Gelukkig gaat het weer een stuk beter met me. Ben de afgelopen dagen nog wel flink verkouden geworden (vandaar de verhoogde waarde witte bloedlichaampjes in het bloed) maar ook dit gaat nu weer al een stuk beter. Ik heb de laatste paar dagen echt platte rust genomen en enorm veel geslapen. Als je echt rust neemt dan merk je pas hoe vermoeid het lichaam aanvoelt. Was dus echt nodig om even helemaal niets te doen, heb hierdoor wel het boek van Michael Boogerd uit kunnen lezen. De boeken van Lance Armstrong lezen wat lekkerder weg vindt ik maar dat ligt meer aan de schrijver dan aan het verhaal volgens mij. Toch leuk om alle ins en outs te lezen van een renner als Boogerd. Een echt trainingsbeest dat blijkt ook wel uit het boek. Ik wil mezelf zeker niet vergelijken met Boogerd (zeker niet als wielrenner) maar qua karakter en drijfveer herken ik wel veel dingen uit het boek die ook op mezelf slaan. Op zich erg jammer dat het fietsen niet eerder op mijn pad is gekomen. Niet dat ik zoveel talent heb zeker niet, gewoon omdat het lichamelijk wat makkelijker gaat als je jonger bent. Vanaf nu ga ik het wel iets rustiger aan doen met trainen. Het liefst zou ik bij wijze van spreken 5 uur per dag op de fiets zitten maar ik moet wel realistisch blijven. Ik heb een gezin, werk daarbij nog in ploegen dus ik moet daar een iets betere balans in zien te vinden. Trainen is wel iets wat ik misschien nog wel liever doe dan het rijden van de tochten zelf. Ik heb het altijd al graag gedaan, als klein jongetje van amper 12 jaar trainde ik soms al 3 , 4 of soms 5 keer in de week. In die tijd was turnen mijn grote passie, mijn zelfdiscipine heb ik uiteraard ook aan mijn eigen te danken maar zeker ook aan mijn trainer destijds (Bennie Vermandel) bij het turnen. Conditie en krachttraining kwamen toen al vaak aan bod dat kan ik me nog herrineren als de dag van gisteren. Fanatiek en gedreven ben ik altijd geweest en gebleven, ik heb het nog geschopt tot twee derde plaatsen op het Nederlands kampioenschap en eenmaal Nederlands kampioen met ons team wat bestond uit drie turners, Individueel had ik die dag ook de hoogste score van de dag. Tot mijn achtiende ben ik blijven turnen en had ik nog regelmatig succes.
Toen was daar de dienstplicht, het leger in dus. De landmacht dat zag ik absoluut niet zitten, ik wilde iets anders ik wilde bij het korps mariniers. Met mijn 55 a 56 kilo die tijd werd dit bijna voor onmogelijk gehouden maar ik was vastbesloten en wilde bij het korps. Na een keuring van drie dagen in Amsterdam bleven er van de 70 mensen maar drie over die goedgekeurd werden. Ook ik mocht toen met kisten (om ze al wat in te lopen) naar huis. Toen ging ik ook als een gek trainen. Ik ging met een rugzak gevuld met stenen en soms met een waterzak gevuld met water hardlopen om me voor te bereiden. Ondanks mijn goede conditie wel veel afgezien bij het korps mariniers maar o zo veel geleerd in die tijd. Opgeven kwam toen ook niet in mijn woordenboek voor, ik heb daar nog oefeningen (kaart en kompassen) gedaan op mijn sokken omdat ik gewoon niet meer in mijn schoenen kon van de blaren. Ik trok drie paar sokken over elkaar aan, de kisten gebonden rond mijn nek en probeerde zo de oefening te volbrengen. Midden in de nacht werd ik aangehouden door een korporaal die met een zaklamp in mijn gezicht scheen en de kisten rond mijn nek zag hangen. Hij heeft me toen helemaal verrot gescholden en ik heb toen flink op mijn donder gehad omdat ik op deze manier ernstige infecties kon oplopen. Toch heb ik de oefening toen helemaal uitgelopen. Ook de eindmars tijdens de eindoefening (een soort van examen) was een ware hel voor mij wat betreft de blaren. Met volle bepakking + wapen wat voor mij echt enorm afzien was kon ik de pas niet volgen door de enorme blaren op mijn voeten. Ik had korte beentjes en de kleinste lieten ze altijd van achteren lopen. Ik kon gewoon niet van die grote passen nemen als die grote gasten en liep daardoor altijd te geforceerd. Daardoor kreeg ik dus die blaren, kleinere passen mocht niet je moest in de pas lopen. Doordat wij als kleintjes (ik was niet de enige) van achter moesten lopen kreeg je een soort van harmonica effect waardoor je nog harder moest lopen om het bij te benen. Tijdens de eindoefening mochten wij wel van voren lopen maar met al die blaren kon ik haast geen stap meer doen. De laatste twintig kilometer heb ik toen al dribbelend (een soort van verkrachte looppas) uitgelopen. De korporaal schreeuwde de hele tijd tegen me dat ik moest opgeven "stap nou in die bus" stop er nou mee. Ik werd haast gek maar met een glimlach op mijn gezicht ging ik door. Ik heb toen nog diverse schoppen onder mijn reet gehad omdat ik niet in de gewone pas wilde lopen. Mijn glimlach was iets waar de korporaal helemaal niet tegen kon. Ik moest die grijns van mijn smoel halen, echter dat ging gewoon niet. Mijn maten hebben me toen op de trein moeten zetten om dat weekend naar huis te gaan, ik kon echt niet meer lopen en heb dagenlang op slippers rond moeten lopen. Ik had alles behalve plezier ik weet ook niet hoe dat kwam, nu bij het fietsen heb ik dat nog steeds. Hoe zwaarder de omstandigheden hoe mooier en leuker ik het vind en hoe groter de glimlach.
Nu zijn we terug waar we gebleven waren, de realiteit. Voor ik het weet schrijf ik hier zelf een hele biografie. ondanks mijn plezier in het trainen doe ik dus een klein stapje terug. Drie keer fitnessen wordt maximaal twee keer per week. Fietsen twee of maximaal drie keer per week (hersteltraining) in de winter in combinatie met het fitnessen. Drie a vier dagen sporten moet dus genoeg zijn om mijn conditie op peil te houden en de kracht te verbeteren. In het voorjaar zal ik ongetwijfeld wat meer en langer op de fiets zitten. Dan zijn trainingen van 4 a 5 uur geen uitzondering. Dit zijn echter rustige duurtrainingen aan een lage hartslag. In de winter op de tacx hou ik het ongeveer drie uur vol op de fiets, langer is bijna niet te doen binnen. Morgen start ik weer met trainen, een rustige niet te lange training op de tacx. Back in Business dus ............ mijn doelstelling veranderd uiteraard niet, nog steeds wil ik de marmotte uitrijden in 7:30 in 2009. Intussen zijn we ook eigenaar geworden van een Audi A2 Proline Exclusive, we zijn allemaal erg enthiousiast over dit aparte wagentje, hij rijdt fantastisch en vooral van binnen ziet hij er geweldig mooi uit.
1 opmerking:
Hi Angelo,
Goed om te horen dat het weer gaat.
Heel herkenbaar die opleiding bij het Korps.
Ik heb de duiker algemeen opleiding gedaan bij de Marine, 10 maanden Den Oever.
Dit was in 1986 strenge winter, ook ik was de lichtste van de klas maar wel mijn duikspeld behaald.
Met 33 man begonnen en met 10 over gebleven, en dat was uitzonderlijk veel.
Vreselijk afgezien op het einde van de opleiding woog ik nog 59 kilo.
Maar opgeven nooit,
Groet,
Erik
Een reactie posten