekt met dekens en een soort van papier. Naast me stond een zeer vriendelijke en opvallend knappe jongedame om me gerust te stellen tijdens de operatie. Boven me in de lamp zag ik wat er gebeurde en met vlagen heb ik af en toe durven kijken. Ik zag vingervlugge handen, verschillende instrumenten en veel bloed. De assistente naast me zei "gaat het nog" je kunt beter maar niet kijken (waarschijnlijk trok ik wat wittjes weg) Zal ik mijn handen voor je ogen houden. Nee hoor dank je ik doe ze wel dicht. Toen ik mijn ogen weer opende zag ik weer die vingervlugge handen en een schaar en draad heen en weer gaan. Hij was al aan het hechten, het is zo gebeurd hoor fluisterde de assistente bemoedigend in mijn oor. Voor ik het wist lag ik terug op de recovery kamer dus door het kalmeringsmiddel ben ik wel wat stukjes kwijt.

Terug op mijn kamer met Inge weer aan mijn zijde. Ik voelde me prima en kreeg wat te eten. De tijd verstreek en alles bleef maar gevoelloos. Rond 15:00 is Inge naar huis gegaan ik wilde ze eerst nog vragen of ze even voor flufmeisje wilde spelen om de boel wat op te fluffen maar zelfs het beste flufmeisje had hier geen resultaat kunnen boeken. het werd vier uur, vijf uur en nog steeds geen gevoel. De andere patiënten waren intussen al lang naar huis dus ik lag uiteindelijk alleen op de kamer. Om zes uur kwam alles langzaam tot leven. Weer wat gegeten en daarna even geprobeerd om naast mijn bed te gaan staan maar dat was nog geen goed plan. Ik voelde wel dat mijn blaas intussen flink gevuld was en durfde ook niets meer te drinken. Rond zeven uur kwam mijn schoonvader binnen om me op te halen maar je mag pas weg als je geplast hebt. Zelf weer uit bed gekropen en deze keer kon ik wel blijven staan. Verpleegster geroepen en gevraagd of ik naar de wc mocht. Samen met de verpleegster naar de wc 'je roept maar als het gelukt is' oke. Twee andere mannelijke patiënten konden niet plassen en één daarvan werd zelfs geholpen met een catheter. No way dat dit mij gaat overkomen. Zonder enige moeite heb ik minuten achter elkaar staan plassen de verpleegster was zelfs al vertrokken zo lang duurde het. Het is gelukt hoor 'dat had ik al begrepen antwoorde ze' dus dan mag ik nu naar huis? ja hoor geen probleem. Nog wat uitleg gekregen over pijnstillers en verband en daarna naar huis gebracht in de stabiele zijligging in de auto van mijn schoonvader. Blij dat ik thuis was en kapot na een toch zeer slopende dag.

In het ziekenhuis kon ik niet wachten tot de verdoving uitgewerkt was maar eenmaal thuis en volledig ontdooid dacht ik hier toch anders over. Snel aan de pijnstillers die maar niet wilde helpen. Mijn vrouw had nog pijnstillers liggen van haar operatie in België en na een half uur werkte deze gelukkig wel dus toch nog in slaap gevallen. Volgende ochtend wakker geworden met enorm veel pijn en dit zou zo blijven. Inge heeft mijn verband vervangen en dat was echt even gillen geblazen, Jezus lekker is anders. Nogmaals een Jezus wat ziet dat eruit zei Inge. Zelf kon ik het niet zien dus heeft ze even snel een foto genomen. Schrok zelf ook behoorlijk toch nog een flinke snede zeg. Ik was al bekend met het fenomeen "blauwe ballen" maar zwarte ballen had ik in ieder geval nog nooit gezien bij een blanke man. Fris was het allemaal niet om het verband te vervangen de details daar zal ik niet over uit wijden. Ik bof maar met zo`n zorgzaam vrouwtje in voor en tegenspoed in ziekte en gezondheid dat heeft ze ooit beloofd (haha) en ook dit heeft ze weer met glans doorstaan. Vandaag mijn grootste angst "de grote boodschap" op het toilet. Gelukkig is dit erg meegevallen maar ik weet nu wel waar de uitdrukking grote boodschap vandaan komt want dit moet mijn grootste hoop ooit geweest zijn (bah, bah) sorry voor het vieze praatje maar wat een enorme opluchting na bijna drie dagen. Daarna weer even moeten gillen omdat het verband er af moest. Inge had douche pleisters gehaald, eigenlijk mocht ik niet douchen tot en met 14 december maar dat wilde ik mezelf en mijn gezin niet aandoen. Ook deze douche was een enorme opluchting echt heerlijk. Nu mijn draai proberen te vinden om de dagen door te komen. Niet kunnen zitten is echt een ramp. Dit blogje heeft me bijvoorbleed wel heel veel moeite gekost al liggend op de bank.

Laatste training 2010 ? tacx, 46 min

Ik was eigenlijk van plan om vandaag een rondje te gaan hardlopen maar door de sneeuw en de koude wind leek me dit toch geen goed plan. Geen zin om vlak voor de operatie nog verkouden te worden. Wel een korte training op de tacx afgewerkt. Kwartiertje zeer rustig gefietst daarna blokje van 5 minuten aan zo'n 260 watt en dat ging verrassend makkelijk tov gisteren (HF midden D2) daarna weer 18 minuten rustig gefietst en dan een blokje van 2 minuten aan 360 watt gefietst. Laatste 30 seconden als zeer lastig ervaren maar wattage toch nog iets verhoogd naar 380 watt. Daarna lekker 5 minuten uitgefietst. Toch nog een mooie afsluiter van het seizoen 2010 want ik vrees dat dit de laatste fietstraining van het jaar was. Erg jammer begon er net weer in te komen en was net super gemotiveerd om weer lekker te gaan trainen. Ik zie nu toch behoorlijk op tegen de operatie en hoop uiteraard dat het goed afloopt en dat ik snel weer aan de slag kan op het werk en op de fiets. Thuis zitten (of beter gezegd liggen) is helemaal niets voor mij.

Gisteren nog shifters, achter+voorderailleur, ketting en vorkpomp besteld bij mtbikers.com Het is toch allemaal shimano XT geworden in plaats van Sram behalve de ketting. Het einde is gelukkig in zicht betreft de kosten voor de mtb alhoewel de remmen die eind januari gemonteerd worden ook nog behoorlijk wat geld kosten en een ander wielsetje moet er ook nog komen. Zal toch weer een shimano XT setje worden. Ik was super tevreden over dit setje wielen en voor dat geld kun je zeker geen betere wielen vinden. In Aalter zijn ze zelfs nog iets goedkoper dan bij Hopmans als ik de website van fashionforcycling mag geloven. Vanavond en woensdag nog in de nacht, vrijdag D-Day betreft de operatie aan mijn zitvlak. Om 10 uur moet ik me melden in ziekenhuis in Oostburg. Nog voor de middag wordt ik dan geopereerd. Wordt vervolgd !!!!

Tacx stukje Amstel Gold Race, 30.4 km, 57 min

Vanmorgen nog een stukje Amstel Gold Race gedaan op de tacx (real life video) Wederom werd het pijnlijk duidelijk dat er na mijn herstel van mijn zitvlak wel heel erg hard gewerkt moet worden om terug op een acceptabel fietsniveau te geraken. Er zit wel heel weinig power in de benen op het moment. Wel leuk om te doen die real life video`s. Hellingen Schweiberg, Camerig, Sibbergrubbe en Cauberg als slotklimmetje. Op zich rustig aan gedaan enkel op Sibbergrubbe flink door gereden op kracht (65 rpm) nou ja kracht ????? 280 watt en al rode cijfers betreft hartslag moet niet gekker worden. Wel een mooie referentie neergezet om te zien of er straks voldoende progressie geboekt wordt als ik weer kan starten met een degelijk trainingsprogramma. Flink kunnen zweten op de tacx dat is altijd lekker.

Lizard Skins grips (handvatten) zitten nu ook op de isaac al is het wat lastig te zien op de foto. Erg mooi spul van Lizard Skins. Morgen misschien nog een rondje hardlopen en daarna doe ik waarschijnlijk niets meer. Goed uitrusten voor de operatie zodat ik fit onder het mes kan aanstaande vrijdag en snel kan herstellen.

Kort winterritje, 38.9 km, 1 uur 19 min, 29.4 km/u

Vandaag wellicht mijn laatste ritje buiten gereden op de cervélo betreft het seizoen 2010. Temperatuur rond de 1 a 2 graden maar goed aangekleed dus geen last gehad van de kou. Heerlijk rustig gefietst en genoten van het winterse landschap in de polders die er wel vrij vies bij lagen. Terug richting Sas over Philippine even iets harder moeten trappen tegen de wind in omdat ik anders te laat thuis zou zijn omdat we om 14:00 hadden afgesproken bij mijn ouders om Sinterklaas te vieren. Lekker gefietst jammer dat het zo`n kort rondje was. Fiets ook nog in een record tijd schoongemaakt en daarna onder een warme douche gesprongen.

We zijn allemaal weer braaf geweest want voor iedereen had de sint weer prachtige kadootjes uitgezocht. Zelf een Polar speed sensor en een setje Lizard skins grips voor de mountainbike gehad. De kids hadden onder andere een karaoke set gehad dus tijdens het gourmetten werd er uiteraard ook gezongen. Mijn vader zal er ook aan moeten geloven. Hij kreeg een paar Saucony hardloopschoenen en hardloopsokken. Morgen naar de tandarts en misschien weer even op de tacx. Dinsdag weer een stukje hardlopen.

Looptraining 5.48 km, 24'19

Vanmiddag weer een rondje gelopen. Ik ben nog steeds een beetje aan het kwakkelen hoest nog als een bejaarde zeehond en voel me nog steeds niet echt fit. Toch weer lekker zo`n rondje lopen in de frisse lucht al ging het zoals verwacht vrij moeizaam vandaag. Vlot begonnen maar al snel het tempo moeten laten zakken en het rondje gewoon uitgelopen. Na een kilometer of drie begon mijn linkerknie wat te trekken maar dit verdween een kilometer verder uiteindelijk weer als sneeuw voor de zon. Toch weer een heerlijk gevoel tijdens het uitlopen. 5.48 km in 24'19, 4:26 min/km 13.5 km/u.

Langzaam aan toch weer begonnen met het samenstellen van een voorlopige agenda voor 2011. Een soort van hoofddoel is toch de Houffamarathon XXL op de MTB geworden. Als ik die 118 heftige kilometers kan uitrijden dan spring ik een gat in de lucht. Hoe lang ik erover doe dat maakt me deze keer niet echt veel uit als het maar niet langer is dan 1 dag (haha) Amstel Gold Race maar eens gewoon de 150 rijden in plaats van de 250 km als het inschrijven lukt tenminste. Ook een hele mooie is de Isaac grenslandklassieker met een prachtig stuk door het eifelgebergte. Als er nog liefhebbers zijn voor deze tocht van 210 kilometer dan hoor ik het graag want dit is echt genieten geblazen. Trois Ballons op 11 juni behoort plots ook tot de mogelijkheden deze tocht staat al lang op mijn To Do lijstje en valt perfect in een heel lang vrij weekend. Ik heb nog wat bedenktijd gekregen van Guido Obrie die eerst zijn broer Angelo nog over moet halen om Trois Ballons te rijden (haha) gewoon doen hoor die wedstrijdjes rond de kerk rijden is toch voor mietjes. Steven Rooks Classic op hemelvaartsdag ga ik zeker weer rijden dat vindt ik altijd een geweldig mooi parcour dat me ook nog eens erg goed ligt. Voor de rest nog uitzoeken wat er nog mogelijk is ik wil voornamelijk eens wat andere tochten rijden dan steeds die geijkte tochten. Morgen of zondag weer op de fiets (zal tacxen worden vrees ik)

Tacx souplesse, 35 min, 113 rpm

Korte souplesse training afgewerkt op de tacx. Rond de 115 rpm blijven trappen en het viel niet eens tegen vandaag. 35 minuten was net vol te houden met mijn zitvlak, lekker gefietst.

Ik keek gisteren nog eens op de website van isaac (mooie website overigens) en zag de Isaac proton XC mountainbike staan die sinds kort aan het assortiment is toegevoegd. Ik zou zo bij Isaac kunnen gaan werken want tot mijn verbazing zag ik dat de fiets bijna exact hetzelfde is afgemonteerd als mijn Isaac Impact. Ook met ritchey wcs wetblack componenten, witte voorvork en shimano XT wielen die ik ook in mijn Trek had zitten. Mooie bike zo krijg ik toch een beetje een beeld van het complete plaatje al is het lettertype en het spuitwerk iets anders en zie ik ook dat het frame wat aangepast is. Gaaf merk Isaac ik ben het merk blijven volgen vanaf 2006 toen ik op een Isaac Pascal reed en ik heb er echt iets mee. Ik heb in 2008 getwijfeld tussen de nieuwe Isaac die er ongeveer hetzelfde uitzag qua kleurstelling als mijn Isaac impact MTB of een Cervélo R3sl. De laatste is het uiteindelijk geworden en daar heb ik zeker geen spijt van. Nog steeds één van de beste frames op de markt en dat merk je aan alles. Nu ik in het bezit ben van de Isaac Impact valt alles op zijn plaats. Kortom een zeer happy end na het ontvreemden van mijn Trek MTB.

Tacx 43 minuten, 6x1 min 300 watt

De nasleep van mijn verkoudheid en slechts 3 x keer op de fiets in de maand november (inclusief deze training) resulteren in een historisch dieptepunt wat mijn fietsniveau betreft. 6 blokjes van 1 minuut aan iets meer dan 300 watt was al een hele opgave. Hartslag al snel in de rode cijfers maar de blokjes uiteraard toch netjes uitgefietst. 10 minuten uitfietsen zorgde ervoor dat mijn gedachten vrijwel direct uit gingen naar de operatie aan mijn zitvlak. Jeetje wat een "pain in the ass" op zo`n statische tacx, echt geen pretje. Wel weer lekker kunnen zweten. Wat mijn fietsniveau betreft het kan alleen maar beter worden want dit was echt niet best. Toch voel ik me verder prima. De motivatie groeit met de dag en ik heb veel zin in het seizoen 2011. Er staan wat nieuwe uitdagingen op me te wachten op MTB gebied en daar heb ik waanzinnig veel zin in. Voor de racefiets moet ik nog op zoek naar nieuwe tochten. Tijdens mijn herstel ga ik eens kijken of ik een agenda kan samenstellen voor 2011. Morgen korte souplesse training op de tacx we zien wel hoe lang ik het kan volhouden met mijn zitvlak.

Looptraining 8km + opbouwen MTB

Vanmorgen eerst wat aan mijn MTB gewerkt. De stuurbuis van de voorvork ingekort en de starnut in de stuurbuis geslagen. Met een lange bout in de starnut wilde het niet echt lukken dus daarna met de bolle kant van het bovenste stukje van een bezemsteel en het was gelijk gefixed. Tip gelezen op het mountainbike forum. Daarna de lagers ingevet en de vork in het Isaac frame gemonteerd. Uiteraard speling uit het balhoofd gehaald en boutjes van de stuurpen vastgedraaid. Het wordt echt een fantastisch mooie bike en ik kan niet wachten tot het eerste ritje op de Isaac Impact. Wat rest is: voor en achterderailleur, kabels, ketting en shifters. Setje andere wielen volgen op termijn. Vorige week ook nog een deal gemaakt met mijn fm Serpenti betreft een geweldig mooi setje Tech X2 remmen van Hope met floating discs met rode ster. Eind januari wordt de Isaac helemaal afgebouwd en dan is de Impact ready to rock !!

Vanmiddag eindelijk weer eens kunnen sporten na ruim vijf dagen ziek zijn. Voor de eerste keer een rondje van 8 kilometer gelopen en het ging verbazingwekkend lekker. Wel op mijn traagste standje gelopen en lekker wat gekletst onderweg met mijn jongste dochter die vrijwel altijd meefietst als ik ga hardlopen. De polder deed aan als een somber schilderij een beetje een trieste dag maar toch lekker weer om te lopen. Nikeplus gaf 8.41 km aan maar nagemeten via track your run kwam ik exact op 8 kilometer uit in 42'42, 11.2 km/u, 5:20 min/km. Ik kan het dus wel "traag lopen" maar zachter dan dit gaat echt niet. Heerlijk gelopen !! Morgen weer naar het ziekenhuis naar de afdeling anesthesie als voorbereiding op de operatie aan mijn zitvlak. Voor de rest van de week hoop ik lekker weer wat te kunnen sporten.

Uitslag MRI scan

Vanmorgen naar het ziekenhuis geweest om de uitslag van de MRI scan te bespreken met de chirurg. Er zit een gezwel van 1.5 centimeter op mijn zitbot en dit moet uiteraard operatief verwijderd worden. Technisch vrij lastig volgens de chirurg omdat het een erg delicate plek is waar ook zenuwen lopen. Nog in allerlei standjes moeten liggen om te kijken wat de beste positie was voor de operatie en daarna meegelopen met de chirurg naar de secretaresse om de operatie in te plannen. Wachtlijst was minimaal 8 weken maar de chirurg benadrukte dat dit zo snel mogelijk ingepland moest worden. Na wat heen en weer bellen van de secretaresse kon ik 3 december terecht in Oostburg voor de operatie aan mijn zitvlak. Wat de gevolgen zullen zijn is nog niet duidelijk. Na de operatie kan de chirurg pas uitspraken doen over het verdere verloop. 22 november heb ik een afspraak met de afdeling anesthesie.

Looptraining 5.5 km, 24'21

Drie zware werkdagen achter de rug en ik moest er echt even uit om wat frisse lucht te happen en mijn hoofd te ledigen. Blijft heerlijk zo`n rondje hardlopen al ging het vandaag zeker niet vanzelf. Vertrokken in de regen maar al vrij snel werd het droog. Eerste 3 km vrij comfortabel gelopen daarna het tempo wat opgeschroefd en dat voelde niet echt ok. Ik ben altijd bang dat ik zo`n tempoversnelling niet lang kan volhouden en dat ik mezelf onderweg ergens tegen kom al is het maar een rondje van 5.5 km. Laatste 500 meter wel twee versnellingen hoger gelopen en eenmaal op dit tempo is het best goed vol te houden. Gevoelsmatig een stevige tweede helft gelopen maar de cijfertjes laten heel wat anders zien. Toch weer super voldaan thuis gekomen. 5.5 km in 24'21, 13.6 km/u, 4:25 min/km. Wel een flinke stramme linkerkuit na thuiskomst. In totaal heb ik nu 14 keer gelopen en tot nu toe gaat het allemaal naar mijn zin. Blij dat ik tussendoor niet meer moet wandelen want dan voel ik me een echte LOOSERD !! (zoals mijn dochters regelmatig zeggen)

Morgen verwacht ik de Manitou R7 Super Absolute disc. Wanneer ik de vork ga monteren dat weet ik nog niet precies. Moet nog om een starnut en een stuurpen. Monteren lijkt ook vrij simpel. Stuurbuis afzagen op juiste lengte of beter gezegd afsnijden (pijpensnijder) baseplate op vork schuiven en vast zetten (conisch), starnut in stuurbuis (ongeveer 1 cm diep) lagers invetten, vork in frame, stuurpen en eventuele spacers plaatsen. Topcap vast draaien om speling op te heffen en boutjes stuurpen vastdraaien. Morgen een dagje vrij. Vrijdag, zaterdag, zondag en maandag weer werken. Middag - Middag - Nacht - Nacht. Vrijdagmorgen naar de chirurg om de uitslag van de MRI scan te bespreken betreft mijn zitvlak probleem. Ik ben benieuwd.

Vaste rondje, 41.1 km, 1 uur 20 min, 30.8 km/u

Vandaag weer mijn vertrouwde vaste rondjes in de polder gereden op de Cervélo. Wel verraderlijk glad in sommige bochten door bladeren, takjes, modder en grind dus moet je blijven opletten. Fietsniveau is wel behoorlijk ingekakt op het moment maar dat kan ook niet anders want in de maand oktober zat ik welgeteld vier keer op de fiets. Deels noodgedwongen omdat mijn mtb gestolen was en omdat het door vrij veel regen niet echt uitnodigde om lekker op de racefiets te stappen. Op zich niets mis mee om in oktober bijna niets of eens wat anders te doen betreft sporten (hardlopen) maar ik had het liever nog wat uitgesteld omdat ik straks ook een tijdje uit de roulatie ben ivm mijn zitvlak blessure. De bedoeling was uiteraard om in oktober en november lekker te gaan mountainbiken maar één of andere asshole vond het nodig om dit in een split second om zeep te helpen. Maf hoe zo`n asociaal figuur toch invloed heeft op je doen en laten. Maar goed het zal mijn lot zijn en dat moet je ondergaan. Het zal uiteindelijk wel ergens goed voor zijn. Het levert me straks in ieder geval een geweldig mooie isaac mtb op maar ik had het liever anders gezien. Ondanks dat het allemaal niet meer zo soepel gaat op de fiets toch lekker gereden. Wel een kort rondje maar heerlijk om je gedachten te verzetten dat is toch het mooie aan fietsen het werkt echt bevrijdend.

Sinds kort werk ik weer in een vier-ploegen dienst en dat bevalt me een stuk minder goed dan drie-ploegen. Ik moet nu dus ook weer in het weekend werken. Aankomend weekend zelfs een volledig weekend werken. Ik werk nu gemiddeld 36 uur per week maar het lijken er op de één of andere manier wel 50. Ben nu amper hersteld van de nachtdiensten en morgen weer al in de vroege dienst. Misschien weer even wennen maar ik vrees dat het gevoel er niet beter op wordt. Aankomende dinsdag naar het ziekenhuis voor een MRI scan ivm mijn zitvlak. Vrijdag moet ik dan terug naar de chirurg om de uitslag en het plan van aanpak te bespreken.

Gisterenavond overigens nog een mooie Japanse ontroerende film gezien op filmnet (Departures) Onderwerp was niet echt vrolijk want het ging namelijk over het ritueel opbaren van overleden mensen maar dit was toch een uitzonderlijk goede film die mij flink wist te raken. Ben over het algemeen toch erg gecharmeerd van Japanse films. Vaak prachtige beelden, veel emotie, humor en schitterende muziek. Ik ging wat recensies lezen op internet en zag dat deze film een oscar heeft gekregen in 2009 voor beste buitenlandse film. Meer dan terecht !! Een aanrader dus voor de filmliefhebber die eens wat anders wil dan een standaard Hollywood film.

Isaac Impact MTB - Part 1

Gebroken opgestaan om 12:00 na laatste nachtdienst. Rond 14:00 naar Fashion for Cycling gereden in Aalter. Mooie winkel en wel heel erg interessante prijzen. Selle Italia SLR XC zadel bleek toch niet op voorraad te zijn. Er werd me een testzadel aangeboden voor de schokkende prijs van 25 euro. Zadel ziet er nog erg goed uit dus deze kans heb ik uiteraard niet laten schieten. Setje XT pedalen gekocht en een prachtige Elite Custom Macia bidonhouder. Zadelpen van Ritchey WCS wetblack was niet op voorraad dus deze heb ik laten bestellen.

Na thuiskomst het crankstel gemonteerd. Heb een filmpje bekeken op Youtube en uiteraard de gebruiksaanwijzing goed gelezen. Mijn schoonvader kwam ook even langs omdat hij wilde zien hoe dit in zijn werk ging. Op zich vrij simpel maar ook ik had dit nog nooit gedaan dus wel goed opletten. Bracket schoon, smeren bracket en lagercups schroefdraad (montagepasta) Lagercups erop aan elke zijde een spacer benodigd voor een bracket van 68 mm. Crankstel driveside erin. Invetten andere zijde met Shimano Grease. Linker Crank erop en aandraaien met imbus sleutel 8. Mijn sleutel was wat aan de korte kant dus kon niet genoeg kracht zetten om de boel goed vast te zetten waardoor er wat speling op het crankstel zat. Met een lange imbus sleutel is het wel gelukt om alles goed vast te draaien zodat de speling opgeheven is. Ga de crank nog wel natrekken met een momentsleutel. Zeer mooi crankstel vooral in real life. Wordt vervolgd !!

Morgen hoop ik weer een stukje te gaan fietsen op de Cervélo.

Looptraining 5.5 km, 25'28

Vandaag een wat moeizamer rondje gelopen. Wel geprobeerd om iets rustiger te lopen als normaal maar echt veel verschil zat er niet in de eindtijd. Gevoelsmatig dacht ik rond de 11 a 12 per uur te lopen maar achteraf gezien was het toch nog wat harder. Nikeplus gaf nu iets te weinig meters aan dus alsnog deze run gekalibreerd en gecorrigeerd naar 5.5 km. Rondje dus relatief rustig gelopen in 25'28, 13 km/u, pace 4:37 min/km. Aan alles komt een einde zo ook aan mijn roostervrije dagen. Vanavond weer de nachtdienst in. In totaal vier nachten, zaterdag en zondag weer vrij al kom ik zaterdag ochtend nog wel uit de nacht. Ik hoop morgen of overmorgen mijn truvativ stylo crankstel te ontvangen. Ik ga het crankstel zelf monteren dus van de week nog even om een sleutel om de lagercups vast te draaien en een tube lagervet (grease) Heb wat filmpjes gezien op youtube, de manual gelezen en het is eigenlijk gewoon een piece of cake en slechts enkele minuten werk met het juiste gereedschap.

Rondje Breskens, 73 km, 2 uur 31 min, 29 km/u

Eindelijk weer eens gefietst op de Cervélo. Rustig naar Breskens gereden onder het genot van een lekker zonnetje. In Breskens was het behoorlijk bewolkt, even een banaan en een mueslireep gegeten en terug richting Sas van Gent gereden. Het werd iets frisser op de terugweg door plots opkomende laag hangende mist. Ik was lekker rustig aan het toeren en werd plots overvallen door een ferme hongerklop. Nog maar 55 kilometer op de teller het moet niet gekker worden. Ik had geen eten meer bij terwijl ik normaal altijd wat extra repen of gelletjes in mijn zak steek voor noodgevallen. Op een viaduct bij Hoek stond ik bijna geparkeerd het leek wel of ik een alpencol moest bedwingen. Nog een kilometer of 15 maar het leken er wel 30. Maar goed dat ik langs het kanaal wat geholpen werd door de wind in de rug. Tweede keer dat ik te maken krijg met een "echte" hongerklop. Een paar jaar geleden mijn eerste hongerklop ik heb toen zelfs mijn vrouw op moeten bellen en die is toen wat eten komen brengen. Stond volledig geparkeerd op nog geen 7 kilometer van huis. Blijft een vreemd iets zo`n hongerklop zeker omdat ik vandaag gewoon rustig aan het rond toeren was en onderweg toch gewoon had gegeten. ik was blij dat ik thuis was en uiteraard gelijk de kast en de koelkast ingedoken om wat voedsel en drinken tot me te nemen.

Heb wel wat onrustige nachten achter de rug misschien dat het daar iets mee te maken heeft. Ik pieker een beetje teveel over de samenstelling van de Isaac. Zo ben ik nu eenmaal heb de Isaac al honderd keer opgebouwd in gedachten. Overigens wel superleuk om onderdelen uit te zoeken die goed matchen bij het prachtige Isaac frame. Truvativ crankstel wordt normaal gesproken dinsdag of woensdag aangeboden door de post. Over matchen of beter gezegd bij elkaar passen gesproken de Cervélo en de Isaac dat is pas echt een schitterend duo.

Looptraining 5.5 km, 24'50

Mijn jongste dochter wilde graag weer meefietsen vandaag dus samen vertrokken voor een rondje Valcke of tegenwoordig beter gezegd een rondje manege. Deze keer een volledig rondje hard gelopen dus tussendoor niet meer gewandeld. Tempo weer net als altijd met de rem erop alleen de laatste 500 meter het tempo behoorlijk opgeschroefd. Het ging echt verrassend goed en de Nike air zoom structure schoenen lopen echt fantastisch. Deze run ook gebruikt voor een laatste calibratie. De exacte afstand van het rondje is 5.5 km en volgend de nikeplus 5.59 km. Basissnelheid (zo`n 13 per uur) is net als vroeger behoorlijk hoog. Veel zachter kan ik gevoelsmatig niet lopen maar ik moet dit mezelf toch gaan aanleren vooral voor de wat langere duurlopen. Vandaag dus 5.5 km gelopen in 24'50 aan een gemiddelde snelheid van 13.3 km/u, pace dus 4:30 min/km. Erg prettig om te voelen dat er nog heel wat meer in het vat zit. Te enthousiast mag ik niet worden anders is de kans op blessures groot in mijn geval.

Tijdens de cooling down met mijn dochter naar de molenberg gelopen en daar wat kastanjes en helikoptertjes verzameld. Vroeger was ik vaak te vinden op de molenberg vooral voor de wittebessen struiken die daar staan. Was echt gaaf toen die witte bessen schieten met PVC buisjes. Vanaf de molenberg beschoten we vaak auto`s die voorbij reden want die bessen pletten zo lekker op de ramen. Dat werd uiteraard niet echt gewaardeerd maar een beetje kattenkwaad moet kunnen toch. Je kunt de molenberg ook op fietsen, vrij kort en een procent of 6 schat ik. Via de andere kant kun je via een brede trap terug naar beneden. Zag er natuurlijk gelijk een mooie mogelijkheid in om te trainen met de mtb. Als je hier geregeld een half uurtje tot een uurtje kan spelen dan heb je een mooie krachttraining achter de rug en beheers je het trappen rijden als de beste. Morgen naar Leiden voor een bezoekje aan het rijksmuseum en uiteraard daarna het Isaac mtb frame afhalen. Crankstel wordt waarschijnlijk een Truvativ Stylo 3.3 SL GXP (van Sram) nu in de aanbieding en maar liefst 53% korting.

Looptraining 5.5 km / MTB frame

Weer super lekker gelopen vandaag in rustig en mooi loopweer. De blokjes worden langzaam aan steeds langer. Deze keer 3 blokjes van 6 minuten en 1 blokje van 5 minuten gelopen. Tussendoor uiteraard weer 1 minuut gewandeld (3x) Ik loop nog steeds aan hetzelfde tempo het gaat me alleen steeds makkelijker af. Super tevreden dus hoe het tot nu toe gaat. 5.5 km gelopen in 26`11 aan 12.6 km/u. Gisteren naar bikemotion geweest met gezin en schoonouders. Uiteraard mooie dingen gezien ook op mtb gebied maar die vielen vrijwel allemaal in de categorie onbetaalbaar. Nieuwe trend mat zwart en mat witte frames vond ik persoonlijk vreselijk om te zien. Wat mij betreft moet een fiets gewoon een beetje blinken (ben nogal een poetsertje hé) In de categorie betaalbaar viel het aanbod me behoorlijk tegen. Er stond vrijwel niets naar mijn zin zeker niet qua kleurstelling. Thuis de boekjes er nog eens op nageslagen en een beetje gaan puzzelen. Boekjes maar weer snel weg gelegd. Toen ik nog op de Trek reed stond er op het forum een Isaac Impact mtb frame te koop (daar ging mijn hart echt sneller van kloppen) Ik was zeker niet van plan om een andere mtb aan te schaffen maar had wel laten weten aan de verkoper dat ik dit een geweldig mooi frame vond maar dat ik helaas al was voorzien. Maar goed de Trek is gestolen en na wat heen en weer mailen heb ik gisteren alsnog een deal kunnen sluiten betreft dit schitterende carbon frame. Aankomende zaterdag ga ik het frame afhalen in Leiden. We combineren dit met een dagje Leiden met het gezin. Mijn oudste dochter wil graag naar het rijksmuseum van oudheden in Leiden en dat vonden wij een geweldig goed idee.

Looptraining 5.4 km

Om kwart voor vijf vertrokken voor een rondje hardlopen. Deze keer blokjes van 5 minuten in de ik noem het maar "comfort zone" lopen aan een relatief rustig tempo dus. Na de blokjes nog steeds 1 minuut wandelen. Het gaat echt met sprongen vooruit nu, alles gaat in ieder geval al veel soepeler dan de eerste loop trainingen. Voorlopig ook nog steeds blessure vrij. Omdat de blokjes wat langer waren vandaag heb ik maar 4 keer 1 minuut moeten wandelen. Een volledig rondje van 5 kilometer zonder wandelen moet totaal geen probleem zijn maar ik blijf voorzichtig op dit gebied. 5.43 km gelopen in 26'40 aan 12.2 km/u gemiddeld. Na het uploaden van de workout naar de nikeplus site verscheen er een filmpje dat ik het volgende level had bereikt "orange level" dit level bereik je als je in totaal meer dan 50 kilometer hebt gelopen. Part 4 van mijn historie is af en intussen gepubliceerd (hieronder) Part 5 zit nog in de pen en is een verhaal van een hele andere orde maar zeker net zo avontuurlijk als mijn tijd bij de marine. Van het weekend zeker weer eens fietsen en natuurlijk naar Bike Motion in Utrecht.

Mijn Historie - Part 4 1991 - 1992

"Uitzending naar de west" we moesten er wel twee maanden voor bijtekenen want de dienstplicht bestond uiteraard maar uit twaalf maanden maar dit deden we uiteraard met alle plezier. De best mogelijke plaatsing die je maar kunt bedenken. Zon, zee en strand, negen maanden lang naar "Curaçao"

Op 19 november 1991 was het zover. Vertrek vanaf schiphol om 11 minuten over 10 op weg naar een onvergetelijk en prachtig avontuur. Stoere mariniers of niet het was wel even slikken op het vliegveld. Negen maanden weg van je familie en je beste vrienden is niet niks natuurlijk maar zodra we met zijn allen in het vliegtuig zaten waren we al heel snel weer die stoere mariniers. Veel afgezien tijdens de opleiding en dit zou de beloning worden na al dat zwoegen en ploeteren. Na een lange vliegreis uiteindelijk met de bus van het vliegveld Hato naar marinebasis Parera vlakbij Punda. Het was lekker warm en de stemming was opperbest. De feeststemming sloeg vrij snel om toen we aankwamen op marinebasis Parera. Het ging er gelijk weer allemaal erg strak aan toe en in no time stonden we buiten aangetreden in ons sport tenue. Gelijk hardlopen in de hitte, niks geen feest maar zweten en afzien en schelden tot en met. Nou lekker is dat uiteraard hoorde dit allemaal bij de ontgroening die alle nieuwe lichtingen moesten ondergaan.

Sportpaaj:

Hoe je het schrijft geen idee maar bij het indelen van de pelotons was er voor mij een ander baantje weggelegd. Voornamelijk vanwege mijn sport verleden als turner die uiteraard bekend was bij de marine werd ik benoemd tot sportpaaj. Ik kwam dus niet in een peloton terecht maar in een sporthal waar ik dagelijks te vinden was tussen 7:00 en 13:00. Wat mij betreft een fantastisch mooi baantje. Mijn kamergenoot Ed had het slechter getroffen. Hij stond dagelijks aan de poort en in het begin baalde hij daar stevig van. Mijn werkdagen bestonden dus uit sporten, sporten en nog eens sporten. Je was een soort van beheerder van de sporthal samen met een Sergeant en een Sergeant-Majoor. Als er pelotons kwamen sporten dan moest ik helpen met van alles en nog wat maar meestal was er geen kip te bekennen in de hal. Ik had het turnen terug op kunnen pakken maar dat deed ik niet. Mijn Sergeant was een geweldige badminton speler, hij kon de shuttle werkelijk tot op de millimeter nauwkeurig over het net droppen. Elke dag speelde we vele potjes tegen elkaar. Hij liet me echt alle hoeken van het veld zien en ondanks dat ik zowat alles terug sloeg won ik geen enkele keer van hem. Mooie vent was het en ik kon het prima met hem vinden. Hij had al erg veel meegemaakt in het korps en als ik het me goed kan herinneren was hij zelfs terug gezet in rang waarom dat weet ik niet meer precies. Wel liet hij altijd doorschemeren dat hij een bloedhekel had aan officieren dus daar zat ongetwijfeld wat oud zeer.

Hij ontmoette zijn vrouw toen hij in Noorwegen was gestationeerd en destijds woonde ze daar samen voor twee jaar op curaçao. Ik heb de Sergeant nog helpen verhuizen en merkte wel aan hem dat er waarschijnlijk wat overmatig drank gebruik in het spel was. Hij was overigens niet de enige met een drank probleem. Ik kwam wel eens vaker op plaatsen op de basis waar je normaal gesproken als marinier niet mocht komen (bij de officiers) die zopen zich ook echt helemaal klem daar. Ik paste wel eens op de kinderen en het huis van de Sergeant-Majoor als ze op stap gingen of iets dergelijks. Absoluut een zeer goede vent en wat serieuzer dan de Sergeant die overal schijt aan had en ook een zeer fanatiek sporter. Ik heb hem wel eens weg moeten halen van zijn vrouw uit de bar van de officieren. Met knikkende knieen kwam ik daar binnen (niet van de drank) maar de Sergeant-Majoor was een stuk losser als anders zullen we maar zeggen. Hey Angelo hoe is het en toen begon hij wat onzin uit te kramen. Met pijn en moeite kreeg ik hem mee uit de bar om hem daarna thuis af te zetten. Hij had overigens zeker geen drank probleem en was verder gewoon een keurige huisvader met een erg leuk gezin.

Naast badminton leerde ik een beetje schermen, wat judogrepen een enkele keer boksen en ik was regelmatig te vinden in het krachthok elders op de basis. Dat boksen dat was snel gedaan. Later kwam er een tweede sportpaaj bij (Glenn) die ook bij mij op de kamer sliep. Hij was sparring partner van één of andere bekende kickbokser. Mijn eerste boks partijtje eindigde gelijk in een knock out na de eerste de beste klap/trap die ik van hem kreeg. Zelf mocht ik zo hard als ik kon op zijn buikspieren of zijn kop slaan die gast vertrok geen spier en was met geen mogelijkheid tegen te grond te krijgen. Daarnaast was er nog het zwembad helemaal aan de andere kant van de basis vlak bij de poort en het CAF. Ook dit viel onder onze werkzaamheden maar normaal gesproken werd er tijdens een werkdag niet gezwommen. Het zwembad diende meer voor buiten de werkuren. Ik moest het zwembad en daarbij het zwembadwater onderhouden (controleren van ph waarde en dergelijke) en indien nodig bijvullen met zakken kalk als ik het goed heb. De enige keren dat ik het kaki uniform aan moest trekken was tijdens het verplichte wachtlopen om de zoveel tijd. Op de basis maar ook op het vliegveld Hato en nog wat andere locaties. Je deed in principe niets anders dan een beetje films kijken en om de beurt snurken natuurlijk. Op het vliegveld Hato werd het nog eens spannend voor mij omdat ik een hoge pief had doorgelaten zonder zijn ID te checken. Hij zette zijn legergroene Jeep in de achteruit en vroeg Wie ben ik? Ik had geen idee, ik wist niet eens wat voor rang de beste man had. Toen kreeg ik er op zijn zachts gezegd flink van langs. De beste man bleek een Generaal te zijn de hoogste officiersrang bij de marine. Na het wisselen van de wacht kon ik er niet eens van slapen zo baalde ik van dit voorval. Verder heb ik er gelukkig niets meer van gehoord.

Buiten werktijd:

Een werkdag eindigde om 13:00 en daarna was het een gewoonte en in principe dagelijkse kost om met een paar man met het busje van de marine naar het strand van seaquarium te gaan. Lekker niets doen flink bruin worden en wat luieren in de zon en rond 17:00 terug naar de basis om te gaan eten. Ook buiten werktijd ging ik nog veel sporten. Voornamelijk veel hardlopen en fitnessen. Hardlopen deden we ook regelmatig met een paar man. Zelf liep ik echt als de brandweer in die tijd. Twee kilometer voor we terug bij de basis waren zette ik al een eindsprint in en ik was niet kapot te krijgen. De Road Runners Club Korsou organiseerde een internationale wedstrijd van 17 km "Kareda di Schottegat" en ik deed uiteraard mee samen met mijn kamergenoot Ed en nog wat andere mariniers. Het startschot viel en ik ging er gelijk als een speer vandoor. Ed riep nog rustig aan man dat hou je nooit vol maar ik wilde aansluiten bij de kop van het veld. Ik had geen idee dat hier serieuze lopers van niveau aan mee deden maar hier kwam ik natuurlijk al snel achter. Na amper twee kilometer zakte ik al terug. Het was werkelijk bloedheet en ik wist niet wat me overkwam. Na een kilometer of tien zat ik er helemaal door, Ed een bikkelharde Fries die me normaal niet kon volgen als we gingen lopen kwam voorbij in een klein groepje in zijn herkenbare, moeizame, wat houterige stijl en riep "volgen, aanpikken man, kom op" Hij verdween snel uit het zicht ik was gewoon niet meer vooruit te branden en had mezelf dus volledig opgeblazen. Onderweg dacht ik zelfs dat ik mijn vader en moeder langs de kant zag staan juichen. Was volledig het padje kwijt en kan me nauwelijks herinneren hoe ik over de finish ben gestrompeld maar ik heb de race uiteraard wel uitgelopen.

Duikbrevet/Zeilen

Curaçao is echt een paradijs wat het duiken betreft. Prachtige koraalriffen en ontelbaar veel verschillende soorten prachtige tropische vissen. Via de marine heb ik met een paar man deelgenomen aan een officiële duikcursus PADI. Over het algemeen een prachtige opleiding maar ook momenten die minder leuk waren. Soms werd je duikbril onverwachts van je gezicht getrokken of werd de luchttoevoer plots dichtgedraaid. Niet prettig maar een onderdeel van de training. Samen met je buddy moest je dan de lucht delen. Ik had regelmatig problemen met het klaren van mijn oren en van mijn duikbril. Op een flinke diepte even paniek en ik schoot naar boven als een speer De instructeur hing aan mijn flippers omdat je rustig terug naar boven moet gaan. Ik dacht even dat het einde verhaal was. We hebben ook nog een nachtduik en een wrakduik uitgevoerd op zo`n 35 meter diepte. Ook voor deze cursus was ik geslaagd het brevet moet ik nog ergens hebben liggen maar veel zal ik er niet meer aan hebben. Ik ben zowat alles vergeten wat het duiken betreft en hoe mooi het ook was mijn favoriete hobby zal het in ieder geval niet worden. Omdat ik niet in een peloton mariniers zat ging ik ook vaak om met mensen van de vloot. Zo ben ik eens een dag gaan zeilen bij Brakkeput met vier man in totaal. Na het optuigen van de boot het water op dat was een geweldige ervaring. Behoorlijk zwaar dat wel en na deze dag flink wat blaren op mijn handen want als marinier moest ik me natuurlijk wel bewijzen. Ook zijn we een paar dagen met een groep marine mensen en een aantal mariniers naar landhuis ascencion geweest met de pater of beter gezegd de aalmoezenier.

Ford Thunderbird en motorrijbewijs:

Samen met Peter en Dirk kocht ik een Ford Thunderbird 5.7 liter V8 een ongelooflijke grote brede en lange Amerikaan. Ik kon er zelf amper mee rijden op de relatief smalle wegen op curaçao. De Ford slurpte benzine maar een liter benzine voor zo`n 70 cent deed de pijn toch enigszins verzachten. In de koffer lagen wat jerrycans water omdat de radiateur zo lek was als een mandje. Heel veel rijplezier hebben we er niet aan gehad want er was altijd wel wat kapot aan deze indrukwekkende Amerikaan. Je had daar ook de mogelijkheid om in korte tijd je rijbewijs te halen. Een auto rijbewijs had ik al en een vrachtwagen rijbewijs daar was ik nog te jong voor. Wel heb ik daar mijn motor rijbewijs gehaald. Hoe dit is zijn werk ging was te hilarisch voor woorden. De instructeur was een rasta man met een leger potje op zijn hoofd. Je sprak af met hem om 14:00 aan de poort en om 16:00 kwam hij zonder pardon aanrijden. De mentaliteit van het eiland "ze hebben echt alle tijd daar" daar was ik intussen wel aan gewend maar af en toe bleef het toch zeer irritant. Ik reed meer op een brommer dan op een motor. Richtingaanwijzers zaten er niet eens op je moest gewoon je hand uitsteken voor een afslag. Tijdens het examen reden we met zo`n 5 a 6 man achter elkaar. Gewoon een rondje in het wilde weg en wat achtjes draaien ergens op de weg. De rasta man heeft de helft van ons niet eens zien rijden en het oordeel was "Allemaal geslaagd" erg lachwekkend allemaal maar toch mooi mijn motor rijbewijs gehaald.

Uitgaan:

Zo braaf was ik natuurlijk ook niet op stap gaan deden we zowat elke dag. Iedere dag om 19:00 happy hour bij van der Valk. Op donderdag gingen we regelmatig naar landhuis Brievengat want daar was het altijd merengue dansen. Naar Rum Rummers in Otrabanda, discotheek The Cube en Club Facade en nog wat andere tenten. Veel drank en ongein dat helaas ook wel eens verkeerd afliep. Er werd wel eens gevochten of iets gemolesteerd maar daar deed ik absoluut niet aan mee. Er zijn zelfs een paar gasten naar huis gestuurd omdat ze het nodig vonden om een stuk van het van der valk hotel te verbouwen op eigen houtje. Er werd gelukkig wel keihard opgetreden vanuit het korps als je iets mispeuterde. Een avondje stappen van een paar mariniers eindigde wel heel dramatisch toen iemand uit de laadbak van een pickup truck viel en vrijwel op slag dood was. De vlag hing de volgende ochtend half stok iedereen was echt totaal van de kaart en diep geschokt na dit ongeval. Carnaval op Curaçao was wel weer één groot feest met praalwagens vol kleur en prachtige dames met mooie ronde billen die alle kanten op gingen op het ritme van de opzwepende merengue muziek.

Gezinshereniging:

Op de helft van deze periode van negen maanden mochten we voor twee weken naar huis. Gezinshereniging noemde ze dat. Ik had uiteraard enorm veel brieven geschreven aan familie en vrienden maar een hereniging was toch een zeer aangename verassing. Leuk om iedereen weer eens te zien en een echte "welcome home party" toen ik thuis kwam met familie en vrienden. Ook weer te gek om met mijn vrienden op stap te gaan en natuurlijk heerlijk om weer thuis te zijn bij mijn ouders en mijn zus. Ik had het zo naar mijn zin dat ik zelfs baalde dat ik terug moest naar Curaçao. Helaas weer een afscheid voor het laatste deel van mijn diensttijd in de west. Mijn ouders zijn ook nog op vakantie geweest in Curaçao samen met Fred en Paula in de periode dat ik daar zat. Was ook een leuke tijd ik heb ze natuurlijk zoveel mogelijk van het eiland laten zien. We hebben toen een geweldig wagentje gehuurd "DE VANCLEE" en hebben daar toen het eiland mee rond gereden. Mijn pa was chauffeur en we hebben toen heel wat afgelachen in dat wagentje. We hebben toen ook nog de halve finale van het EK voetbal Nederland - Denemarken gekeken in het Van der Valk Hotel.

Repatkist/einde diensttijd

Het einde was in zicht van een fantastische mooie tijd een week of zes van tevoren lieten we een zogenaamde repatkist in elkaar spijkeren door de timmerman op de basis om alle spullen huiswaarts te sturen. Nog veel genoten van de zon die laatste weken maar op het laatst had ik het wel gezien als ik eerlijk ben. Het was mooi geweest, onvergetelijk een fantastische levenservaring rijker. Ik heb nog op het punt gestaan om bij te tekenen. De volgende uitzending zou dan naar Cambodja zijn. Ik was het echt van plan maar gelukkig werd ik door mijn vader op andere gedachten gebracht. Cambodja daar wordt niemand vrolijk van aan het thuisfront. Er zou een nieuw bedrijf komen op de axelse vlakte en mijn vader was naar een bijeenkomst geweest waar deze plannen uitgelegd werden. Ik heb toen vanuit Curaçao nog een brief geschreven naar dit bedrijf en na thuiskomst en een eerste gesprek werd ik direct aangenomen. Tot op de dag van vandaag werk ik nog steeds op dit bedrijf. De marine is een geweldige organisatie. In mijn ogen was daar zowat alles perfect geregeld en werd alles zeer professioneel aangepakt. Het is echt een hele andere wereld. Iedereen die ooit bij de marine heeft gewerkt weet dat er een soort eigen taal (marinetaal) gesproken wordt. Een beetje een anti burger maatschappij mentaliteit. Je raakte hierdoor wel wat afgestompt op de één of andere manier maar als je eenmaal thuis kwam merkte je snel genoeg dat dit niet werkte in de gewone burger maatschappij. De stap in de wereld die Marine heet. Ik had het in ieder geval voor geen goud willen missen. Part 5 is van een hele andere orde meer zeker niet minder avontuurlijk dan mijn tijd bij het korps mariniers.

Looptraining 5.39 km

Was even vergeten hoe lekker het kan zijn om te sporten in de regen. Fietsen in de regen kan ook leuk zijn maar achteraf kun je dan nog een uur poetsen aan je fiets en dat is uiteraard iets minder interessant. Lopen in de regen is gewoon heerlijk. Blokjes van 5-4-3 3-4-3 minuten rustig gelopen en tussendoor steeds 1 minuut gewandeld. Ging echt weer heel soepeltjes vandaag. Het lijkt erop dat de spieren en pezen aardig beginnen te wennen aan de belasting van het lopen. 5.39 km gelopen/gewandeld in 27 minuten en 44 seconden, 11.7 km/u.

Mijn Historie - Part 3 1991

Op je achttiende jaar werd je in de jaren 90 nog steeds opgeroepen voor de dienstplicht. De landmacht dat zag ik totaal niet zitten met mijn sport achtergrond. Ik wilde iets heel anders en vond die uitdaging bij het korps mariniers. (In 2013 is de volgende prachtige Docu uitgezonden De Uitverkorenen)

De Keuring:

Toelatingseisen waren zeer streng je moest in alle opzichten voldoen. Er volgde een drie daagse keuring in Amsterdam. Als bescheiden ventje uit zeeuws vlaanderen was het al een hele onderneming om in Amsterdam te geraken met de trein. Ik voelde me niet echt op mijn gemak toen ik eenmaal in Amsterdam was aangekomen tussen zo`n 70 andere kandidaten. De één zijn mond was nog groter dan de andere. Ik dacht nog bij mezelf dat wordt helemaal niets hier met mij. Er volgde veel testen en gesprekken en met bosjes tegelijk werden er mensen naar huis gestuurd. Uiteindelijk bleef er nog maar een select groepje over waaronder ik. Gek genoeg werd ik op de laatste dag nog eens op de weegschaal gezet. 55 kilo woog ik toen. hmmm ik vrees dat dit toch echt te weinig is jonge man. Je bepakking weegt al ruim 25 kilo dat zal een lastig verhaal worden tijdens het marsen. Ik heb alle testen doorstaan en wil dit zo ontzettend graag en ik ben er van overtuigd dat ik dit kan mijnheer ook met 25 kg bepakking. Kijk zulke mensen kunnen we wel gebruiken bij het korps gefeliciteerd jonge man je mag je kisten op gaan halen om deze alvast in te lopen. Van de 70 man werden er in totaal maar 2 man goed gekeurd waaronder ik. Super trots was ik toen ik thuis kwam met mijn kisten rond mijn nek.

De Opleiding: juni - november 1991 (filmpje)

Ik had thuis al getraind voornamelijk hard gelopen met een rugzak gevuld met een jerrycan water en veel trappen op en af gelopen bij de brug. In juni ging de elementaire vakopleiding mariniers van start in de Van Ghent kazerne te Rotterdam. Op dag één gelijk kaal geschoren althans gemillimeterd. Eerst een introductie bivak ergens op de heide daarna werd het flink afzien. Vooral het marsen dus lopen met volle bepakking was echt heftig voor mij. Probleem was eigenlijk dat ik veel moeite had om in de pas te blijven lopen met mijn korte beentjes. Ik moest dus als het ware altijd wat geforceerd lopen waardoor ik enorm veel last had van blaren. Er volgde verschillende bivakken (zie filmpje) waaronder bivak enkele man, bivak verdediging, bivak aanval en een amfibische opleiding in Texel. Vanaf dag 1 had korporaal Flier het al op mij gemunt, lekker was dat. Hij schreeuwde de longen uit zijn lijf zelfs zo erg dat hij zijn stem eens volledig kwijt was. Ik werd ook wel eens vastgekoppeld aan hem tijdens het marsen met een bruin leren koord. Zodra er spanning op het koord kwam begon hij te flippen en maakte hij me uit voor van alles en nog wat. Ik had altijd een vreemde eigenschap waar de korporaal totaal niet tegen kon. Ik had altijd een grijns op mijn gezicht al stierf ik duizend doden ik bleef lachen terwijl er natuurlijk helemaal niets te lachen viel. Speedmarsen (meestal 8 km) was ook altijd zwaar met wapen en basis bepakking. Het was eigenlijk puur intervallen. Hardlopen en terug (snel)wandelen. Dat hardlopen ging altijd vrij goed maar dat (snel)wandelen tussendoor was vreselijk. Ook tijdens de opleiding waren er vrij veel afvallers. Sommige konden het mentaal niet aan en anderen hadden te maken met blessures waardoor ze niet verder konden.

Ik heb het zelf zeker niet makkelijk gehad maar ik was zeker niet van plan om het op te geven ondanks alle pogingen van de korporaal om mij mentaal te breken. Achteraf gezien eigenlijk een prachtig figuur die korporaal Flier, een echte driller met een goede gemene kop erop maar toen vond ik het natuurlijk een enorme klootzak. Zodra het sport tenue aan ging en er gelopen moest worden dan was ik van voren te vinden. De korporaal stond aan de finish bij het rondje buiten de kazerne waar we met heel het blok (zo`n 90 man denk ik) aan begonnen. Ik kwam als vierde binnen en keek hem recht in de ogen aan, geweldig om te zien wat voor kop hij toen trok. Als er iemand iets verkeerd deed moest de hele groep er altijd voorop draaien. Ze verzonnen de gekste dingen achteraf allemaal erg lachwekkend maar ter plekke kon je wel door de grond zakken door al die rotgein. Kamerinspectie was nooit goed al was het nog zo netjes ze vonden altijd wel iets. Is die wc pot schoon Roelandt? jawel korporaal. Hij stroopte zijn mouwen op ging met zijn hand in de pot onder de rand en liet zijn bruine vinger aan me zien. WAT IS DIT???? stront korporaal en ze trokken je hele kamer met kasten en al overhoop. Spelletjes zoals koning lepeltik en de helmenrace waren dan wel weer leuk. Jas aan, jas uit was weer iets minder na een slopend bivak in de bus op de terugweg naar de kazerne. Ze konden je twee uur lang bezig houden met die onzin. De amfibische opleiding in Texel was vooral erg nat. Ik verzoop zowat als ik uit het voertuig moest springen met wapen en al om uiteindelijk het strand op te rennen. In het zwembad werd er een helikopter crash gesimuleerd. Je zat in een kooi met drie man en die lieten ze in het water vallen. Je moest blijven zitten tot de kooi op de bodem stond om daarna één voor één via een klein gat nog minimaal 15 meter onder te zwemmen alvorens je boven mocht komen.

Finex
Na deze training volgde de Finex een laatste bivak als examen waarin alles wat je geleerd had samen kwam. De Finex was een bizarre week. Vier dagen zonder slaap waardoor ik op den duur de vreemdste dingen voorbij zag komen in het bos. Zo stond er midden in het bos een frisdranken automaat en zag ik zelfs frikadellen speciaal voorbij komen (hallucinaties) een zeer zwaar bivak met een eindmars van 25 kilometer met volle bepakking terug naar de Van Ghent kazerne. Dit was een ware helletocht voor mij. Een eindeloze lange weg midden in de nacht waar je het eindpunt van ver kon zien maar dit punt leek geen meter dichter bij te komen. In de pas lopen ging al lang niet meer. De korporaal liep kilometers naast me te schreeuwen dat ik er mee op moest houden en in moest stappen in de bezemwagen. Wandelen ging ook niet meer het werd meer een soort van dribbelen tot ergernis van de korporaal die maar bleef schreeuwen om in de pas te blijven lopen. Uiteindelijk komt overal een eind aan dus ook aan deze helletocht. Onder luid applaus werden we binnengehaald en konden we onszelf met recht marinier noemen. Zie dit filmpje van een binnenkomst na de finex als voorbeeld. Ik had niet zomaar blaren mijn voeten zagen er echt vreselijk uit. Ik kon gelijk naar de ziekenboeg om mijn voeten te laten behandelen. Mijn kisten kreeg ik niet meer aan dus op slippers heb ik daar nog een dag krampachtig rond moeten lopen. Toen we naar huis mochten heeft Johnny de Feyter uit Terneuzen me nog op zijn rug gedragen om me in de trein en op de boot te zetten. Johnny was niet voor niets uitgeroepen tot "Best Men" van het hele blok in onze opleiding. Mijn vader en moeder stonden me in Breskens vol trots op te wachten.

Certificaat Korp Mariniers:

Op 8 november 1991 werd het certificaat uitgereikt in de Van Ghent kazerne te Rotterdam. Mijn ouders en mijn zus waren uiteraard ook aanwezig op deze speciale en mooie dag. Exercitie vond ik altijd geweldig om te doen. Altijd indrukwekkend zo`n grote groep die tot in de perfectie voorbij marcheert. Na deze dag was het spullen verzamelen van de kamer en naar huis. Het zat erop na weken lang afzien was het vervolg traject "uitzending naar de west" We werden geplaatst op Curaçao op marine basis Parera. Op 19 november vertrok ik naar Curaçao ik kreeg daar in mijn ogen het mooiste baantje wat je maar kunt bedenken als sportman. Hoe het me daar vergaan is dat lees je in Part 4.