Donderdag 31 juli
Col de Sarenne
Gisteren eerst de sarenne met de auto beklommen omdat op de kaart wat stippellijntjes stonden langs het witte weggetje wat meestal een slecht wegdek betekend. Na verkenning tot de conclusie gekomen dat het een zeer mooie klim is met echt een schitterende omgeving maar met wel enorm flinke steile stukken. Mijn schoonvader ziet het niet zitten en gaat niet mee. Dit is een klim voor een triple dat is duidelijk en misschien heeft hij wel gelijk. Toch ga ik hem gewoon rijden ik zie er weer een leuke uitdaging in. Rond negen uur in de ochtend stap ik op de fiets en fiets richting briancon.
Daarna linksaf en direct weer klimmen naar de voet van Les 2 alpes. Daar links aanhouden richting Mizoen. Bij Mizoen gelijk linksaf de sarenne op. De eerste meters zijn steil, enorm steil de polar geeft heel even 18 en 19 procent aan en daarna even 14 procent op het eerste stuk richting het eerste dorpje.
De benen voelen gelijk goed en het gaat lekker. Ik geniet enorm van de klim en vooral van de omgeving die echt meer dan prachtig is. Het is erg stil vandaag en het geluid van de stromende riviertjes die naar beneden kabbelen is werkelijk een genot. Het stuk na het eerste dorpje is wat minder steil zo`n 7 a 8 procent en daar doe ik het rustig aan vooral omdat ik weet wat er nog gaat komen en ook omdat ik me voorgenomen heb om echt te genieten van deze klim. Na een kilometer of twee weer links aanhouden en weer verder omhoog. Het wordt weer steiler en de weg kronkelt prachtig omhoog met scherpe haarspeld bochten. Ik heb al behoorlijk wat geklommen en het gaat nog steeds erg lekker. Ik kom op het punt aan waar de klim weer steiler wordt. Gisteren zagen we hier de fietsers die de sarenne beklommen de voetjes even aan de grond zetten voor een korte rust periode. Voor mij is een klim bedwingen aan een stuk door, voeten aan de grond is voor mij een soort van opgeven. Opgeven komt voorlopig nog niet in mijn woordenboek voor. Ik heb het dan ook nog niet moeilijk dus de voetjes aan de grond is zeker niet nodig. 
Ik begin aan de laatste steile kilometers, het wegdek is intussen zeer slecht geworden maar het maakt me allemaal niet uit. Het is hier zo mooi dat het bijna vanzelf lijkt te gaan. Ondanks het vroege vertrek en het begin van de klim in de schaduw, schijnt de zon nu zonder compassie vol op mijn schedel. 36 graden in de zon en dat op dit tijdstip, de polar geeft regelmatig 12 en 13 procent aan en ik moet nu toch flink stampen op de pedalen. Ik ken de klim van gisteren en weet dat het nu niet ver meer is. Het einde is in zicht, het bordje geeft nog 200 meter aan. Boven krijg ik nog een applausje en een bravo van een Frans stelletje die aan het wandelen zijn. Ik zit nu op 1999 meter, dus de sarenne ligt zo`n 100 meter hoger dan de alp d’ huez waar ik zo naar toe moet om terug op de camping te komen. De hoogtemeter van de polar is blijkbaar niet precies goed gekalibreerd want deze geeft 1940 meter aan. Ik heb beloofd mijn vrouw te bellen als ik boven ben, geen bereik hier. Ik loop wat rond en heb gelukkig weer bereik en bel gelijk naar mijn vrouw. 
Ik sta al boven zeg ik, 1uur en 3 minuten. Erg goed zegt ze maar pas je wel op in de afdaling. Uiteraard zeg ik, de afdaling is inderdaad erg bizar. Een heel erg slecht wegdek en een advies snelheid (staat op een bordje) vitesse limitee 20 km/u. 20 vind ik wel extreem langzaam maar boven de 30 kom ik niet. De weg ligt vol putten, keien en grind en ook liggen er een paar diepe geulen van grote kasseien waar je doorheen moet met wat water er in. Kortom meer iets voor de mountainbike. Toch zie ik de lol er ook wel weer van in en mijn achtergrond van fietscrosser uit een ver verleden komt nu goed van pas. Na een stuk afdaling weer een stuk klimmen richting de alp d’ huez ook over het zelfde slechte wegdek. Weer een stukje naar beneden en ik sta aan de achterkant van de alp d’ huez. Ik fiets langs het gebouw van griffephotos over de rotonde naar de volgende rotonde. Dit is bekend terrein, laatste stukje van de tour de france finish. Nu rest nog de afdaling van de alp d’ huez. Eenmaal beneden even langs mijn vrouw bij het zwembad. Ik fiets nog een half uurtje uit ok. Net voor ik terug op de camping ben fiets ik mijn schoonmoeder voorbij die ook was gaan fietsen (klim naar de voet van les 2 alpes) douchen, eten en daarna nagenieten van de klim in het zwembad. Col de Sarenne echt een aanrader dus en zeker een van de mooiste beklimmingen die ik gefietst heb tot nu toe.
Col de Sarenne
Gisteren eerst de sarenne met de auto beklommen omdat op de kaart wat stippellijntjes stonden langs het witte weggetje wat meestal een slecht wegdek betekend. Na verkenning tot de conclusie gekomen dat het een zeer mooie klim is met echt een schitterende omgeving maar met wel enorm flinke steile stukken. Mijn schoonvader ziet het niet zitten en gaat niet mee. Dit is een klim voor een triple dat is duidelijk en misschien heeft hij wel gelijk. Toch ga ik hem gewoon rijden ik zie er weer een leuke uitdaging in. Rond negen uur in de ochtend stap ik op de fiets en fiets richting briancon.
Daarna linksaf en direct weer klimmen naar de voet van Les 2 alpes. Daar links aanhouden richting Mizoen. Bij Mizoen gelijk linksaf de sarenne op. De eerste meters zijn steil, enorm steil de polar geeft heel even 18 en 19 procent aan en daarna even 14 procent op het eerste stuk richting het eerste dorpje.
De benen voelen gelijk goed en het gaat lekker. Ik geniet enorm van de klim en vooral van de omgeving die echt meer dan prachtig is. Het is erg stil vandaag en het geluid van de stromende riviertjes die naar beneden kabbelen is werkelijk een genot. Het stuk na het eerste dorpje is wat minder steil zo`n 7 a 8 procent en daar doe ik het rustig aan vooral omdat ik weet wat er nog gaat komen en ook omdat ik me voorgenomen heb om echt te genieten van deze klim. Na een kilometer of twee weer links aanhouden en weer verder omhoog. Het wordt weer steiler en de weg kronkelt prachtig omhoog met scherpe haarspeld bochten. Ik heb al behoorlijk wat geklommen en het gaat nog steeds erg lekker. Ik kom op het punt aan waar de klim weer steiler wordt. Gisteren zagen we hier de fietsers die de sarenne beklommen de voetjes even aan de grond zetten voor een korte rust periode. Voor mij is een klim bedwingen aan een stuk door, voeten aan de grond is voor mij een soort van opgeven. Opgeven komt voorlopig nog niet in mijn woordenboek voor. Ik heb het dan ook nog niet moeilijk dus de voetjes aan de grond is zeker niet nodig. 
Ik begin aan de laatste steile kilometers, het wegdek is intussen zeer slecht geworden maar het maakt me allemaal niet uit. Het is hier zo mooi dat het bijna vanzelf lijkt te gaan. Ondanks het vroege vertrek en het begin van de klim in de schaduw, schijnt de zon nu zonder compassie vol op mijn schedel. 36 graden in de zon en dat op dit tijdstip, de polar geeft regelmatig 12 en 13 procent aan en ik moet nu toch flink stampen op de pedalen. Ik ken de klim van gisteren en weet dat het nu niet ver meer is. Het einde is in zicht, het bordje geeft nog 200 meter aan. Boven krijg ik nog een applausje en een bravo van een Frans stelletje die aan het wandelen zijn. Ik zit nu op 1999 meter, dus de sarenne ligt zo`n 100 meter hoger dan de alp d’ huez waar ik zo naar toe moet om terug op de camping te komen. De hoogtemeter van de polar is blijkbaar niet precies goed gekalibreerd want deze geeft 1940 meter aan. Ik heb beloofd mijn vrouw te bellen als ik boven ben, geen bereik hier. Ik loop wat rond en heb gelukkig weer bereik en bel gelijk naar mijn vrouw. 
Ik sta al boven zeg ik, 1uur en 3 minuten. Erg goed zegt ze maar pas je wel op in de afdaling. Uiteraard zeg ik, de afdaling is inderdaad erg bizar. Een heel erg slecht wegdek en een advies snelheid (staat op een bordje) vitesse limitee 20 km/u. 20 vind ik wel extreem langzaam maar boven de 30 kom ik niet. De weg ligt vol putten, keien en grind en ook liggen er een paar diepe geulen van grote kasseien waar je doorheen moet met wat water er in. Kortom meer iets voor de mountainbike. Toch zie ik de lol er ook wel weer van in en mijn achtergrond van fietscrosser uit een ver verleden komt nu goed van pas. Na een stuk afdaling weer een stuk klimmen richting de alp d’ huez ook over het zelfde slechte wegdek. Weer een stukje naar beneden en ik sta aan de achterkant van de alp d’ huez. Ik fiets langs het gebouw van griffephotos over de rotonde naar de volgende rotonde. Dit is bekend terrein, laatste stukje van de tour de france finish. Nu rest nog de afdaling van de alp d’ huez. Eenmaal beneden even langs mijn vrouw bij het zwembad. Ik fiets nog een half uurtje uit ok. Net voor ik terug op de camping ben fiets ik mijn schoonmoeder voorbij die ook was gaan fietsen (klim naar de voet van les 2 alpes) douchen, eten en daarna nagenieten van de klim in het zwembad. Col de Sarenne echt een aanrader dus en zeker een van de mooiste beklimmingen die ik gefietst heb tot nu toe.
2 opmerkingen:
Ik hem hem in mijn vakantie vanaf de andere kant (na de Alpe d'Huez) beklommen. Viel tegen en het wegdek was inderdaad niet best. Wel een erg mooie omgeving.
Mooi fiets trouwens!
Via een reactie van jou bij een andere fietsblogger kwam ik (nu pas) op jouw webblog terecht. Dit jaar ben ik bij de Marmotte gaan kijken. Ik heb hem zelf in 2003 en 2005 gefietst. Tijdens mijn verblijf dit jaar heb ik o.a. ook de Sarenne gefietst. Prachtige col! Zie mijn blogstukje van 7 juli maar.
www.carbonfire.web-log.nl
Leuke fietsblog heb je. Ik heb hem aan de links op mijn blog toegevoegd.
Een reactie posten